Vazgen Sargsjan: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
AndyHM (diskuto | kontribuoj) Etikedo: redakto de fonto je 2017 |
AndyHM (diskuto | kontribuoj) Etikedo: redakto de fonto je 2017 |
||
Linio 60:
Eĉ post prezidentiĝo, Koĉarjan ne havis signifan institucian subtenon (ekz. Partio, regado de la armeo, monfonto) kaj restis "en fundamenta senco eksterulo en Erevano". Koĉarjan havis pli malfacilan pozicion pri la Karabaĥa afero ol Ter-Petrosjan. Li ankaŭ instigis la internacian komunumon rekoni la [[Armena genocido|Armenan Genocidon]], pri kio lia antaŭulo ne donis gravecon. Responde, [[Turkio]] kaj [[Azerbajĝano]] proksimigis sian kunlaboron por izoligi Armenion de regionaj projektoj. Koĉarjan ne premis la gvidadon de Montara Karabaĥo por koncedi teritorion al Azerbajĝano. Li estis subtenata de la [[Armena Revolucia Federacio]], kiu rajtis aktive agi post la eksiĝo de Ter-Petrosjan, monaton antaŭ la elekto.
==En la potenco ==
=== Politiko de Jerkrapah ===
Antaŭ 1998 Vazgen Sargsjan fariĝis "la potenco malantaŭ la trono" ĉar la frakcio Jerkrapah, formita de militaj veteranoj lojalaj al li, estis la sola plej granda frakcio en la armena parlamento post la eksiĝo de Ter-Petrosjan en februaro 1998. Jerkrapah estis kunfandita kun la [[Respublikana Partio de Armenio]], negrava partio kun ideologio simila al tiu de Jerkrapah, en somero 1998, prenante la nomon de la partio kaj ĝian juran pozicion. Kvankam Sargsjan ne estis la prezidanto de la Respublikana Partio, li estis konsiderita ĝia neoficiala gvidanto.
La rilatoj inter Sargsjan kaj Koĉarjan malboniĝis post la prezident-elekto kun Sargsjan "elektanta por partneroj senligaj kun aŭ rekte kontraŭaj al la prezidento". En kelkaj monatoj okazis tri murdoj de ĉefaj oficialuloj, kiuj disvastigis onidirojn en Armenio, ke rilatoj inter Sargsjan kaj Koĉarjan "ne normalas". En aŭgusto 1998 la ĝenerala prokuroro de Armenio Henriĥ Ĥaĉatrjan, proksima amiko de Koĉarjan, estis murdita en sia oficejo "en neklaraj cirkonstancoj". En decembro 1998 Vicministro pri Defendo Vahram Ĥorĥoruni murdis "pro same misteraj motivoj". Dum februaro 1999 Vicministro pri Internaj Aferoj Arcrun Margarjan estis murdita. Vazgen Sargsjan kaj la Ministro pri Nacia Sekureco kaj Internaj Aferoj Serĵ Sargsjan, la proksima aliancano de Koĉarjan, ankaŭ "estis perceptitaj malakordaj".
