Ellandigo de germanoj el Ĉeĥoslovakio: Malsamoj inter versioj

[kontrolita revizio][kontrolita revizio]
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Linio 14:
La politikistoj reprezentantaj la germanan minoritaton klopodis krei "germana Aŭstrion" kaj "Mezan Eŭropon". Ili klopodis pri la germana [[Hegemonio|hegemonia]] ŝtato. Pro tio ankaŭ la germana [[Centralizismo|centralisma]] politiko venis en konflikton kun tradicia ĉeĥa [[Federacio|federalismo]]. Kio montriĝis en lastaj tagoj de la monarkio per klopodo de [[sudetgermanoj]] fariĝi konsisto de unueca [[Germana imperio|germana ŝtato]]. La ĉeĥa flanko klopodis pri memstara ĉeĥa ŝtato. Tiu ĉi"konflikto inter la ĉeĥaj kaj la germanaj politikistoj ne solvis intertraktado, sed decido de la eŭropaj potencoj."<ref>SLÁDEK, Milan.: Germanoj en Bohemio, libro pri la germana minoritato en Ĉeĥaj landoj kaj Ĉeĥoslovakio en la jaroj 1848–1946, 2002, {{ISBN|80-7205-901-7}}, EAN: 9788072059010, p. 13.</ref><ref>HAHNOVÁ, Eva.: Sudetgerman problemo. Malfacila adiaŭo kun la pasinteco, Prago Media 1996, p. 167.</ref> La laŭtempan atmosferon de plimulto de ĉeĥoj kaj germanoj en komencoj de la frespubliko karakterizas vortoj de alie moderigita ministria prezidanto [[Vlastimil Tusar]]: "Espero por interkonsento inter ĉeĥoj kaj germanoj pri konsitucio preskaŭ ne estis. Estis nenia ponto inter la preparata konstituciaj proponoj kaj tiuj aŭtonomismaj planoj, pro kiuj tiutempe bolis ĉiu germana politikisto kaj ĉiu germana ĵurnalo. Inter la ĉeĥa kaj la germana klopodo estis malharmonio nesupervenkebla, la ĉeĥoj volis unuecigi la ŝtaton, la germanoj mkiel eble plej multe apartigi de la ĉeĥoj."<ref> HOUŽVIČKA, Václav: Revenoj de la sudeta demando, Praha - Nakladatelství Karolinum. Pp 543, p. 123.</ref> Per [[Munkena interkonsento]], devigira rezigno pri [[Sudetio]] al [[Germana imperio]], sed ankaŭ per la [[Unua Viena Arbitracio]] pri ampleksaj teritorioj en Slovakio, [[Subkarpata Rusio]] kaj al [[Hungario]], okazis en la jaro 1938 al plirapidiĝo de la tuta ĉeĥa-germana problemo. Dum [[Protektorato Bohemio kaj Moravio|protektorato]] kaj la militaj eventoj la streĉo inter la ĉeĥoj kaj la germanoj pliprofundiĝis.<ref>HOUŽVIČKA, Václav: Revenoj de la sudeta demando, Praha - Nakladatelství Karolinum. Pp 543, p. 315.</ref>
 
Malbonaj spertoj kun ŝirmo de la minoritatoj enkadre de Versaila sistemo kaj kun agnosko de la naciecaj aŭ lingvaj minoritatoj estis ĉefa signifikatoro por la ellandigo de la minoritatjoj dum la milito, sed ankaŭ la solvo de "germana demando"<ref name="ŠTILEROVÁ" /> La minoritatoj devis simple malaperi. La obsedo pro pureco de la nacio (Sauberkeitswahn) en meza Eŭropo certe aperis ankaŭ pli frue, sed [[Adolf Hitler|Hitler]] dum la milito tre reviviĝis ĝin kaj plenigis ĝin pri rasa supereco de la nacio. Por forigi [[Slavoj|slavajslavajn]] naciojnaciojn el Bohemio (enkadre de [[Fina solvo de ĉeĥa demando]]), Pollando kaj eŭropa parto de Sovetunio, parte per formo de ellandiigo malantaŭ [[Uralo]], kaj al ilia anstataŭigo de germanoj estis kreita [[Generalplan Ost]].<ref>"[http://literarky.cz/literatura/cteni/20108-detlef-brandes-germanizovat-a-vysidlit?fb_comment_id=849087895165946_849197335155002#f17c49dbf60a63 Germanigi kaj ellandigi] {{Wayback|url=http://literarky.cz/literatura/cteni/20108-detlef-brandes-germanizovat-a-vysidlit?fb_comment_id=849087895165946_849197335155002#f17c49dbf60a63 |date=20190620134830 }}". [[Detlef Brandes]]. 18-an de junio 2015.</ref> La sekureco estis ĉefa motivigo de la post milita ĉeĥoslovaka nacieca politiko kaj tiu estis mkomprenata tra kolektiva aparteneco al la nacio. Nur poste venis demandoj ankaŭ politikaj opinioj aŭ aliaj elementoj de supervido al la loĝantaro. La londona ekzila registaro kaj tri unuaj postmilitaj kabinetoj donis al realigo de la forŝovo de germanoj grandan sekurecan signifon.<ref>ARBURG von Adrian: Zwischen Vertreibung und Integration Tschechische Deutschenpolitik 1947 – 1953, Phil. diss. Fakultato de sociaj sciencoj de Universitato Karolo en Prago 2004, 2 sv., 750 s.</ref><ref>STANĚK, Tomáš: Forŝovo de germanoj el Ĉeĥoslovakio, 1945–1947, Academia 1991, s. 536</ref> La grandpotencoj konsentis kun la ellandigo kun kondiĉo, ke ĝi estos farita per humana maniero. La ellandigo de parto de la germana loĝantaro estis en la postmilita situacio konsiderata kiel laŭleĝa kaj preventa solvo de la demando minoritato, kiu povis esti eĉ plu fonto de streĉo en la internaciaj rilatoj.<ref>ŠTEFANICA, Jan: Forŝovoj kaj interŝanĝoj de grupoj de loĝantaro de eŭropaj ŝtatoj en la unua duomno de la 20-a jarcento. In: HISTORIA ET THEORIA IURIS, roč. 2, 2010, č. 4, p. 78-93.</ref> Ellandigitaj estis ankaŭ multaj germanoj el [[Slovakio]], ([[Karpataj germanoj]] germane: ''Karpatendeutsche'').
 
==Ligiloj==