Blusroko: Malsamoj inter versioj

[kontrolita revizio][kontrolita revizio]
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Neniu resumo de redakto
esperantigita ŝablono (Dosiero), esperantigita ŝablono (Referencoj), esperantigita parametro, formatigo de titoloj, +Projektoj, kosmetikaj ŝanĝoj
Linio 1:
[[FileDosiero:Eric "slowhand" Clapton.jpg|thumbeta|rightdekstra|[[Eric Clapton]] en [[Barcelono]], 1974.]]
[[FileDosiero:John Mayall (1970).png|thumbeta|rightdekstra|[[John Mayall]] en 1970.]]
'''Blusroko''' estas [[Muzika ĝenro|muzika miksa ĝenro]] kiu kombinas elementojn de [[bluso]] kaj [[rok-muziko]]. Ĝi estas ĉefe stilo de elektra ensemblo kun instrumentaro simila al tiu de [[elektra bluso]] kaj roko: [[elektra gitaro]], [[Basgitaro|elektra basilo]], kaj [[drumo]]j, ofte kun la [[Hammond-orgeno]]. El sia komenco en la komencaj kaj mezaj [[1960-aj jaroj]], blusroko trairis kelkajn stilajn ŝanĝojn kaj laŭlonge de la vojo ĝi inspiris kaj influis super [[ŝtonroko]], Sudusona roko, kaj frua [[metal-roko]]. Blusroko plue estas influo en la 2010-aj jaroj, kun koncertoj kaj registroj fare de popularaj artistoj.
 
Blusroko startis ĉe rok-muzikistoj de [[Unuiĝinta Reĝlando]] kaj de [[Usono]] kiuj ludis usonajn bluspecojn. Ili tipe reuzis blus-kantojn de [[elektra bluso]] de [[Ĉikaga bluso|Ĉikaga stilo]], kiel tiuj de [[Muddy Waters]], [[Jimmy Reed]], [[Howlin' Wolf]], kaj [[Albert King]], je pli rapida tempoo kaj per pli agresema sono ofta en roko. En Unuiĝinta Reĝlando, tiu stilo estis popularigita de grupoj kiaj [[the Rolling Stones]], [[the Yardbirds]], kaj [[the Animals]], kiuj sukcesis meti blusaĵojn en la popaj listoj de sukcesoj. En Usono, [[Lonnie Mack]], la [[Paul Butterfield Blues Band]], kaj [[Canned Heat]] estis inter la plej famaj reprezentantoj kaj "klopodis ludi longajn, enĝaĝitajn improvizaĵojn kiuj estis komunaĵoj en ĵaz-registroj".<ref name="amg">
{{citeCite web
| url = http://www.allmusic.com/subgenre/blues-rock-ma0000002468/artists
| title = Blues-Rock
| work = AllMusic
| accessdate = 10a de Majo, 2015
| ref = harv
}}</ref> Ankaŭ [[John Mayall & the Bluesbreakers]] kaj la grupo [[Fleetwood Mac]] de Peter Green disvolvis tiun pli instrumentan, sed tradici-bazitan stilon en Britio, dum grupoj de la fino de la 1960-aj jaroj kaj komenco de la 1970-aj jaroj, kiel [[Ten Years After]], Savoy Brown, la Climax Blues Band kaj Foghat iĝis pli ŝtonrokecaj. En Usono, [[Johnny Winter]], [[the Allman Brothers Band]], kaj [[ZZ Top]] reprezentis la ŝtonrokecan tendencon.
 
Kvankam ĉirkaŭ tiu epoko, la diferencoj inter blusroko kaj ŝtonroko malpliiĝis,<ref name="amg"/> estis ankaŭ reveno al pli blus-influitaj stiloj. En la 1980-aj jaroj, [[the Fabulous Thunderbirds]] kaj [[Stevie Ray Vaughan]], registris siajn bone konatajn verkojn kaj en la 1990-aj jaroj gitaristoj [[Gary Moore]], Jeff Healey kaj Kenny Wayne Shepherd populariĝis kiel koncertaj altiroj. Grupoj kiaj la Jon Spencer Blues Explosion kaj [[the White Stripes]], alportis pli buntan, diversan stilon en la 2000-aj jaroj, kiel faris tiutempaj artistoj kiaj Black Keys.
 
== Aliaj artistoj ==
* [[Joe Bonamassa]]
 
== Notoj ==
{{Referencoj}}
<references/>
 
== Bibliografio ==
* Bane, Michael. White Boy Singin' the Blues. Penguin, 1982. 270 p. A5, index. ISBN 0-14-006045-6
* Brunning, Bob. Blues : The British Connection. Foreword by Paul Jones. Blandford Press, 1986. 256 p., index. ISBN 0-7137-1836-6. Rev. & upd. ed. in 1995 as Blues in Britain : The history, 1950s-90s (alia sub-titolo: 1950s to the Present), 288 p. ISBN 0-7137-2457-9.
* Fancourt, Leslie. British Blues on Record (1957–1970). Retrack Books, 1989. 62 p. A5.
* Heckstall-Smith, Dick. The Safest Place in the World: A Personal History of British Rhythm and Blues. Preface by Jack Bruce. Quartet, 1989, hb, 178 p. ISBN 0-7043-2696-5. New ed. by Clear Books in 2004, w/ a second part written by Pete Grant, his manager since 2000, now titled as Blowing the blues: Fifty Years Playing the British Blues, w/ a 7-track CD (5 prev. unissued). 256 p. ISBN 1-904555-04-7.
Linio 29:
* McStravick, Summer; Roos, John (eds); Foreword by Bob Brunning. Blues-Rock Explosion, Old Goat Publishing, 2001. 286 p A4 + xxxi, index. ISBN 0-9701332-7-8.
* Schwartz, Roberta Freund. How Britain Got the Blues: The Transmission and Reception of American Blues Style in the United Kingdom. Ashgate (Ashgate Popular and Folk music series), 2007. 282 p., hb. ISBN 0-7546-5580-6.
 
{{Projektoj}}
 
[[Kategorio:Bluso]]