Vikipedio

Ivan Fedoroviĉ Naĵivin: Malsamoj inter versioj

Browse history interactively
[kontrolita revizio][kontrolita revizio]
Iru al sekvanta ŝanĝo →
Enhavo forigita Enhavo aldonita
VidaVikiteksto
Kreis novan paĝon kun "Types de traductions Traduction de texte Texte source При неприятии большевистской «чрезвычайщины» для писателя не..."
 
Neniu resumo de redakto
Linio 1:
Ivan Fyodorovich Nazhvin (25 aŭgusto (6 septembro) 1874, provinco Vladimir - 5 aprilo 1940, Bruselo) - rusa verkisto Antaŭ la revolucio, verkisto de ĉiutaga vivo en la rusa kamparo, partnero de Leo Tolstoy; post la revolucio - eminenta verkisto (historia, fantazia kaj alia prozo) kaj publicisto de rusa elmigrado Biografio: Patrino - de servutuloj, patro venis de ŝtataj kamparanoj kaj sukcese okupiĝis pri forstado. "Mi estas filo de kamparano, kiu kreskis inter la homoj "- emfazis Nazhivin en sia aŭtobiografio (1922). La "Literatura Enciklopedio" de 1934 strikte deklaris sian originon - "la filo de kulako". Post la morto de lia patrino, kiam la knabo havis kvar jarojn, lia avino okupiĝis pri sia edukado, kaj la vilaĝo Bulanovo en la provinco Vladimir fariĝis la "naskiĝloko" de Nashivin; en la aĝo de ok jaroj li iris al lernejo, kiun li poste revokis - "malliberejo". La unua verko de Nazhivin aperis en la revuo "Naturo kaj Ĉasado"; poste ĝi estis publikigita en la "Revuo por Ĉiuj", "Edukado", "Rusa Penso", "Rusa Riĉaĵo". Taksante la kapablojn de la filo, la riĉa patro sendis lin studi eksterlande, kie li restis ĉirkaŭ sep jarojn. En 1900, la unua kolekto de liaj rakontoj kaj eseoj, "Indiĝenaj Bildoj" (M.: T-in rapid-fire AA Levenson , 1900. - 380 p.) Estis eldonita, en 1901 - la dua - "Kompatinda Rusio" (M.: AA Levenson, 1901. - 314 p.), En 1902 - la tria - "Antaŭ la tagiĝo" (Moskvo: Tipo-lit. "Rusa Eldonejo kaj Eldonejo", 1902-320 p.). La verkoj estis dediĉitaj al la vivo de la rusa kamparo kaj estis verkitaj laŭ la ideologio de Tolstojismo, kun signifa influo de popolismo. En 1901, kiam li alvenis en Rusujo, Nazhivin renkontis Leo Tolstoj, longe parolis kun li, ekkorespondis kaj venis vidi lin. Sub la influo de Tolstoj, Nazhivin komencis studi diversajn religiajn movadojn - sektojn de la rusa skismo kaj aliaj landoj: Barato, Ĉinio, Persujo. La rezulto estis la eldono de la libro "Voĉoj de la Popoloj" (Numero 1. - Moskvo: Tipo-literatura t-va EN Kushnerev i K °, 1908). Lev Tolstoj ankaŭ aprezis la romanon de Nazhivin "... Mene ... Tekel ... Tarifoj ..." (Moskvo: Tipo-lit. T-va I. N. Kuŝnerev kaj K °, 1907. - 526 p.). Ekde 1904 ĝi estas publikigita plurfoje en la eldonejo "Posrednik". Post la morto de Tolstoj, Nazhivin publikigis plurajn librojn pri siaj renkontoj kun la granda verkisto (El la vivo de LN Tolstoj: (Kun la aldono de leteroj de LN Tolstoj, kiuj ne estis publikigitaj ie ajn). - M.: Sfinkso, 1911; Memoroj de LN Tolstoj . - 1912); Li ankaŭ kreis la eldonejon "Verda Bastono", kiun li identigis kiel Tolstoj. Kontraŭstarante novajn politikajn tendencojn kaj apelaciante al la valoro de ne-rezisto al malbono, li suferis perfortajn atakojn de M. Gorky kaj aliaj samtempuloj. [1] En 1902, Nazhivin geedziĝis en burĝa geedziĝo al nebaptita juda knabino, studento ĉe la Laŭzana Universitato, Anna Efimovna Zusman, kaj post studentiĝado ĉe ŝia universitato, la Najivines venis al Rusio. Ili unue vivis en la provinco de Poltava, tiam en arbara domo ĉe Volgo.Nazhivin vidis la revolucion de 1905 kiel antaŭsigno de granda katastrofo (lia romano el ĉi tiu periodo taŭge