Arkeologiaj situoj en Reggio Calabria: Malsamoj inter versioj
Kreita per traduko de la paĝo "Siti archeologici a Reggio Calabria" |
(Neniu diferenco)
|
Kiel registrite je 22:16, 5 jul. 2021
El arkeologia vidpunkto, Reggio di Calabria havas kontinuan homan ĉeeston en la sama geografia areo dum almenaŭ tri mil jaroj.
La elfosadoj faritaj tamen estis modestaj kaj limigitaj laŭlonge de la tempo, tamen finfine estis prezentita la nova arkeologia mapo de la urbo Reĝjo, kiu katalogante ĉiujn arkeologiajn trovaĵojn ligitajn al la elfosadoj de la 16a ĝis la 21-a jarcento, inkluzivas 10 grupojn, 74 areojn, 203 lokojn, preskaŭ 500 dosierojn.
La plej antikvaj trovaĵoj estas spuroj de kabanoj devenantaj de la 11-a jarcento a.K. ĉe la bordoj de la torento Calopinace, kaj la ceramikaĵoj el la elfosadoj de la haveno, kiuj donas al ni fidindajn informojn pri la unuaj loĝantoj de Reggio Calabria .
Sanktaj areoj
Serio de trovoj, aperintaj ekde la deknaŭa jarcento ebligis identigi diversajn areojn situantajn en pluraj punktoj de la urbo, inkluzive Persefoneion, Apoloneion, Artemiseion kaj Atenejon.
Sankta areo de la Arkeologia Parko Griso-LaBoccetta
La sankta areo pli grava ĝis nun eltrovita estas tiu en la bieno Griso-Laboccetta, situanta en la centro de la nuna urbo inter strato del Torrione, strato Tripepi, strato 2 Settembre kaj strato Palamolla, kiu supozeble etendiĝis ĝis strato Aschenez .
Prifosita fine de la 19a jarcento, la areo Griso-Laboccetta redonis kelkaj el la plej famaj arkeologiaj pecoj ekspoziciitaj ĉe la Nacia Muzeo de Granda Grekujo en Reĝjo. Jam en la sesa jarcento a. K. oni konstatis la ĉeeston de tre grava sanktejo dediĉita al Demetra en ĉi tiu loko ekster la muroj. Ĉirkaŭ la mezo de la 4-a jarcento a. K. la areo estis integrita ene de la novaj pligrandigitaj urbomuroj. De ĉi tiu momento la areo estis okupita de privataj konstruaĵoj ĝis la romia periodo.
La monumenta areo konsistigis sektoron de pli granda urba areo, priskribita sube en la planimetrio de la fino de la 19a jarcento, kiu estis prifosita ekde tiu tempo kaj redonis multajn argilajn restaĵojn, kiuj kaŭzis ĝian identigon kiel sanktejo dediĉita al la ktonaj diaĵoj. Multaj arkitekturaj terakotoj troviĝis, kiuj kovris la strukturojn de la religiaj konstruaĵoj, kaj ankaŭ grandajn kvantojn da koroplastoj kaj fragmento dej florvazoj, kiuj konsistigis la eksvotojn, dediĉitajn al la diinoj Demetra kaj Persefono, kies kulto estis vaste praktikata en la arkaika kaj klasika. Greka aĝo. La muraj restaĵoj identigas la fundamentojn de ŝtonetaj murstrukturoj kies plialtiĝo en kruda briko nun perdiĝis. la strukturoj respondas al konstruaĵoj starigitaj en la sanktejo inter la 5a kaj 4a jarcentoj a.K. kaj al la loĝkonstruaĵoj instalitaj sur la sama loko post la forlaso de la sanktejo en la helena kaj romia epoko (3a - 2a jarcento a.K.)
Komence de la prifosado komencita fine de la 19-a jarcento, sekcio de la temenos, la ĉirkaŭa muro de la sankta areo, estis trovita. La multaj arkitekturaj ornamoj trovitaj en la prifosado permesis hipotezi la ĉeeston, krom de templo de konsiderinda grandeco, ankaŭ de serio de aneksitaj strukturoj kaj malgranda templo kun ĉelo kaj pronao devenantaj de la mezo de la sesa jarcento. A.K..
