Agnes Dürer
Agnes DÜRER denaske Frey (1475–1539) estis edzino de la germana artisto Albrecht Dürer. Dum sia geedzeco, kiu estis senfila, ŝi estis portretita kelkajn fojojn fare de Durero.
| Agnes Dürer | |
|---|---|
| |
| Persona informo | |
| Naskonomo | Agnes Frey |
| Naskiĝo | 1-an de januaro 1475 en Nurenbergo |
| Morto | 1-an de januaro 1539 (64-jaraĝa) en Nurenbergo |
| Lingvoj | germana • latina |
| Ŝtataneco | Sankta Romia Imperio |
| Familio | |
| Edz(in)o | Albrecht Dürer |
| Okupo | |
| Okupo | artisto • komercisto • eldonisto |
Agnes Durero estis la filino de kupraĵisto kaj ljutfaristo Hans Frey kaj de sia edzino Anna, membro de riĉa familio Rummel.
La 7an de julio 1494 Agnes edziniĝis al Albrecht Dürer, kiu estis devigita haltigi sian grandan turneon tra Eŭropo fare de siaj gepatroj por edziĝi al ŝi. Laŭ la familia kroniko ŝi havis doton de 200 guldenoj.
Estas konata unua portreta desegno de Agnes el 1494. Agnes Durero estis ĉefe respondeca pri la vendado de la presaĵoj de la edzo. Ili regule vizitis foirojn por vendi siajn gravuraĵojn; sed kutime ili vendis siajn presaĵojn en la Nurenberga ĉiusemajna bazaro. Ankaŭ ilia partopreno en foiroj en Leipzig kaj Frankfurt estas dokumentita. El septembro 1505 ĝis majo 1506 ŝi ne revenis al la hejmurbo el vizito al Frankfurto, probable ĉar en Nurenbergo la plago estis eksplodinta.
Dum la dua veturo de Albrecht Durero al Italio ŝi estris la atelieron. En la jaroj 1520 kaj 1521 la paro veturis kune en Nederlandon. La lasta konata portreto pri ŝi estis pentrita en ŝia 27a geedziga jariĝo, estis el tiu periodo.
Ŝia geedzeco kun Albrecht Durero restis senfila. Kun Albrecht Durero la familinomo elĉerpiĝis. La geedzeco ne estis ĝenerale feliĉa, kiel estis indikita de la leteroj de Albrecht Durero en kiuj li ŝercis al Willibald Pirckheimer en tre akra tono pri sia edzino. li nomis ŝin "olda korvo" kaj faris aliajn vulgarajn rimarkojn. Ankaŭ Pirckheimer ne faris sekreton de sia antipatio al Agnes, priskribis ŝin kiel avara harpio kun akra lango, kiu helpis okazigi la morton de Durero je tre juna aĝo.[1] Oni kredas amplekse, ke Albrecht estis duseksema, sed ne rekta samseksema, ĉar kelkaj el liaj verkoj enhavas temojn de samseksa deziro, same kiel la intima naturo de lia leteraro kun kelkaj tre proksimaj masklaj amikoj.[2]
Post la morto de sia edzo (ŝi estis la nura heredanto), Agnes Durero plue vendis siajn verkojn. Tio estis konfirmita de la imperiestro Karlo la 5-a (Sankta Romia Imperio) en 1528 per sia aĉeto de la libro de Durero Pri homaj proporcioj. Ŝi mortis en 1539 en Nurenbergo.
Vidu ankaŭ redakti
Notoj redakti
- ↑ Harry John Wilmot-Buxton; Edward John Poynter (1881). German, Flemish and Dutch Painting. Scribner and Welford. p. 24.
- ↑ George Haggerty (5a de novembro 2013). Encyclopedia of Gay Histories and Cultures. Taylor & Francis. p. 262. ISBN 978-1-135-58513-6.
Bibliografio redakti
- Hans Rupprich (eld. ): Dürer Written papers. Volume 1, autobiographical writings, correspondence, seals, inscriptions, notes and reports, certificates for personal life, German Association for the Arts, Berlin 1956
- Albrecht Durer: The Complete Works The Complete Paintings, drawings, engravings and woodcuts. The monograph "Albrecht Dürer, work and impact" by Fyodor Anzelewsky. Changed edition, Direct Media Publ, Berlin 2000, 1 CD-ROM (Digital Library; 28th) ISBN 3-89853-128-7
- Corine Schleif: "Das pos weyb Agnes Frey Dürer: Geschichte ihrer Verleumdung und Versuche der Ehrenrettung," ("The Bad Wife Agnes Frey Dürer: History of her Defamation and Attempts at her Rehabilitation"), en: Mitteilungen des Vereins für Geschichte der Stadt Nürnberg 86 (1999), 47-79
- Corine Schleif: "Agnes Frey Dürer, verpackt in Bildern und vereinnahmt in Geschichten," ("Agnes Frey Dürer, Packaged in Pictures and Appropriated in Stories"), en: Am Anfang war Sigena. Ein Nürnberger Frauengeschichtsbuch, edited by Gaby Franger and Nadja Bennewitz, Cadolzburg 1999, 2000, 67-77
- Corine Schleif: "Albrecht Dürer between Agnes Frey and Willibald Pirckheimer," in: The Essential Dürer, ed. Larry Silver and Jeffrey Chipps Smith, Philadelphia 2010, 85–205