nomiĝas per la bibliaj vortoj "Mene ... tekel ... tarifoj ... "). Li esprimis sian sintenon al ŝi jene: "Bone estas nia sorto trovi almenaŭ iomete de la malnova Rusujo", nun "komenciĝis la granda morala malkresko de la rusa popolo", "la lando ĉio La tuta afero bolis de sango kaj pleniĝis de ĉiam pli densa kolero. "En ĉi tiu tempo, lia edzino kaj filino Mariam (Mira), kiuj ne havis rajton de loĝado, estis forpelitaj de Moskvo [2]. Post kiam la edzino de Nazhivin adoptis ortodoksecon, ili formaligis religian geedziĝon kaj translokiĝis al Bulanovo, jaron poste ili foriris al Kaŭkazo, kie ili aĉetis intrigon de 3,5 desiatinoj inter Novorossiysk kaj Gelendzhik. Ilia filino mortis en infanaĝo; En liaj 1923 memuaroj, Nazhivin skribis, "Mia familio estis rara kaj ekstreme prospera familio, sed terura bato, la morto de Mirushi, ŝajnis disfendi tiun multekostan florvazon ĉie." En 1911 aperis la unuaj verkoj de I.F. Najivin; ĝis 1917 aperis volumoj 1 kaj 4-8. "Mia Konfeso", lokita en la 5a volumo, kaptis la atenton de s-ro Gorkij, kiu agnoskas, ke "Ivan Naŝivin estas sufiĉe elstara nomo en nia literaturo" de la miloj da rusoj, malbeligita de nia malbela vivo, ... malespera kaj falis en bruan kaj do surdigan infektan nihilismon de la pli juna generacio ", laŭ la malnova ordo. Estis dungito de Denikin kaj Wrangel Osvag, estis publikigita en la gazeto Odessa "Yuzhnoye Slovo" .En 1920 li estis evakuita al Bulgario, poste li loĝis en Jugoslavio, Aŭstrio, Germanio kaj, en
Types de traductions
 
Traduction de texte
Malgraŭ la malakcepto de la bolŝevika "krizo", ne estis tipe por la verkisto idealigi la Blankajn Gardistojn kaj reprezentantojn de la eksiĝinta Rusio. Kun maldolĉa ironio, li prezentas nevideblan komunumon, kiu ne pretas por memdefendo kaj ne plenumas la taskojn de Rusujo. En la "Notoj pri la Revolucio", publikigita en Vieno en 1921, li citas paroladon de certa "iama membro de la centra komitato de la Socialdemokrata Partio": "- Sinjoroj, ĉu vi memoras la policiston, ĉu vi memoras ĉi tion humila laboristo, kiu, ofte kun grandega familio, li loĝis en Moskvo po 40 rubloj monate, en unu malhela ĉambro, kiu por ĉi tiuj 40 rubloj gardis nian pacon tage kaj nokte, frostiĝis en la malvarmo, kiam li bezonis morti pro kuglo. kaj neniam murmuris? "Ĉu vi memoras kiel, dankeme pro ĉio ĉi, ni vokis lin?" "Ĉi tiu pasejo," sopiranta la urbon ", lige kun sia simboleco, estas citita de kelkaj sovetiaj aŭtoroj kiel esprimo de la supozata" Nigra Cent "pozicio de la verkisto mem [3]. La fakto mem de ĉi tiu citaĵo estas rimarkinda: Nazhivin restis legita kaj reviziita en la RSFSR [4] kaj ricevis artikolon en la Literatura Enciklopedio. Post fuĝo el Rusujo, li fariĝis unu el la plej grandaj verkistoj de elmigrado kaj la fondinto de la Detinetoj. eldonejo de rusaj elmigrantoj en Germanio. Liaj samtempuloj multe impresis lian kolekton de rakontoj por infanoj "Zelenya" (Berlino, 1922) kun lia brila humoro, surpriza por rifuĝintoj. Li esprimis sian sintenon al la eventoj de 1917 en siaj memuaroj: "Notoj pri la Revolucio" (Vieno, 1921), "Inter la formortintaj lumturoj. El la notoj de rifuĝinto "(Berlino, 1922)," En la vespero. El miaj notoj "(Vieno, 1923). Lia ĉefa historia romano" Rasputin "(Lepsiko: Eldonejo Libro F. Fickencher, 1923), poste publikigita en pluraj eŭropaj lingvoj, fariĝis la unua grava verko pri G. E. Rasputin. Li havis grandan gazetaron en Eŭropo kaj Ameriko [5], sed tute ne rimarkis ĝin en la sovetia gazetaro. La speciala pozicio de I.F. Nazhivin