Avetik Isahakjan: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
AndyHM (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto Etikedo: redakto de fonto je 2017 |
AndyHM (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto Etikedo: redakto de fonto je 2017 |
||
Linio 3:
Liaj [[poemo]]j temas kaj pri amo kaj pri doloro. Lia plej elstara kaj konata verkaĵo estas "Abu-Lala Mahari" ([[1909]]-[[1911]]), dume liaj aliaj verkaĵoj plej konataj ankaŭ estas "Kantoj kaj Romanoj" kaj "Patrinkoro". Liaj verkoj estis tradukitaj en multaj lingvoj kaj la tekstoj de liaj poemoj estas uzitaj multfoje por kantoj.
== Verkoj ==
Post lia eliro el la malliberejo, 1897, li publikigis unuan kompilaĵon de siaj poemoj "Kantoj kaj Vundoj", tamen baldaŭ li denove estis arestita pro siaj agadoj "kontraŭ rusa caro" kaj sendita al Odeso. La poezio, emocia ŝarĝo kaj melodio de liaj poemoj gajnis al li tujan popularecon. Liaj plej bonaj verkoj pleniĝas de malĝojo kaj lamentado meditadoj pri la sorto de la homaro, maljusteco de vivo. Liaj komponaĵoj penetras kun amo al onies patrujo kaj homoj.
Inter 1899-1906 li verkis "La Kantoj de Haiduks", kompilaĵo de poemoj, kiu fariĝis la unua kreaĵo ene de klasika armena poezio dediĉita al la armena libereca lukto.
Simbola rakonto prezentanta la armenan politikon kaj armenan kaŭzon de la 19-a fruaj 20-a jarcentoj devis esti "Usta Karo", nefinita romano, kies verko akompanis la verkiston dum sia tuta vivo. "Usta Karo estos farita en la tago, kiam la armena afero estos solvita", kutimis diri la majstro mem. Isahakjan ne povis alkutimiĝi al la ideo de diserigita Armenio. Kun profunda emocia doloro kaj amareco en la koro li daŭre kredis, ke venos tempo, kiam la armena popolo revenos al siaj indiĝenaj teritorioj.
Isahakjan revenis al la [[Armena Soveta Socialisma Respubliko|sovetia Armenio]] en 1926 kie li publikigis novan kolekton de siaj poemoj kaj rakontoj (ekz. "Pipo de pacienco", 1928). Inter 1930 kaj 1936 li loĝis eksterlande, kie li agis kiel amiko de [[Sovetunio]]. Li poste finfine moviĝis reen al Armenio kie li daŭrigis sian grandegan socian laboron. Inter liaj tiutempaj verkoj estas famaj "Niaj historiistoj kaj niaj amkantistoj" (1939), "Al mia patrujo" (1940), "Armena literaturo" (1942) aŭ "Sasna Mher" (1937).
Liaj poemoj estas tiuj de amo kaj malĝojo. Lia plej bona verko estas "Abu-Lala Mahari" (1909–1911), dum liaj aliaj konataj verkoj inkluzivas "Kantoj kaj Romanoj" kaj "La Patrina Koro". Estante romantikulo, Isahakjan estis plej konata pro sia verso "Sur la Ponto de Realto" dediĉita al sia unua amo. Dum la [[Dua mondmilito|Dua Mondmilito]] de 1941-1945, li verkis patriotajn poemojn kiel "Militema Voko" (1941), "Mia Koro estas ĉe la Montopinto" (1941), "Al la Senviva Memoro de SG Zakyan" (1942), "La Tago de la Granda Venko" (1945) kaj multaj aliaj. Lia krea laboro, plenigita de humanismo kaj granda respekto al la homa digno, estas profunde ligita kun la historio kaj kulturo de la armena popolo, kaj la monda literaturo. La rusa poeto [[Aleksandro Blok]] karakterizis lin kiel "unuaklasa poeto, freŝa kaj simpla, kiun oni, eble, ne plu povas trovi en [[Eŭropo]]."
La verkoj de Isahakjan estis tradukitaj en multaj lingvoj kaj liaj poemoj estis uzataj kiel kantoteksto por novaj kantoj.
{{Bibliotekoj}}
| |||