Castro Alves: Malsamoj inter versioj

Antônio Frederico de Castro Alves naskiĝis la [[14-a de marto|14-an de marto]] [[1847]], en bieno ''Cabeceiras'', ĉe la vilaĝo tiam nomata '''Curralinho''', nuntempe [[Castro Alves]]. Tiu bieno apartenis al la sia familio, tre tradicia kaj potenca en la tiama provinco, nuna ŝtato [[Bahio]]. Castro Alves estis la dua filo de la kuracisto [[Antônio José Alves]], poste profesoro ĉe la Medicina Fakultato de [[Salvadoro de Bahio]], kaj de [[Clélia Brasília da Silva Castro]], mortinta kiam la poeto estis 12 -jaraĝa. Lia patrina avo estis unu el la herooj de la lukto por la sendependiĝo de [[Brazilo]], Majoro [[José Antônio da Silva Castro]], komandanto de la fama Bataliono de Konuroj ([[konuro]]).

ĈirkaŭeĈirkaŭ 1853, la familio de Castro Alves, tiam 6 -jaraĝa, moviĝistransloĝiĝis al la ĉefurbo de [[Bahio]], Salvadoro, kaj li enmatrikuliĝiseniris en la lernejon de [[Abílio César Borges]], estonta [[Barono]] de [[Macaúbas]], kie li estis kolego de [[Rui Barbosa]] kaj jam montris fruan kaj pasian inklinon al [[poezio]]. En [[1862]], havante 15 jarojn-jaraĝa, li moviĝisiris al [[Recifo]], kie li finis la mezgradan kurson kaj, post dufoje esti malaprobita, enmatrikuliĝiseniris en la Juran Fakultaton de tiu urbo en [[1864]]. En [[1865]] li kompletigisfinis la unuan jaron de sia kurso kun [[Tobias Barreto]] kaj rapide integriĝis al la akademia belliteraturabelletra vivo, kiam estis admirata pro siaj versoj, pli zorgante pri iliilin kaj siajsiajn amojamojn, ol siajsiajn studojstudojn.

En [[1866]] limostis perdislia sian patronpatro kaj iam post Castro Alves pasie ekamis la aktorinon [[Eugênia Câmara]], kiu ludis gravan rolon en lia liriko kaj vivo. Tiutempe Castro Alves eniris grande inspiratan fazon kaj konsciiskonsciiĝis sianpri rolonsia rolo kiel socia poeto. Li verkis la dramon "Gonzaga" kaj, en [[1868]], moviĝisiris al [[San-Paŭlo]] kun sia amatino, kiam enmatrikuliĝiseniris en la tria jaro de la Jura Falkultato de tiu urbo, por daŭri sian kurson, denove estante en la sama klaso de Rui Barbosa. Jarfine lia dramo estis sukcesege ludita, sed lia spirito senkoraĝiĝis pro la rompo kun Eugênia Câmara.

En [[1869]], dum ĉasado, lia maldekstra piedo estis akcidente trapafita. Li forlasis [[San-Paŭlo]]n kaj vojaĝis al [[Rio-de-Ĵanejro]] por flegi sian piedon, sed ĝi devis esti amputita. En la sama jaro Castro Alves revenis al [[Bahio]] kaj en [[1870]] li akiris tuberkulozon[[tuberkulozo]]n, tiam restante en parencafamilia bieno por kuraciĝi kaj daŭrigantedaŭri la verkadon de inspiroplenaj poemoj. En novembro, estis publikita lia unua [[libro]], "Espumas flutuantes" (''Flosantaj ŝaŭmoj''), la nura publikita dum sia vivo, kaj ĉi tiu verko estis bone ricevita de gelegantojpubliko. Ankoraŭ en 1870, en iula bieno, kie li ripozis, Castro Alves kompletigis la verkon tiaman titolitan "A cascata de Paulo Afonso", postmorte publikita, en [[1876]], kiel "A cachoreira de Paulo Afonso".

De tiamPost, malgraŭ la malbonfarto, li verkis iujn el liaj pli belaj versoj, inspiritaj de lasta amo, kiu estis platona, por la kantistino [[Agnese Murri]]. Castro Alves forpasis en [[1871]], nur 24-jarajaraĝa, senantaŭ fini la plejgrandan granda farofaron, kiun proponis al si mem, lapoeziaro poemo "'''Os escravos", poeziaroEscravos''' pri la temo [[sklaveco]]. La verko "A cachoeira de Paulo Afonso" estas parto de "Os escravos", kiel diris klarigo de la poeto: "daŭrigo de la poemo 'Os escravos', sub titolo de 'Manuscritos de Stênio'".