por kompreni la okazaĵojn de la revolucio, civitan militon kaj la agadojn de la elmigrado; lia severeco kaj maltoleremo kaŭzis konflikton inter la verkisto kaj la rusa diasporo.La venontaj kvin jaroj estis la tempo de la fruktodona laboro de Nazhivin en la ĝenro de la historia romano; en 1929-1930, ciklo de liaj romanoj el rusa historio estis publikigita ruse en diversaj landoj: "La kozakoj" (pri la ribelo de Stepan Razin), "La verbo de la standardo ..." (de la epoko de Princo Vladimir Svyatoslavich), tempoj de Batu), “Kremlo. Kroniko de la 15a-16a jarcentoj "," En la tagoj de Puŝkin "," Viroj "En 1929-1933, oni verkis religian trilogion:" La Evangelio de Tomaso "," Judo "," Lilio de Antinous. " 1930-aj jaroj, li kreis tomban surskribon Tolstoj: "The Burning Bush (Tolstoy's Soul)". Samtempe la intereson de la leganta publiko allogis lia libro "La hundoj" (Filadelfio; Londono: JB Lippincott Co., 1931) .En 1933, laŭ la memuaroj de samtempuloj, li akre negative kaj iom malĝentile parolis. pri la donado de la nobelpremio al Ivan Bunin, konsiderante lin verkisto de la pasinta jarcento.Naŝivin iom post iom seniluziiĝis pri la gvidantoj de la blanka elmigrado, akuzante iujn el ili pri perfido en sia ĵurnalismo. Li havis deziron reveni de elmigrado: en la finalo de la romano "Malfaminda" estis vokita "al Josif Stalin." Ne estis respondo, kaj li ne revenis al Rusujo. F. Nazhivin ankaŭ deklaris sin kiel sciencfikcia verkisto, publikigante la kolekton En la mallumo de la baldaŭa: mirindaj fabeloj de la estonteco (Vieno, 1921), la romanoj La insulo de la feliĉegaj kaj La hunda respubliko. La kolekto "En la Mallumo de la Venonta" inkluzivas la rakonton "Tento en la Dezerto" - distopio pri komunisma kolonio en izolita insulo, kie komunistoj forgesas pri komuna laboro, kapitulacante al la detruo de unu la alian, kaj ĉesigas reciprokan detruon, nur per dividado de tero. .Nazhivin▼
Texte source
 
При неприятии большевистской «чрезвычайщины» для писателя не было характерно идеализировать белогвардейцев и представителей уходящей России. Он с горькой иронией рисует нежизнеспособное сообщество, не готовое к самообороне и не отвечающее задачам России. В «Записках о революции», вышедших в Вене в 1921 году, он приводит речь некого «бывшего члена центрального комитета социал-демократической партии»:« — Господа, а помните ли вы городового, помните ли вы этого скромного труженика, который, часто с огромной семьей, жил в Москве на 40 рублей в месяц, в одной темной комнатушке, который за эти 40 рублей охранял наш покой днем и ночью, обмерзал на морозе, когда нужно погибал от пули и никогда не роптал?— Помним… — отозвались задумчивые голоса.— А помните ли вы, как в благодарность за все это мы называли его?— Помним: фараоном.— И что же, по совести: стыдно?— Пожалуй, немножко и стыдно. »Этот отрывок, «тоска по городовому», в связи с его символичностью цитируется рядом советских авторов как выражение якобы «черносотенской» позиции самого писателя[3]. Сам факт этого цитирования замечателен: Наживин оставался читаем и рецензируем в РСФСР[4] и удостоился статьи в «Литературной энциклопедии».После бегства из России стал одним из крупнейших литераторов эмиграции и создателем издательства русских эмигрантов в Германии «Детинец». На современников огромное впечатление произвёл его сборник рассказов для детей «Зеленя» (Берлин, 1922) с его светлым настроением, удивительным для беженцев. Своё отношение к событиям 1917 года он выразил в мемуарах: «Записки о революции» (Вена, 1921), «Среди потухших маяков. Из записок беженца» (Берлин, 1922), «Накануне. Из моих записок» (Вена, 1923).