{{Quotecitaĵo|Certe, ĝenerala minuskligo faciligus la redaktadon, tajpadon kaj presadon de tekstoj, sed poste la tiel produktitaj tekstoj estas malpli facile legeblaj. Ili estas pli streĉaj por la okuloj; kaj tiuj personoj, ekzemple sciencistoj, kiuj en teksto serĉas difinitan lokon, sentos certe malagrable la foreston de la facile rimarkeblaj kaj kiel atentigiloj efikantaj majuskloj. Ĝuste pro tio aŭtoroj kaj eldonistoj ja ofte aldonas je la fino de libro registron de geografiaj kaj personaj nomoj. Oni povus kontraŭargumenti, ke la grandaj komencliteroj en la parolata lingvo ja ankaŭ mankas, ĉar oni ilin ne aŭdas, kaj ke tiu manko ne malhelpas la kompreneblecon de la parolaĵo. Sendube! Sed la kompreneblecoj de la parolata kaj skribata lingvaĵoj dependas de tre diferencaj faktoroj. <br /> Mi supozas, ke Ludovikito per sia kuraĝa kaj konsekvenca procedo, ĉagrenigas pli da legantoj ol li kontentigas. Kun maloftaj esceptoj (ekzemple kajero 1, p. 120) Ludovikito estas konservinta la originalan [[ortografio]]n de la malnovaj tekstoj. Por ĝeneraliga minuskligo en nia lingvo mi vidas neniun ŝancon. La tuja aproba konsento de Zamenhofo ŝajnas al mi ne sufiĉe pripensita, kaj se mi ne eraras, li poste ĉiam evitis la "superfluan bataladon" en tiu ĉi direkto. |[[Rikardo Ŝulco]], [[Sur la Vojoj de la Analiza Skolo]], p. 123-124