Post la fazo de plej granda brilo de la sanktejo sekvis fazo de rekonstruo, datita en la dua kvarono de la kvina jarcento, kiel oni povas dedukti el la malkovro de arkitektura materialo rilata al tiu periodo.
Dum la pluraj prifosaj kampanjoj multe da materialo estis reakirita, inter kiuj tre interesa fragmento de arkitektura friso en multkolora terakoto, nomata "Slabo Griso-Laboccetta", datigebla je la lasta kvarono de la 6a jarcento a.K. Ankoraŭ ne eblis kompreni la celon de la peco, en kiu estas prezentitaj du dancantaj virinfiguroj, modeligitaj sen la uzo de matrico.
-
Planimetrio de la areo Griso-Laboccetta en 1895 -
Nuna plano de la regiono Griso-Laboccetta -
ina kapo antaŭfikso -
ina diaĵo surtroniĝis
Sanktejo de la Prefekteja palaco
Sankta areo malkovrita en 1913 de Paolo Orsi, dum la laboroj por la konstruado de la palaco de la prefektejo, elmontris la (stereobatajn) fundamentojn de templo, datigeblajn je la unua duono de la 5-a jarcento a.K.. danke al la identigo de du kaheloj recikligitaj en la konstruado de romia termofonta konstruaĵo.
Surbaze de la konataj elementoj oni supozis, ke ĝi povus esti la templo de Apolono .
Sankta areo de la marbordo
Tria sankta areo troviĝis ĉirkaŭ 80 m sudokcidente de la Nacia Muzeo, do ekster la urbomuroj.
La unuaj elfosadoj en 1886 malkovris monumentan templon, el kiu hodiaŭ nur restas kelkaj kalkŝtonaj blokoj. La malkovro de arkaikaj terakotoj de la tipo retrovita en la bieno Griso-Laboccetta indikas fazon de arkaika uzo, kaj ankaŭ la materialo de klasika epoko supozigas fazon de rekonstruo ankaŭ al ĉi tiu posta periodo. La atribuo de ĉi tiu sanktejo estas sufiĉe necerta, sed la plej probabla diaĵo, al kiu la templo estis dediĉita, ŝajnas esti Artemisa Faĉelito .
La Atenejo sur la marbordo
La restaĵoj de Atenejo (templo dediĉita al la diino Atena) leviĝas sub trinkejo ĉe la marbordo, en la bloko inter strato 24a Majo, korso Vittorio Emanuele la tria, korso Garibaldi kaj strato San Paolo . Du kolumnoj videblas enirante la kavernojn sub la trinkejo.
Tombejo
Multaj tombejoj estis trovitaj ĉirkaŭ la areo de la antikva greka-roma urbo, el kiuj grandan kvanton da trovitaĵoj estas nun konservitaj en la Nacia Muzeo. Inter ĉi tiuj tombejoj la plej gravaj estas tiu de Santa Caterina, tiu trovita dum la laboroj por la konstruado de la muzeo mem, tiu en via Demetrio Tripepi, kaj la laste malkovrita en San Giorgio Extra, kiu elmontras helenismajn kaj romiajn tombojn. La tomboj, lokitaj en aluvia areo, estis trovitaj sub granda tavolo de enterigado , kiu igas la kuŝ-profundecon sub ĉirkaŭ ses metrojn. Ĉi tiu malkovro ŝanĝigos la topografion de la antikva tombejo, ĉar ĝiaj sudaj limoj atingus la riveron Calopinace, areo multe pli sude ol la antaŭa limo, kiu estis fiksita kun la loko, kie nuntempe staras la urba parko.