Его капитальный исторический роман «Распутин» (Лейпциг: Книгоизд-во Ф. Фикенчера, 1923), изданный впоследствии на нескольких европейских языках, стал первым крупным произведением о Г. Е. Распутине. Он имел большую прессу в Европе и Америке[5], но совсем не был замечен в советской печати. Особая позиция И. Ф. Наживина в осмыслении событий революции, гражданской войны и деятельности эмиграции; его резкость и нетерпимость привели к конфликту писателя с русским зарубежьем.Следующие пять лет стали временем плодотворной работы Наживина в жанре исторического романа; в 1929—1930 годах вышел на русском языке в разных странах цикл его романов из русской истории: «Казаки» (о восстании Степана Разина), «Глаголют стяги…» (из эпохи князя Владимира Святославича), «Бес, творящий мечту» (о временах Батыя), «Кремль. Хроника XV—XVI вв.», «Во дни Пушкина», «Мужики» В 1929—1933 годах были написана религиозная трилогия: «Евангелие от Фомы», «Иудей», «Лилии Антиноя».В 1930-х годах он создал эпитафию Толстому: «Неопалимая купина (Душа Толстого)». В это же время интерес читающей публики привлекла его книга «The dogs» (Philadelphia; London: J. B. Lippincott Co., 1931).В 1933 году, по воспоминаниям современников, он резко отрицательно и довольно грубо высказался по поводу присуждения Нобелевской премии Ивану Бунину, считая его писателем прошлого века.Постепенно Наживин разочаровался в лидерах белой эмиграции, обвиняя в своей публицистике некоторых из них в предательстве. У него появилось желание вернуться из эмиграции: в финале романа «Неглубокоуважаемые» было помещено обращение «Иосифу Сталину». Ответа не последовало, и в Россию он не вернулся.И. Ф. Наживин заявил о себе также как писатель-фантаст, издав сборник «Во мгле грядущего: фантастические повести будущего» (Вена, 1921), романы «Остров блаженных», «Собачья республика». В сборник «Во мгле грядущего» вошла повесть «Искушение в пустыне» — антиутопия о коммунистической колонии на уединённом острове, где коммунисты забывают об общем труде, отдавшись уничтожению друг друга, и прекращают взаимное уничтожение, только разделив земельные участки.Многие произведения И. Ф. Наживина были пере
En Esperanto aperis :
Pri nepriyatii bol'shevistskoy «chrezvychayshchiny» dlya pisatelya ne bylo kharakterno idealizirovat' belogvardeytsev i predstaviteley ukhodyashchey Rossii. On s gor'koy ironiyey risuyet nezhiznesposobnoye soobshchestvo, ne gotovoye k samooborone i ne otvechayushcheye zadacham Rossii. V «Zapiskakh o revolyutsii», vyshedshikh v Vene v 1921 godu, on privodit rech' nekogo «byvshego chlena tsentral'nogo komiteta sotsial-demokraticheskoy partii»:« — Gospoda, a pomnite li vy gorodovogo, pomnite li vy etogo skromnogo truzhenika, kotoryy, chasto s ogromnoy sem'yey, zhil v Moskve na 40 rubley v mesyats, v odnoy temnoy komnatushke, kotoryy za eti 40 rubley okhranyal nash pokoy dnem i noch'yu, obmerzal na moroze, kogda nuzhno pogibal ot puli i nikogda ne roptal?— Pomnim… — otozvalis' zadumchivyye golosa.— A pomnite li vy, kak v blagodarnost' za vse eto my nazyvali yego?— Pomnim: faraonom.— I chto zhe, po sovesti: stydno?