Etimologie la vorto devenas de la latinida verbo ''ballare'' (danci) kaj parencas kun [[balo]], ĉar origine baladoj estis popolaj dancaj kantoj pri geamantoj. Tiel ilin kulturis [[DanteDanto]], [[Francesco Petrarca|Petrarca]], [[François Villon|Villon]]. En [[Anglio]] kaj [[Skotlando]] kantis baladojn vagantaj kantistoj ([[menestrelo]]j), rakontante pri militoj kaj antikvaj nordiaj mitoj. La ĝenro transiris al [[Germanio]] kaj forte impresis poetojn [[Johann Gottfried Herder|Herder]], [[Gottfried August Bürger|Bürger]], [[Goethe]], [[Schiller]] , poste poetojn ĉeĥajn [[František Ladislav Čelakovský|Čelakovský]], [[Karel Jaromír Erben|Erben]], [[Jan Neruda|Neruda]], [[Jiří Wolker|Wolker]], [[Petr Bezruč|Bezruč]]. Al baladoj kun tragikaj finiĝoj inklinas ankaŭ folklora poezio.