La tombejo sub la muzeo
El la tombejo ĉeestanta sub la Muzeo, estis translokigita al la marbordo unu tombon, kiu nun troviĝas apud la kiosko de fama glaciaĵisto, ĝi estas ĉambroforma tombo de la greka periodo, trovita dum la prifosadoj por la fundamentoj de Palazzo Piacentini, kiu estis eligita de la origina loko kaj metita kiel ornamaĵo inter la Marbordo Italo Falcomatà kaj Korso Vittorio Emanuele la tria, uzita ĝis antaŭ kelkaj jaroj kiel bazo por la monumento al Ibico, nun translokita al alia loko.
La tombejo de Santa Caterina
La rom-greka tombejo Santa Caterina estis malkovrita en marto 1883 dum elfosadoj faritaj de la loka Urba Muzeo. La vasta tombejo etendiĝis pli ol kvarcent metrojn kaj ĝiaj tomboj situis en malsamaj profundoj, eĉ preter la sep metrojn de la praa kampara nivelo. Ili estis diversspecaj: kapuĉine, skatole, kave. La tombovaroj trovitaj estis malabundaj. Argila urno kun kremacio ankaŭ estis trovita. [1]
De ĉi tiu tombejo devenas ankaŭ la tomba titolo de Kresimeno, kiu vivis en la 3a-4a jarcento post Kristo, kiu estas konservata en la Nacia Muzeo de Reggio de Kalabrio . [2]
En 1886 alia cinera urno estis trovita enhavanta bruligitajn ostojn kaj argilajn kruĉojn. [3]
Helenisma tombo en vojo Demetrio Tripepi
La tombo, de la helena civilizo kaj datigebla al la 3a-2a jarcento a.K., estis trovita en 1957 dum la plilongigaj laboroj de via Demetrio Tripepi. La strukturo de la tombo, simila al multaj aliaj tombejoj trovitaj norde de la urbo, estis parto de la tombejo de S. Lucia-Terrazza kiu etendiĝis en la formo de E al la areo de Borrace. La tombo, kun volba ĉambro, estas farita el brikoj ligitaj per kalko kaj origine kovrita per blanka gipso, nun degradita. La skeleto ripozis sur batita mortero kaj ĝia funebra ekipaĵo konsistis el ses fuzformaj ungvent-ujoj,hosti-ujo kun kovrilo, bovlo kun rando pentrita per nigra farbo kaj fragmentoj de bronza strigilo pendanta de ringo. Ekster ĝi troviĝis ses malgrandaj plurkoloraj terakotaj kapiteloj, uzataj por ornami la funebrajn litojn, kiuj probable apartenis al aliaj jam detruitaj tomboj.
Publikaj areoj
La prifosadoj de Piazza Italia
Kun la restarigo kaj restrukturado aranĝita komence de la nova jarmilo en Piazza Vittorio Emanuele la dua (konata kiel Piazza Italia ) grava arkeologia ejo ekaperis. Pli precize, la ripetaj elfosaj kampanjoj faritaj inter 2000 kaj 2004, faritaj en la sudorienta areo de la placo, aperigis areon kun konsiderinda historia intereso, atestante ke la areo ĉiam estis en la centro de la komercaj agadoj de la urbo, rekonebla per la interkovro en ses metroj de dek unu konstrufazoj, de la sepa jarcento a.K.. ĝis la komenco de la 19a jarcento p. K.
Iuj hipotezas, ke ĝi estas la Agoro en la greka epoko kaj poste la Forumo en la romia epoko, sed la nuna stato de la elfosadoj ankoraŭ ne permesas al ni esti certaj.
En la malsupra tavolo, la plej antikva el la arkaika greka periodo, iuj fragmentoj de ceramikaj kaj ŝtonaj muroj estis trovitaj, organizitaj laŭ ortogonala aranĝo, kiu koincidas kun la itinero de la supra Roma epoko. Kvar rektangulaj ĉambroj troveblas al ĉi tiu dua fazo, kies muroj estas karakterizitaj per duobla konstrufazo, koincidanta kun la supermeto de malsamaj materialoj, kaj eble ligita al la interrompoj suferitaj pro la tertremo, kiu detruis la urbon ĉirkaŭ la mezo de la IV-jarcento p.K.