— Pozhaluy, nemnozhko i stydno. »Etot otryvok, «toska po gorodovomu», v svyazi s yego simvolichnost'yu tsitiruyetsya ryadom sovetskikh avtorov kak vyrazheniye yakoby «chernosotenskoy» pozitsii samogo pisatelya[3]. Sam fakt etogo tsitirovaniya zamechatelen: Nazhivin ostavalsya chitayem i retsenziruyem v RSFSR[4] i udostoilsya stat'i v «Literaturnoy entsiklopedii».Posle begstva iz Rossii stal odnim iz krupneyshikh literatorov emigratsii i sozdatelem izdatel'stva russkikh emigrantov v Germanii «Detinets». Na sovremennikov ogromnoye vpechatleniye proizvol yego sbornik rasskazov dlya detey «Zelenya» (Berlin, 1922) s yego svetlym nastroyeniyem, udivitel'nym dlya bezhentsev. Svoyo otnosheniye k sobytiyam 1917 goda on vyrazil v memuarakh: «Zapiski o revolyutsii» (Vena, 1921), «Sredi potukhshikh mayakov. Iz zapisok bezhentsa» (Berlin, 1922), «Nakanune. Iz moikh zapisok» (Vena, 1923).Yego kapital'nyy istoricheskiy roman «Rasputin» (Leyptsig: Knigoizd-vo F. Fikenchera, 1923), izdannyy vposledstvii na neskol'kikh yevropeyskikh yazykakh, stal pervym krupnym proizvedeniyem o G. Ye. Rasputine. On imel bol'shuyu pressu v Yevrope i Amerike[5], no sovsem ne byl zamechen v sovetskoy pechati. Osobaya pozitsiya I. F. Nazhivina v osmyslenii sobytiy revolyutsii, grazhdanskoy voyny i deyatel'nosti emigratsii; yego rezkost' i neterpimost' priveli k konfliktu pisatelya s russkim zarubezh'yem.Sleduyushchiye pyat' let stali vremenem plodotvornoy raboty Nazhivina v zhanre istoricheskogo romana; v 1929—1930 godakh vyshel na russkom yazyke v raznykh stranakh tsikl yego romanov iz russkoy istorii: «Kazaki» (o vosstanii Stepana Razina), «Glagolyut styagi…» (iz epokhi knyazya Vladimira Svyatoslavicha), «Bes, tvoryashchiy mechtu» (o vremenakh Batyya), «Kreml'. Khronika XV—XVI vv.», «Vo dni Pushkina», «Muzhiki» V 1929—1933 godakh byli napisana religioznaya trilogiya: «Yevangeliye ot Fomy», «Iudey», «Lilii Antinoya».V 1930-kh godakh on sozdal epitafiyu Tolstomu: «Neopalimaya kupina (Dusha Tolstogo)». V eto zhe vremya interes chitayushchey publiki privlekla yego kniga «The dogs» (Philadelphia; London: J. B. Lippincott Co., 1931).V 1933 godu, po vospominaniyam sovremennikov, on rezko otritsatel'no i dovol'no grubo vyskazalsya po povodu prisuzhdeniya Nobelevskoy premii Ivanu Buninu, schitaya yego pisatelem proshlogo veka.Postepenno Nazhivin razocharovalsya v liderakh beloy emigratsii, obvinyaya v svoyey publitsistike nekotorykh iz nikh v predatel'stve. U nego poyavilos' zhelaniye vernut'sya iz emigratsii: v finale romana «Neglubokouvazhayemyye» bylo pomeshcheno obrashcheniye «Iosifu Stalinu». Otveta ne posledovalo, i v Rossiyu on ne vernulsya.I. F. Nazhivin zayavil o sebe takzhe kak pisatel'-fantast, izdav sbornik «Vo mgle gryadushchego: fantasticheskiye povesti budushchego» (Vena, 1921), romany «Ostrov blazhennykh», «Sobach'ya respublika». V sbornik «Vo mgle gryadushchego» voshla povest' «Iskusheniye v pustyne» — antiutopiya o kommunisticheskoy kolonii na uyedinonnom ostrove, gde kommunisty zabyvayut ob obshchem trude, otdavshis' unichtozheniyu drug druga, i prekrashchayut vzaimnoye unichtozheniye, tol'ko razdeliv zemel'nyye uchastki.Mnogiye proizvedeniya I. F. Nazhivina byli pere
Kiso de la Reĝino (traduita de la Libro-klubo Epoko 1950)
Afficher plus
3838 / 5000
Résultats de traduction
