Radegundo de Turingio: Malsamoj inter versioj

Ŝi edziniĝis post sia unua fuĝprovo. Ŝi jam ĉiam estis tre pieca, maldiboĉa kaj bonkora je malriĉuloj. Kiel edzino ŝi kontinuigis la kristanan vivon. Kiam la franca reĝo ordonis la murdon de ŝia unusola frato (la kaŭzo por tiu fiago estas nekonata) ŝi volis forlasi la kortegon reĝan kaj ekvivi kiel monakinomonaĥino. La reĝo konsentis post longa nedecido. Sankta [[Medardo de Noyon]], episkopo, mem donis al ŝi la vualon. En [[Noyon]] ŝi malsurmetis ĉiujn reĝajn aferojn por meti ilin antaŭ la altaron. La reĝo donis al ŝi bienon reĝan de Saix ĉe Loudon en la [[Vienne (departemento)|departemento Vienne]] kie ŝi eĉ pliakrigis la spiritan vivon sub la gvido de la pastro Juniano. Al multaj preĝejoj ŝi disdonis havaĵojn, ekz. al la Marteno-kirkoj de Tours kaj [[Candes-Saint-Martin]] en la departemento [[Indre-et-Loire]]. Paralele ŝi ade okupiĝis pri karitataj verkoj. Inter 544 kaj 559 ŝi konstruigis kun reĝa permeso grandan monakejonmonaĥejon en [[Poitiers]] kaj serĉis aliajn piecajn virgulinojn por komuna vivo. Sanktan [[Agnes]] ŝi nomumis abatino surloka. Ŝia disĉiplino kaj posta biografiistino BandominaBaudonivia devis ĉiutage laŭtlegadi antaŭ ŝi, eĉ ĉe enlitiĝo.

==Danĝero de malmonakinigomalmonaĥinigo==

Tiam la reĝo ekpentis pri la iama permeso je monakinecomonaĥineco edzinade lia edzino kaj intencis repreni ŝin hejmen. Laŭ peto ŝia peto la sankta episkopo Germano de [[Parizo]] peradis sukcese. La monakejomonaĥejo ricevis eklezian aprobon en la jaro 567-a ĉe la Koncilio de Tours. Radegundo ankaŭ engaĝiĝis politike por forigi malpacon inter nobeloj kaj reĝoj. Ŝia vivo estis la tutan tempon tre asketisma kaj ŝi ŝatis kolekti [[relikvo]]jn. De imperiestro Justino la 2-a de [[Bizanco]] ŝi ricevis tre belan evangelian libron, relikvojn diversajn, kaj parton de la kruco de [[Jesuo Kristo]]. Tiam la unuan fojon oni kantis la belegan himnon latinan ''Vexilla regis prodeunt'' verkitan de [[Venantius Fortunatus]]. Sekve la monakejomonaĥejo alinomitis je ''MonakejoMonaĥejo Sankta Kruco''. La monakinojmonaĥinoj sekvis la regulon de Sankta [[Cezario el Arles]]. Ankoraŭ dum ŝia vivo petantoj ricevis spiritan helpon pere de ŝi.

Sankta [[Gregorio de Tours]] mem enterigis ŝin kaj skribe laŭdis ŝin. Baldaŭ sur ŝia tombo stariĝis preĝejo. La translokigo de ŝiaj ostoj okazis en la 11-aan de februaro. Venantius Fortunatus, pia poeto, nomis ŝin patrino pro ŝia honorado fare de la fideluloj. Ne malpli ol 15 francaj vilaĝoj nomitis por ŝi. En 1592 la [[hugenotoj]] rabis ŝiajn relikvojn kaj forĵetis ilin.

[[Kategorio:Germanaj katolikajKatolikaj monaĥinoj‎]]