La tria fazo (bizanca) devenas de la 6a - 10a jarcentoj, kaj estas rekonebla per la ĉeesto de iuj ĉambroj uzitaj por komercaj agadoj, kun putoj kaj cisternoj, ene de kiuj troviĝis moneroj, kiuj atestas la gravecon de Reggio en la kunteksto de mara. komerco de la Orienta Romia Imperio .
Muro ĉirkaŭ 12 metrojn longa probable apartenas al la 12-a jarcento, en la normanda periodo; tiu muro kiu limas konstruaĵon, subdividitan en pli malgrandajn ĉambrojn, sidejon de manmetiaj agadoj, rilataj al la laborado de bronzo. Konfirmas la ekonomian kaj komercan viglecon de la areo en la alta mezepoko, multaj trovaĵoj: bronzaj moneroj (kelkaj kun arabaj indikoj), glazurita ceramiko de sicilia-magreba origino, vitro, metaloj kaj eĉ ora tarì (araba monero disvastigita en Sicilio).
La dek-kvara jarcento, en la Angevina periodo, povas esti identigita en serio de konstruaĵoj artikitaj ene de la sama bloko, kiuj plejparte konservas la saman tendencon kiel la subestanta grek-epoka strukturo. Ankaŭ ĉi-kaze estas multaj stokejoj, limigitaj per muroj el malriĉa materialo de loka origino.
La celo de la ejo kiel publika loko, kaj poste placo, devenas de la deknaŭa jarcento : ĉirkaŭita de akvodreniloj, ĝi verŝajne enhavis basenojn kun fontanoj. Troviĝis ankaŭ la originala fundamento de la bazo, kiu ekde 1828 gastigis la statuon de Ferdinando la 1-a de Burbono, tiam anstataŭigita per la nuna monumento, kiu reprezentas Italion, dediĉita al Vittorio Emanuele la dua, kaj de kiu la placo prenas sian nomon.
Dum la prepara elfosa kampanjo, granda flanka muro estis trovita en la plej profunda tavoliĝo, kiu supozeble apartenas al granda templo. Nuntempe ne ekzistas multaj aliaj informoj, ĉar ĉi tiu muro etendiĝas multe preter la elfosa areo. Krome, la sondado malkaŝis, ke ĉirkaŭ 4 metrojn profunde estas metala maso de ĉirkaŭ 2 metrojn longa, kiu plej verŝajne estas statuo, kiu konsentus kun la hipotezo de la templo.
La Akropolo
Laŭ la restaĵoj de la plej malnova urbomuro situanta malantaŭ la urbocentro, la monteto de la Savanto plej verŝajne konsistigis la akropolon de Reggio. Tiam same kiel hodiaŭ, fakte, la alta areo konsistanta el la montetoj de la Angeloj de la "Trabocchetto" reprezentis la unuan kernon de la urbo dum la arkaika fazo.
Plej verŝajne la murzono de la palaiapolis (kiu estis la arkaika urbo fondita en la oka jarcento a.K.).de la kalcidanoj ) havis, kiel la malsupran angulon de la muroj, kiuj descendis de la akropolo, ĝuste la areon de la nuna kastelo. En la helena periodo, kun la pligrandigo de la urbo al la maro, la muroj, kiuj en la polis de la klasika periodo fleksiĝis norden, tiam malsupreniris al la haveno; la arkeologia loko de la "Grekaj Muroj" ĉe la marbordo montras la angulon de la muro.
La Odeono aŭ la Bouleterion
De la elfosadoj faritaj en 1922 de Paolo Orsi inter via del Torrione, via Tripepi, strato XXIV Maggio kaj strato San Paolo, ekaperis la restaĵoj de publika strukturo situanta ene de la muroj, ĉirkaŭ cent metrojn de la sankta areo de la Griso -Laboccetta bieno.