▲Malgraŭ la malakcepto de la bolŝevika "krizo", ne estis tipe por la verkisto idealigi la Blankajn Gardistojn kaj reprezentantojn de la eksiĝinta Rusio. Kun maldolĉa ironio, li prezentas nevideblan komunumon, kiu ne pretas por memdefendo kaj ne plenumas la taskojn de Rusujo. En la "Notoj pri la Revolucio", publikigita en Vieno en 1921, li citas paroladon de certa "iama membro de la centra komitato de la Socialdemokrata Partio": "- Sinjoroj, ĉu vi memoras la policiston, ĉu vi memoras ĉi tion humila laboristo, kiu, ofte kun grandega familio, li loĝis en Moskvo po 40 rubloj monate, en unu malhela ĉambro, kiu por ĉi tiuj 40 rubloj gardis nian pacon tage kaj nokte, frostiĝis en la malvarmo, kiam li bezonis morti pro kuglo. kaj neniam murmuris? "Ĉu vi memoras kiel, dankeme pro ĉio ĉi, ni vokis lin?" "Ĉi tiu pasejo," sopiranta la urbon ", lige kun sia simboleco, estas citita de kelkaj sovetiaj aŭtoroj kiel esprimo de la supozata" Nigra Cent "pozicio de la verkisto mem [3]. La fakto mem de ĉi tiu citaĵo estas rimarkinda: Nazhivin restis legita kaj reviziita en la RSFSR [4] kaj ricevis artikolon en la Literatura Enciklopedio. Post fuĝo el Rusujo, li fariĝis unu el la plej grandaj verkistoj de elmigrado kaj la fondinto de la Detinetoj. eldonejo de rusaj elmigrantoj en Germanio. Liaj samtempuloj multe impresis lian kolekton de rakontoj por infanoj "Zelenya" (Berlino, 1922) kun lia brila humoro, surpriza por rifuĝintoj. Li esprimis sian sintenon al la eventoj de 1917 en siaj memuaroj: "Notoj pri la Revolucio" (Vieno, 1921), "Inter la formortintaj lumturoj. El la notoj de rifuĝinto "(Berlino, 1922)," En la vespero. El miaj notoj "(Vieno, 1923). Lia ĉefa historia romano" Rasputin "(Lepsiko: Eldonejo Libro F. Fickencher, 1923), poste publikigita en pluraj eŭropaj lingvoj, fariĝis la unua grava verko pri G. E. Rasputin. Li havis grandan gazetaron en Eŭropo kaj Ameriko [5], sed tute ne rimarkis ĝin en la sovetia gazetaro. La speciala pozicio de I.F. Nazhivin por kompreni la okazaĵojn de la revolucio, civitan militon kaj la agadojn de la elmigrado; lia severeco kaj maltoleremo kaŭzis konflikton inter la verkisto kaj la rusa diasporo.La venontaj kvin jaroj estis la tempo de la fruktodona laboro de Nazhivin en la ĝenro de la historia romano; en 1929-1930, ciklo de liaj romanoj el rusa historio estis publikigita ruse en diversaj landoj: "La kozakoj" (pri la ribelo de Stepan Razin), "La verbo de la standardo ..." (de la epoko de Princo Vladimir Svyatoslavich), tempoj de Batu), “Kremlo. Kroniko de la 15a-16a jarcentoj "," En la tagoj de Puŝkin "," Viroj "En 1929-1933, oni verkis religian trilogion:" La Evangelio de Tomaso "," Judo "," Lilio de Antinous. " 1930-aj jaroj, li kreis tomban surskribon Tolstoj: "The Burning Bush (Tolstoy's Soul)". Samtempe la intereson de la leganta publiko allogis lia libro "La hundoj" (Filadelfio; Londono: JB Lippincott Co., 1931) .En 1933, laŭ la memuaroj de samtempuloj, li akre negative kaj iom malĝentile parolis. pri la donado de la nobelpremio al Ivan Bunin, konsiderante lin verkisto de la pasinta jarcento.Naŝivin iom post iom seniluziiĝis pri la gvidantoj de la blanka elmigrado, akuzante iujn el ili pri perfido en sia ĵurnalismo. Li havis deziron reveni de elmigrado: en la finalo de la romano "Malfaminda" estis vokita "al Josif Stalin." Ne estis respondo, kaj li ne revenis al Rusujo. F. Nazhivin ankaŭ deklaris sin kiel sciencfikcia verkisto, publikigante la kolekton En la mallumo de la baldaŭa: mirindaj fabeloj de la estonteco (Vieno, 1921), la romanoj La insulo de la feliĉegaj kaj La hunda respubliko. La kolekto "En la Mallumo de la Venonta" inkluzivas la rakonton "Tento en la Dezerto" - distopio pri komunisma kolonio en izolita insulo, kie komunistoj forgesas pri komuna laboro, kapitulacante al la detruo de unu la alian, kaj ĉesigas reciprokan detruon, nur per dividado de tero. .Nazhivin
Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/wiki/Ivan_Fedoroviĉ_Naĵivin"