Serbokroata lingvo: Malsamoj inter versioj

'''Serbokroata lingvo''' aŭ '''kroatoserba lingvo''' (serbokroate: ''srpskohrvatski'' aŭ ''hrvatskosrpski'') estas la plej grava okcidente [[sudslava lingvaro|sudslava lingvo]]. Ĝi estas la denaska lingvo de la plimulto de kvar el la ses respublikoj de la eksa [[Jugoslavio]] ([[Kroatio]], [[Bosnio kaj Hercegovino]], [[Serbio]] kaj [[Montenegro]]) kaj parolata de 16,3 milionoj da homoj<ref name=Eth/>. La serbokroata konsistas el trikvar normlingvoj, la [[serba lingvo|serba]], la [[kroata lingvo|kroata]], la [[serbabosna lingvo|serbabosna]] kaj la [[bosnamontenegra lingvo|bosnamontenegra]], kaj do estas [[plurcentra lingvo]]. Kvankam ofte tiuj tri estas traktataj kiel apartaj lingvoj, lingvistoj konsideras ilin kiel ununuran kaj saman lingvon, ĉar la diferencoj inter la normaj versioj ne estas pli grandaj ol, ekzemple, inter la amerikaj kaj la brita versioj de la [[angla lingvo|angla]]. Ĉiuj tri normlingvoj baziĝas sur la [[ŝtokava dialekto]]. Norme serbokroata estis la oficiala lingvo de la iama Federacia Respubliko Jugoslavio.

[[ISO 639]] havas kodon por la serbokroata, sed en pli novaj versioj de la normo al tiu iama kodo (sh, hbs) aldoniĝis la apartaj kodoj por la [[bosna lingvo|bosna]] (bos, bs), la [[kroata lingvo|kroata]] (scr/hrv, hr) kaj la [[serba lingvo|serba]] (scc/srp, sr).

La skribo de la serbokroata lingvo estas tute fonetika, unu litero donas unu solan sonon, ĉiam kaj ĉie saman. Same ĉiuj nuntempaj variantoj de la lingvo (serba, kroata, bosna kaj [[montenegra]]) utiligas fonetikan skribosistemon.