Ĝi estis komence identigita de la arkeologo kiel la Odéon de la urbo - konstruaĵo simila al teatro de modestaj dimensioj dediĉita al kantekzercoj, muzikaj prezentadoj kaj poeziaj kaj muzikaj konkursoj - dum hodiaŭ la teorio, ke ĝi estas la restaĵoj de la Bouleuterion, plifirmiĝas. . aŭ la Ekklesiasterion, la konstruaĵo por la kunvenoj de la popola asembleo, do ne estas neprobabla ke la kunveno dezirata de Timoleón kaj la rheĝjaj strategiistoj en 344 a K okazis tie.
Paolo Orsi trovis tri ioniajn kapitelojn ornamitajn per volutoj, palmetoj kaj ovoloj ne malproksime de la konstruaĵo, probable subtenataj de lignaj kofroj, kiuj, laŭ la arkeologo, estis uzotaj por la scenografio de la tribuno.
La restaĵoj povas esti datitaj inter la 4-a kaj 3-a jarcentoj a.K.., kaj de la konstruaĵo restas tre malmulte videbla. Laŭ tio, kio restas, oni povas supozi, ke la strukturo, kun cirkla plano, konstruita kun kvadrataj kalkŝtonaj blokoj, havis ŝtuparon de ĉirkaŭ dek kvin ordoj, kiuj povus enhavi ĉirkaŭ 1.500-1.600 sidlokojn. Pri kovraĵo oni ne povas supozi, sed verŝajne estis perimetra muro ĉirkaŭanta la areon.
La Theatron
Laŭ historiaj pruvoj (ne malpli grava tiu raportita de la reĝja poeto Diego Vitrioli ), la areo nun okupita de la Parko de la "Rotonda" (ejo kiu perfekte kongruas kun la arkitektura tipologio) sub la Sanktejo de San Paolo, estis la Teatro de Reggio en la greka tempo ( kaj Romia).
Romaj varmobanejoj
De elfosadoj faritaj dum la aranĝado de la marbordo post la tertremo en 1908, aperis la ruinoj de unu el la ok termofontaj instalaĵoj probable ĉeestantaj en la unuaj jarcentoj post Kristo., periodo en kiu Regium floris kiel romia municipium. Konsiderante la grandecon de la naĝejoj kaj ĉambroj, la banoj eble estis establoj administrataj de privataj personoj, eĉ se parto de la perimetro ŝajnas daŭri sub la ekzistanta vojo kaj eble enhavis aliajn servareojn, kiel bibliotekojn. aŭ gimnastikejojn kiel ofte troviĝas en aliaj lokoj en Eŭropo.
La centra ĉambro-medio, ornamita per sugestia mozaiko kun geometriaj elementoj en nigraj kaj blankaj kaheloj, funkcias kiel ligo inter la aliaj ĉambroj. Ĉi tiun centran ĉirkaŭaĵon atingas diversaj enirejoj, kiuj sugestas, ke la ĉefa enirejo al la banoj povus esti de la mara flanko, same kiel de la supra flanko, direkte al la proksima komerca agado de la haveno aŭ la areo de la forumo situanta proksime al la konstruaĵo .. Sankta Georgo.
Estas notinde, la kutima romia inĝenieco en la varmobaneja dezajno, la perfekta orientiĝo de la elementoj: la malvarma plonĝ-bazeno ( frigidarium ) norde, la varma plonĝ-bazeno ( calidarium ) okcidente, por ekspluati la tutan daŭron de la suna varmo.
La frigidarium estas rekonebla ne nur pro sia pozicio, sed ankaŭ pro la tegaĵo de la bazeno en opus signinum (akvorezista gipso uzata kiel tegaĵo por verkoj enhavantaj akvon, konsistanta el miksaĵo de kalko kaj dispremitaj kaheloj, kiuj donas al ĝi la rozkoloron) kaj pro la foresto de la varmigita fundo kaj de la tuboj por hejti ĝin. Male, la kalidario, videbla de la vojo (aliro al la loko nuntempe ne eblas), klare montras ĉirkaŭ la aranĝo de la terakotaj tubuloj, la vertikalaj elementoj apogitaj al la muro por la cirkulado de la varma aero venanta de la forno. Ĉirkaŭ la kuvo, kiel en aliaj lokoj en Eŭropo (ekzemple la banurbo de Welwyn, Britio ) estas muro, kie la gastoj de la banoj povis sidi, ĉar la bano konsistis el simpla merĝado aŭ en natatio, kiel en moderna naĝejo.
