Dua Juda-Romia Milito: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
ĝusta kategorio |
eNeniu resumo de redakto |
||
Linio 4:
En[[70]] p.K., certa nombro de ribeluloj, eskapinta el la katastrofo de la [[Unua Juda-Romia Milito]] trovis rifuĝon en [[Aleksandrio]] kaj en [[Cyreno]]. Iliaj ideoj trovis fekundan grundon en la malsuperaj popolaj klasoj, sed la superaj klasoj kun la burĝaro restis fidelaj al la romia povo, eĉ ili transdonis multajn el tiuj ribeluloj al romia justico. Post tiuj epizodoj, laŭlonge de 40 jaroj la rilatoj inter [[Judismo|judoj]] kaj Romo estis trankvilaj kaj la imperiestro [[Nerva]] abolis la [[Fiscus iudaicus|kompensan imposton]] de la judoj, sed tensio inter Judoj kaj Grekoj, en Aleksandrio, restis ĉiam alta, provokante ofte kunpusiĝojn kaj tumultojn. La plejgranda parto de [[rabeno]]j kaj d la popolo akceptis la surmetiĝon al Romo kiel provizoran sed necesan ĉar antaŭvolitan de Dio prepare de la alveno de la [[mesio|mesia]] epoko, prokrastigita senscie.
Sen en aliaj judaj medioj de [[Palestino]] kaj de la [[juda diasporo]] tiu sinteno ne plaĉix ĉar en ili elstaris konvino matrice [[Apokalipso (ĝenro)|apokalipsa]] aŭ ke la detruo de [[Jerusalemo]] kaj de ties Templo estis la kulmina momento de la sufera periodo antaŭa de la mesia erao kun nemankebla juda venko. Tiuj ideoj trovis esprimon en libroj aperinta en la literatura scenejo inter la jaroj [[70]] kaj [[135]] p.K., la [[Apokalipso de Baruk]] kaj la [[Apokalipso de Esra|kvara libro de Esra]] kie estas dirate ke la [[leono]] estas la [[Mesio]] kaj ke la [[aglo]] subfalanta estis la [[Romia Imperio]].
Tio kaj alio fariĝontaj akumulo de tensio, enfluis en ribelon kiu surprizis la romian potencon kaj ĝia imperistron [[Trajano]]n
| |||