'''Ð''', minuskle '''ð''', estas litero de la [[Feroa lingvo|feroa]] kaj [[Islanda alfabeto|islanda]] alfabetoj, inventita dum frua [[Mezepoko]] de [[Anglosaksoj|anglosaksaj]] [[monaĥo]]j por la [[anglosaksa lingvo]] kaj poste kopiita de [[Islando|islandaj]] skribistoj.
Ĝi ankaŭ havis disvastiĝon en [[Norvegio]] kaj en diversaj [[Vikingaj kolonioj]], ĉar la lingvoj [[Praislanda lingvo|Prasislandaprasislanda]] kaj [[Pranorvega lingvo|Pranorvegapranorvega]] ja esence identis. Moderntempe ĝian minusklon uzas ankaŭ [[Internacia Fonetika Alfabeto|IFA]]. Ĝi ĝenerale havas la prononcon [ð] (laŭ [[Internacia Fonetika Alfabeto|IFA]]), krom en la Feroaferoa, kie ĝi tute ne prononcatas, havanta nur [[ortografio|ortografian]] funkcion. Islande ĝi havas la nomon ''eð''. Alilingve tiu sono ofte (trans)skribatas kiel ''th'' [[Angla lingvo|anglamaniere]] (kiel en Anglaangle ''fa''th''er'' "patro"), ''d'' [[Dana lingvo|dan]]- kaj [[Hispana lingvo|hispanmaniere]] (kiel en Danadane ''fa''d''er'', Hispanahispane ''pa''d''re'', ambaŭ "patro"), ''dh'' [[Svahila lingvo|svahilmaniere]] (kiel en Svahilasvahile ''fe''dh''a'' "mono"), aŭ malofte eĉ ''dd'' [[Kimra lingvo|kimramaniere]] (kiel en Kimrakimre ''he''dd''iw'' "hodiaŭ").
En la lingvoj Islandaislanda kaj Anglosaksaanglosaksa la sono [ð] estas [[alofono]] de [θ], skribita ''[[Þ]]''. En kelkaj antikvaj dokumentoj ambaŭ skribitas kiel ''Þ'', ''þ''. Modernislande kaj en modernaj eldonoj de Anglosaksajanglosaksaj tekstoj, oni kutime uzas la du literojn reciproke neinterŝanĝeble en malsamaj pozicioj: Þ silabkomence, kaj Ð en aliaj pozicioj. Por trovi Islandanislandan vorton komencantan per la sono [ð]/[θ], oni do ĉiam serĉu en vortaroj sub Þ.