Tre interesa estas la defluilo de la tanko sur la fundo, kiu permesis ĝin elfluigi por purigado kaj prizorgado, komunikante kun ĝenerala drena kanalo, kaj ebligita per la levita planko sur la "pilae", unu el kiuj estas videbla de la kvadrata truo de la drenilo mem. Alia klare videbla amaso estas metita ĉe (norda) angulo de la apuda ĉambro, probable la tepidario, destinita por varmigi la korpon, sed sen merĝa tanko. La pilae ĉe la Reggio-ejo konsistas el imbrikitaj terakotaj diskoj, dum en aliaj lokoj en Eŭropo estas uzataj diversaj aliaj materialoj, depende de la havebleco de la loko.
La forno, brika tunelo, kie brulis brulaĵo, devus esti tiu videbla de la supra strato, kvankam la brika volbo plejparte mankas. La hejtadsistemo, nomata hypocaustum, tipe uzata en la romiaj banoj de la fruaj jarcentoj, konsistas el la forno, kie la kontinue bruligita materialo varmigis la akvon en metala baseno metita supre, kaj tiam komunikiĝis kun la baseno de la kalidarium . Samtempe la varma aero estis transportata sub la levitaj plankoj kaj eniris la terakotajn tubulojn sub la gipso de la muroj de la kalderario kaj tepidario por hejti la ĉambrojn, kaj poste estis forpelita de kamenoj ekstere.
La banoj devis esti nutritaj aŭ de loka puto, sed ankaŭ probable de akvedukto, konsiderante la proksimecon al la praa haveno kaj la areo de la forumo, eĉ se la ĉeesto de kanalo aŭ kolektujo ne estas evidenta.
Referenco por informoj pri la konstrutekniko de romiaj banoj kaj ekzemploj videblaj en la UK: Tony Rook (2002) Roman Baths in Britain, Shire Publications, Haverfordwest, Pembrokeshire, Uk.
Muroj de la greka urbo
Kiel pruvo de la vasteco de la greka urbo, iuj pecoj de la muroj postvivis la historiajn eventojn. Ekzistas ankoraŭ peco laŭ la marbordo, unu sur la Collina degli Angeli, kaj unu sur la monteto Trabocchetto .
La Arkeologia Superintendenco de Kalabrio hipotezis, ke la krudaj brikaj muroj devenas de la epoko de la tirano Anassila ( 5-a jarcento a.K.). ), sed tiuj en kuiritaj brikoj estas atribuotaj al la tirano Dionysius la dua (en Reggio ekde 356 a. K., kaj poste forpelita en 351 a. K. ), aliaj erudiciuloj opinias anstataŭe, ke la muroj, kiuj atingis hodiaŭ, estas ĉiuj el la fina parto de la 4-a jarcento a.K.
Muroj de la arkeologia parko ĉe la marbordo
La plej konata ejo pri la muroj de Reggio estas tiu nomata "Mura Greche", kiu leviĝas sur la Lungomare Falcomatà proksime al Palazzo Zani . Ĉi tiu peco de muroj devenas de la 4-a jarcento a.K. kaj estus parto de la refortigo farita de Dionisio la 2-a, la urbon fakte konkeris lia patro Dionisio la 1-a, kiu ekloĝis tie konstruante grandan vilaon inter la plej interna muro en la direkto de la montoj kaj la nova ekstera al la maro. .
La ejo konsistas el du paralelaj vicoj de grandaj blokoj el mola grejso kaj havas specialan intereson, ĉar ĝi estas la punkto kie la okcidentaj muroj devias orienten kaj tiel fermas la urbajn murojn de Reggio sude.
Muroj de la Monteto de la Anĝeloj
La muroj sur la monteto de la Anĝeloj, konstruitaj en krudaj brikoj - tio estas kun koto miksita kun pajlo lasita sekiĝi en la suno - estas konservitaj por streko proksimume dek metrojn longa. De la orienta flanko, ekster la antikva urbo, la videbla parto ne superas 3 metrojn, dum de la interno la muro fakte multe pli impresas.
