La serĉado de la perfekta lingvo

La ricerca della lingua perfetta nella cultura europea
literatura verko
Aŭtoroj
Aŭtoro	Umberto Eco
Lingvoj
Lingvo	itala lingvo
Eldonado
Eldondato	1993
Ĝenro	eseo
	v • d • r

La serĉado de la perfekta lingvo (origine: La ricerca della lingua perfetta nella cultura europea) estas verko^[1] de Umberto Eco. Enhave, la eminenta profesoro pritraktas la konceptojn de "perfekta lingvo" kaj "konfuzo de lingvoj", ambaŭ rilate al akademiaj kaj lingvopolitikaj esploradoj, revuanta la ĝisnune proponitajn solvojn. El tiu vidpunkto, la aŭtoro esprimas sian favoron por Esperanto^[2]^[3].

La verko aperis kadre de la serio "Fare l'Europa" ("fari Eŭropon"), kies editoro estis Jacques Le Goff.

En 1996 aperis ankaŭ esperanta traduko de la eseo, fare de Daniele Mistretta^[4].

Temo redakti

Emfazante ke serĉado de la "perfekta lingvo" ĉiam estis iumaniere ideologia, Umberto Eco elmontras kelkajn opiniojn tute kontraŭajn al la ideo, agnoskanta tamen ke tiu ĉi serĉado, kvankam neebla, produkis iujn utilajn flankajn rezultojn (ekz., en la kampoj de taksonomio de naturaj sciencoj, sistematiko, scienca notacio, kompara lingvoscienco, kodigado de formalaj lingvoj, artefarita intelekto, ktp). Ĉiokaze, tiu ĉi serĉado certe ne plu daŭrigeblas hodiaŭ, kaŭze de ĝia nure utopiema naturo. La aŭtoro afirmas, aliflanke, ke serĉado de iu taŭga internacia planlingvo, kiel Esperanto, estas multe pli realisma projekto ol serĉado de la "perfekta" lingvo.

Eco resumas la kernon de sia idearo jene:

„ Duboplena pri la eblecoj de vere scienca esploro pri temo, kies dokumentoj perdiĝis en la prahistoria mallumo kaj povas nur esti prisupozataj, en 1866 la Pariza Societo pri Lingvistiko decidis rifuzi ĉiun starpunkton kaj pri la universalaj lingvoj kaj pri la lingvorigino. Sed (ankaŭ se ĝi ne plu alprenas formon de historia rekonstruo pli aŭ malpli fantazia, kaj de la utopio pri universala aŭ perfekta lingvo, sed pri kompara studo de la ekzistantaj lingvoj), la debato plu aktuala pri la lingvaj universalaĵoj estas ido de tiuj antikvaj diskutoj.^[5] ”

Laŭ Umberto Eco, la nuntempa eŭropunia kunteksto donas tute seriozan ŝancon por politike konsideri la temon.

Enhavo redakti

1. Da Adamo alla confusio linguarum (“Ekde Adamo ĝis la konfuzo de lingvoj”)
2. La pansemiotica cabalistica (“La kabala pansemiotiko”)
3. La lingua perfetta di Dante (“La perfekta lingvo de Dante”)
4. L'Ars magna di Raimondo Lullo (“L’ Arto granda de Ramon Lullo”)
5. L'ipotesi monogenetica e le lingue madri (“La monogenetika hipotezo kaj la gepatra lingvo)”
6. Cabalismo e lullismo nella cultura moderna (“Kabalismo kaj Lulismo en moderna kulturo”)
7. La lingua perfetta delle immagini (“La perfekta lingvo de bildoj”)
8. La lingua magica (“La magia lingvo”)
9. Le poligrafie (“La Poligrafoj”)
10. Le lingue filosofiche a priori (“Aprioraj filozofiaj lingvoj”)
11. George Dalgarno
12. John Wilkins
13. Francis Lodwick
14. Da Leibniz all'encyclopédie (“Ekde Leibniz ĝis la Encyclopédie”)
15. Le lingue filosofiche dall'illuminismo ad oggi (“Filozofiaj lingvoj ekde la klerismo ĝis la estonteco”)
16. Le lingue ausiliarie internazionale (“La helpaj internaciaj lingvoj”)
17. Conclusioni (“Konkludoj”)
Bibliografia (“Bibliografio”)
Indice dei nomi (“Indekso de propraj nomoj”)

Referencoj redakti

↑ La ricerca della lingua perfetta nella cultura europea.
↑ Umberto Eco per una lingua veicolare europea.
↑ Di esperanto in esperanto. Storia del sogno di una lingua per tutto il mondo.
↑ U. ECO, La serĉado de la perfekta lingvo, Edistudio, 1996. ISBN-10: 8870360644; ISBN-13: 9788870360646.
↑ Umberto Eco, La serĉado de la perfekta lingvo, p. 102.