=== Alianco kun Demirĝjan ===
Komence estis anoncite, ke la Respublikana Partio iros al la parlamenta balotado sola kaj serĉos "kvalitan plimulton" en la parlamento, kaj ke ilia celo estis la justeco de la balota procezo. Surprize por multaj, la 30-an de marto 1999, Vazgen Sargsjan kaj la gvidanto de la prezident-elekto en 1998 kaj la eks-komunista gvidanto de Armenio Karen Demirĝjan publikigis komunan anoncon, ke ili formas aliancon inter la Popola Partio de Armenio kaj la Respublikana Partio. Ĝi estis konata kiel bloko Unueco («Միասնություն» դաշինք), ofte nomata ''Miasnutjun''. Vazgen Sargsjan asertis, ke la bloko estas "vera" alianco kaj ke la du partioj kuniĝis por gvidi Armenion "de turnopunkto al progreso". Se demandite pri la kialoj kial li aliĝis al Demirĝjan, Sargsjan diris ke, "ekzistas neniu alia elirejo." Laŭ la Usona Helsinka Komisiono, Sargsjan "evidente konkludis, ke estas pli bone havi la popularan Demirĝjan kiel aliancano ol kontraŭulo", kaj ke "formante la blokon Unueco, Sargsjan kaj Demirĝjan venkis ajnajn ideologiajn diferencojn, kiujn ili eble havis, kaj diris, ke ili kunigis fortojn por venki la malfacilajn problemojn kiujn alfrontis Armenio, antaŭenigante toleremon en la politika vivo de la lando. "Laŭ la vortoj, la bloko estis "stranga miksaĵo", tamen li konfesis, ke ĝi "efike marĝenigis la voĉdonan minacon" de aliaj partioj. Sociologo Levon Baghdasaryan priskribis ĝin kiel "unuigon de la nova kaj malnova ''nomenklaturoj''". La Brita Helsinka Homrajta Grupo skribis pri la bloko Unueco ke ĝi "planis apelacii al la balotantaro estante ĉio por ĉiuj". La [[Oficejo por Demokratiaj Institucioj kaj Homaj Rajtoj|ODIHR]] sugestis, ke la "alianco ne nur kreiĝis por elektaj celoj, sed ke strategia politika interkonsento estis atingita venkante ideologiajn diferencojn".
=== Parlamenta balotado en 1999 ===
Dum la kampanjo, Sargsjan promesis, ke li ne ŝparos penon por certigi, ke la elektoj estu senpagaj kaj justaj. Sargsjan kaj Demirĝjan emfazis sian kampanjon pri la ekonomio kaj la plibonigo de la vivo de ordinaraj armenoj. Parolante pri Jerkrapah, nun politike transformita en Respublikanan Partion, Sargsjan diris, ke li estas certa "ke la homoj, kiuj venkis sur la batalkampo, ankaŭ venkos en ekonomio". Li esprimis sian optimismon dirante, ke ili certas, ke ili "kune ŝanĝos ion kaj trovos la ĝustan direkton". La bloko Unueco "larĝe alvokis demokratan socion, juran ŝatecon, ekonomiajn reformojn kaj merkatan ekonomion, kun la ŝtato ankaŭ kreanta kondiĉojn por la normala funkciado de ŝtataj entreprenoj kaj certigante decajn vivnivelojn por ĉiuj". Dum la kampanjo, la bloko Unueco estis ĝenerale konsiderita la favorato de la elekto. Opozicia gazeto ''Hajoc aŝĥar'' (Armena mondo) sugestis, ke plej multaj aliaj politikaj partioj en Armenio gravitas al la kontraŭa poluso, ĉirkaŭ Koĉarjan, Nacia Ministro pri Sekureco kaj Interno Serĵ Sargsjan, kaj la gvidantaro de la [[Arcaĥa Respubliko|Respubliko Montara Karabaĥo]].
La parlamenta balotado okazis la 30-an de majo 1999, nur du monatojn post la anonco de Sargsjan kaj Demirĝjan pri ilia decido formi aliancon. La bloko Unueco gajnis pli ol 41,5% de la populara voĉdono, kaj prenis 62 el la 131 seĝoj en la Nacia Asembleo. La alianco establis efikan plimulton kun kunlaborado kun grupo de 25 sendependaj kaj oficiale nealiĝintaj membroj de la parlamento, komprenema al la Sargsjan-Demirĝjan-koalicio. La voĉdona procezo "ĝenerale montris plibonigon super la [antaŭaj] mankaj elektoj, sed ODIHR diris, ke ili "ne taŭgas por komparo". La raporto de la Nacia Demokrata Instituto estis pli kritika, dirante ke ĝi "malsukcesis plenumi internaciajn normojn" kaj ke ĝi montriĝis la daŭrigo de la mankaj parlamentaj elektoj de 1995, diferencante nur pri "la metodoj kaj specoj de manipulado".
== Referencoj ==
| |||