En la konservita sekcio troviĝis:
- surskribo en grekaj signoj, sed probable en la oska lingvo;
- votsanktejo reprezentanta flugilhavan Venkon, kun la legendo TRIS NIKA, trioble venkon. Oni supozas, ke la votsanktejo memorigas atakon kontraŭ la muroj fare de Pirro aŭ pli probable de Hanibalo, malakceptitan de la reĝjanoj
Muroj de la arkeologia parko Trabocchetto
La muroj estis trovitaj hazarde en 1980 dum iuj konstrulaboroj estis faritaj. La trovita terpeco respondas al la plej alta punkto atingita de la muroj, ĉirkaŭ 114 m smn, reganta la tutan urbocentron, kaj perfekte akordas kun la restaĵoj de la muroj trovitaj en la areo "Collina degli Angeli".
En ĉi tiu sekcio evidentiĝas la supermeto de du sinsekvaj konstrufazoj:
- la unua, konstruita per ne bruligitaj brikoj, devenas de la fino de la 5-a jarcento a.K.
- la dua, konstruita dividante la antaŭa kurtenmuro, kiu estis reuzita por plenigi duoblan kurteno de isodomaj grejsaj blokoj, de la mezo de la 4-a jarcento a K
Ankaŭ videblas la fostotruoj de la skafaldaro uzitaj por la konstruado de la blokmuro kaj la fundamento de turo kun kvadrata sekcio de grejso.
La archaeologiaj elfosejoj ankaŭ dokumentas la ĉeeston de fosoj por la pretigo de la kurteno en blokoj, fositaj en romiaj tempoj por rekuperi konstrumaterialon; ĉi tio klarigas la tutan foreston de la bloka tegaĵo de la fino de la muro ĉe la nordorienta flanko. Kiel sur la muroj ĉe la marbordo, multaj el la grejsaj blokoj montras klabajn markojn, poste glatigitaj per la paso de la tempo [4] .
Elfosadoj de Piazza Garibaldi
.jpg)
Fine de aprilo 2016, ĝuste kiam la arkeologia muzeo estis remalfermita, troviĝis romia tombo devenanta el la 1-a jarcento post Kristo. post la unuaj elfosadoj por la kreo de subtera parkejo en la nordorienta angulo de Piazza Garibaldi . La laboroj de la Superintendenco por Arkeologia Heredaĵo ankoraŭ estas en komenca fazo. Dum la unuaj elfosadoj troviĝis ankaŭ kelkaj amforoj, platoj kaj moneroj, kiuj povas esti ligitaj diversmaniere dum la ĉefa eltrovo de la tombo [5] .
La 9an de majo 2016, post nova testo en la areo antaŭ la centra stacidomo, bazo troviĝis supozeble ligita al la aĝo de la unua trovaĵo. [6]
Lokoj ekster la muroj
Ŝajnas, ke la loko de la antikva Reĝja Kolumno, monumento / lumturo gardanta la Markolon, situas proksime de Cannitello, 15 km norde de la centro de Reggio, same kiel la Templo de Neptuno / Pozidono, pri kiuj fakuloj atestas la realan ekziston.
Notoj
- ↑ A.M. De Lorenzo, Not. Sc., 1888 p.94
- ↑ C.I.L., 839, e Barnabei, Not. Sc., 1882, p.404
- ↑ A.M. De Lorenzo, Not. Sc., 1886 p.440
- ↑ [1] fonte
- ↑ Reggio Calabria, scavi di piazza Garibaldi: via al secondo cantiere per altri "saggi" mentre gli archeologi lavorano nel primo.
- ↑ Reggio Calabria, nuova straordinaria scoperta archeologica durante gli scavi di piazza Garibaldi [FOTO LIVE].
Rilataj eroj
- Arkeologio
- Historio de Reggio de Kalabrio
- Magna Grecia
- Paolo Orsi
- Bronzoj de Riace