Louis-Nicolas Vauquelin

Honorigoj
Honorigoj	Kavaliro de Honora Legio • Ordeno de Sankta Miĥaelo • eksterlanda ano de la Reĝa Societo vd

Postenoj
Postenoj	deputito (parlamentano de Francio) • prezidanto vd

Ludoviko Nikolao Vauquelin
(1763-1829)
Ludoviko Nikolao Vauquelin; (1763-1829)
	Malkovrinto de la kemiaj elementoj Berilio kaj Kromio
Persona informo
	Louis-Nicolas Vauquelin
Naskiĝo	16-a de majo 1763; en Saint-André-d'Hébertot, Normandio, Francio
Morto	14-a de novembro 1829; en Saint-André-d'Hébertot, Normandio, Francio
Tombo	Calvados vd
Lingvoj	franca vd
Loĝloko	Francio vd
Ŝtataneco	Francio vd
Alma mater	Universitato de Parizo
Profesio
Okupo	kemiisto • politikisto • apotekisto • profesoro • botanikisto vd
Laborkampo	kemio • farmacio • politiko vd
Aktiva en	Parizo vd
Doktoreca konsilisto	Antoine-François de Fourcroy vd
Postenoj
Postenoj	deputito (parlamentano de Francio) • prezidanto vd
Honorigoj
Honorigoj	Kavaliro de Honora Legio • Ordeno de Sankta Miĥaelo • eksterlanda ano de la Reĝa Societo vd
Membrecoj
Membrecoj	Reĝa Societo de Londono • Société Philomathique de Paris • Reĝa Sveda Akademio de Sciencoj • Akademio de Sciencoj de Francio • Prusa Akademio de Sciencoj • Académie des sciences, belles-lettres et arts de Rouen • Paris Chamber of Commerce • Akademio Nacia de Medicino • Bavaria Akademio de la Scienco vd
vd	Fonto: Vikidatumoj
	v • d • r

Louis-Nicolas Vauquelin (1763-1829) (n. en Saint-André-d'Hébertot, Normandio, Francio, en la 16-a de majo 1763 - m. en Saint-André-d'Hébertot, Normandio, Francio, en la 14-a de novembro 1829) estis franca kemiisto, apotekisto kaj malkovrinto de la kemiaj elementoj Kromio (1797) kaj Berilio (1798). Li estis profesoro en la Medicina Fakultato de Parizo, kaj sukcedis al Antoine François de Fourcroy (1755-1809). Li ankaŭ malkovris la pektinon, la Malikan Acidon (HO₂CCH₂CHOHCO₂H), krom izoli la kamforatan acidon ( C₁₀H₁₆O₄) kaj la Ĥinatan acidon (C₇H₁₂O₆).

Biografio redakti

Vauquelin komencis labori kiel apoteklernanto en Rueno. Inter 1783 kaj 1791, li fariĝis prilaboratoriasistanto de Antoine-François de Fourcroy, kun kiu li kunlaboris. En 1791, li membriĝis al la franca Akademio de Sciencoj, kaj, en 1795, li nomumiĝis profesoro pri kemio en la Minlernejo. En 1799, li publikigis "Manuel de l'essayeur"^[1], kies rezulto estis ofico kiel eksperimentisto en monfarejo, en 1802, krom posteno kiel profesoro pri kemio en la Universitato de Parizo, en 1809.

Vauquelin famiĝis kiel malkovrinto de la elementoj Kromio kaj Berilio. En 1797, kiam li faris eksperimentojn kun ruĝa plumba mineralo el Siberio, konata kiel krokoito^[2], li izolis la novan elementon kromion, tiele nomata dank'al ties kombinaĵoj tre kolorplenaj. Martin Klaproth plenumis similan malkovron iom poste. En la sekvanta jaro, li izolis novan elementon en la mineralo berilo. Principe, li nomis ĝin "glucinum" dank'al dolĉeco de ties komponaĵoj, sed pli malfrue tiu nomo sanĝiĝis je berilio. Dum iom da tempo, li sukcesis likvigi la amoniakon sub atmosfera premo. En 1806, li, kunlabore kun Pierre Jean Robiquet (1780-1840), estonta malkovrinto de la alizarino^[3], unue izolis la aminoacidon asparaginon el la asparago. En 1816, li elektiĝis kiel membro de la Reĝa Akademio de Sciencoj de Svedio.

La planta genro "Vauquelinia" nomitas liaomaĝe, same kiel la mineralo "vauquelinito", malkovrita en la sama minejo de la krokoito, el kiu Vauquelin ekstraktis la kromion.

Selektita verkaro redakti

Instruction sur la combustion de végetaux. 1794, (Untersuchung von Tabakrückstand)
Manuel de l’essayeur, Tour 1799 kaj 1812
Dictionnaire de chimie et de metallurgie. 1815
These sur le oprations chimiques et pharmaceutiques. 1820
Manuel complet de l'essayeur, Louis Nicolas Vauquelin,M. Arcet (d'.),Amand Denis Vergnaud - 1836
Expériences sur les Sèves des Végétaŭ - 1798
Analyse de la matière cérébrale de l'homme et de quelques animaŭ - 1811
Code pharmaceutique: traduction de l'ouvrage rédigé en latin, sous le titre de Codex Medicamentarius, par M.M. Leroŭ, vauquelin, Deyeŭ, Jussieu, Richard, Percy, Hallé, Henri, Vallée, Bouillon-Lagrange et Chéradame; et publié conformément à l'Ordonnance royale du 8 août 1816, par la faculté de Médecine de Paris