Anemuriono: Malsamoj inter versioj

[kontrolita revizio][kontrolita revizio]
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Neniu resumo de redakto
Neniu resumo de redakto
Linio 19:
 
== Historio ==
La unuaj spuroj de loĝado devenas de la 8-a jarcento a.K. Anemuriono unue estis menciita kiel haveno en la 4-a Jarcento a.K. <ref>[[Pseudo-Skylax]], ''[[Periplus]]'' 102, ed. ''Geographi graeci minores'' I 76 ([https://archive.org/stream/geographigraeci00philgoog#page/n239/mode/2up Digitalisat]).</ref> La unuaj materiaj trovaĵoj venas de la komenco de la 3-a jarcento kaj koncernas du monerojn de Demetrio la Sieĝanto (294-288 a.K.). [3] La historio de la urbo dum helenismaj tempoj estas konfuzita. Fine de la 4-a jc. la urbo apartenis al la marbordaj havaĵoj de Ptolemeo. La regado de Ptolemeo sur la suda marbordo de Kilikio finiĝis en 197 a.K. kiam, laŭ Hieronimo, Antiochus III konkeris plurajn grandurbojn, inkluzive de Anemuriono. [4]
 
La urbon okupis antikva Romo. En 38 p.K., la romia imperiestro Gaius Caligula donis Kilikion kaj parton de Likonio al la vasala reganto, Antiochus IV de la [[Seleŭkia Imperio]]. Rezulte, Anemuriono fariĝis administre parto de la duon-aŭtonoma ŝtato Kommagene, kiu situis inter la Romia Imperio kaj la Partha Regno. Kun Antiochus IV komencas la prosperperiodo de Anemuriono. Kiel parto de la Romia Paco, ĝi fariĝis grava haveno en la orienta Mediteraneo. Ĝi monfaris lokajn valutojn por la unua fojo kaj anstataŭigis Nagidon kiel la centro de la regiono per akirado de kontrolo de la marborda ebenaĵo.<ref>Hild, F. –Hellenkemper, H., “Anemurion” (ΤΙΒ [5].1, Wien 1990), p. 188· Russel, J., The mosaic inscriptions of Anemurium (Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften, Wien 1987), p. 15-16.</ref>
 
Dum la helenismaj kaj fruaj romiaj periodoj, Anemuriono, pro sia loko, ofte estis celita de piratoj kaj ankaŭ estis endanĝerigita de la invadoj de la ĉirkaŭaj montaj triboj. Unu tia tribo, de la areo de Kitida, sieĝis la urbon en 51-52 post Kristo [6].
 
En 72 p.K., la imperiestro Vespasiano detronigis Antiochus IV kaj la grandurbo falis reen al la Romia Imperio, administre sub la provinco de Kilikio. La Meza Imperia periodo (2-a-3-a jarcento p.K.) estas la tempo de la prospero de Anemouri kiel pruvas la konstruaj restaĵoj, la moveblaj arkeologiaj trovaĵoj kaj granda nombro da surskriboj kaj lokaj moneroj. La prospero de Anemuriono estis ĉesigita en 260 p.K., kiam granda parto de Kilikio-Traacheo estis okupita fare de la la persoj, post la venko de la [[Sasanida Imperio|sasanida]] reĝo, Saporis I super la imperiestro [[Valeriano (romia imperiestro)|Valeriano]]. [7]<ref>Maricq, Res gestae 321</ref> Kun la restrukturado de la provincoj dum [[Diokleciano]], Anemuriono transiris administre al la provinco Isauria, centrita sur Mopsuestia.<ref>Hild, [8]F. –Hellenkemper, H., “Anemurion” (ΤΙΒ 5.1, Wien 1990), p. 188.</ref>
 
Ĉirkaŭ 382 p.K. grandaj partoj de la urbo estis protektataj per novaj muroj kaj en la 5-a jarcento, la urbo travivis renovigitan ekprosperon, kiel montras multaj preĝejaj konstruaĵoj de tiu tempo. En la 7-a jarcento la graveco de la urbo malkreskis, ĝi estis iom post iom forlasita. En la 12-a kaj 13-a jarcento ĝi apartenis al la [[Armena reĝlando en Kilikio|Armena Reĝlando en Kilikio]], en skribaj fontoj la loko ankoraŭ estas nomata ĝis la 14-a Jarcento.
[[Dosiero:Anemurion_Sev._Alex._Av.JPG|dekstra|eta| Tetrassarion de Anemuriono (bronzo), portreto Aleksandro Severo]]
 
[[Datei:Anemurion_Sev._Alex._Rv.JPG|dekstra|eta| Reen de la Tetrassarion kun Artemiso]]
Eklezie, la diocezo de Anemuriono apartenis al la Metropola [[Silifke|Seleukeia]], la diocezo estis atestita laste fine de la 7-a Jarcento. La titulara episkopejo de Anemurium iras reen al la forpasinta antikva episkopejo de la grandurbo.