Nacia Gvardio (Brazilo)

La Brazila Nacia Gvardio (portugale Guarda Nacional) estis voluntula armeo de Brazilo en 19-a kaj frua 20-a jarcento. La Nacia Gvardio estis formata de urbaj civitanoj kiuj havis jaran rentumon super 200$000 kaj super 100$000 en aliaj regionoj. Sekve, nur nobeloj kaj egburĝoj povis partopreni de ĝi.

Nacia Gvardio
military reserve force
Komenco	18-a de aŭgusto 1831 vd
Fino	septembro 1922 vd
Lando(j)	Brazilo vd
Sidejo	Rio-de-Ĵanejro
Partoj Guarda Nacional do Estado do Amazonas vd

Ĝia celo estis asekuri la ordon, kaj la liberecon ne permesante la tiranecon aŭ la anarĥion. Ĝi devis defendi la konstitucion, la liberecon, la sendependon kaj la tuteco de la Brazila Imperio, konservi la pacon kaj la trankvilecon.

Per la Nacia Gvardio, la registraro celis fortigi la eliton kaj kontraŭbatali la forton de la armeo, kiu en Brazilo estis formata ĉefe de malriĉuloj kaj plebanoj.

En majo de 1831 la regento de imperio malaltigis la nombron de soldatoj de armeo de 30 mil al 14.342 homoj. En la 18-a de aŭgusto 1831, la registaro kreis la Nacian Gvardion kaj en 30 de aŭgusto la armeo havis nur 10 mil homojn. Tio kaŭzis militan ribelon en septembro, venkita de Nacia Gvardio. En 1832, ne plu estis trupoj de armeo en Rio-de-Ĵanejro.

La postenoj de Gvardio estis aĉeteblaj kaj heredaj. Iom post iom, la gvardio iĝis honora korporacio de nobelaro, post la unua ĝeneracio, la koloneloj kaj majoroj fakte ne partoprenis batalojn aŭ trejnojn, kaj nur aperis en paradoj, la fakta komando de gvardio apartenis al kapitanoj, kiuj estis pagsoldatoj. Ĝenerale, terposendantoj aĉetis aŭ heredis la postenon de kolonelo al si kaj de majoro al siaj filoj. Ankoraŭ hodiaŭ en internlando Brazila, homoj nomas "kolonelon" al terposedantoj kaj "majoro" signifas "nobelido".

La kapitanoj de tiu periodo estis nomataj "kapitanoj de arbaro", ĉar lia ĉefa funkcio estis ĉasi sklavojn kiuj fuĝis al arbaro. Ĝenerale, la kapitanoj komandis nur du aŭ tri homojn.

En la tempo de la Milito de la Trilanda Alianco (1864), Nacia Gvardio jam estis nur montrofenestro al nobuloj, sekve, ĝi preskaŭ ne partoprenis la militon. La profesia terarmeo, kiu partoprenis fakte de la milito, tiam postulis esti rigardata samrange kiel Nacia Gvardio.

Kreado

Enŝipiĝo de la Nacigvardio en 1865

Ĉirkaŭiri la defraŭdon en la vicoj de la Imperia Armeo kaj trovi liberalan kaj civilan alternativon por defendi la konstitucion, integrecon, liberecon kaj sendependecon en ekonomie realigebla kaj efika maniero, krom kompletigi la artikolon 145 de la Konstitucio de 1824, per preskribo tion. "Ĉiuj brazilanoj estas devigataj preni armilojn, subteni la Sendependecon, kaj integrecon de la Imperio, kaj defendi ĝin de ĝiaj eksteraj aŭ internaj malamikoj", la Trina Permanente Regency, aprobis la komplementan leĝon de la 18-an de aŭgusto 1831 , kiu " kreas la Nacigvardiojn kaj estingas la miliciajn korpojn, municipajn gardistojn kaj ordonojn ", ĝia celo estis jam esprimita en sia 1-a artikolo.

LEĜO DE LA 18-A DE AŬGUSTO 1831 — Arto. 1° La Nacigvardio estas kreitaj por defendi la Konstitucion, liberecon, Sendependecon kaj Integrecon de la Imperio, konservi obeemon kaj publikan trankvilon kaj helpi la Linia Armeo en la defendo de landlimoj kaj marbordoj.

Leĝo de la 18-a de aŭgusto 1831

Flago de la 25-a Bataliono de la Nacigvardio de la Provinco de San-Paŭlo

La Leĝo de la 18-an de aŭgusto 1831 disciplinis en sia artikolo 3 ke la Nacigvardio estus bazita en ĉiuj Municipoj de la Empiro, sekve kreante fortan municipan bazon kaj altan gradon da politikigo. Artikolo 6 kondiĉis ke la Nacigvardio estu subigita al la pacjuĝistoj, krimjuĝistoj, provincaj prezidantoj kaj la Justicministro, kun nur tiuj aŭtoritatoj povantaj peti siajn servojn. Ĝia organizo estis bazita sur lokaj politikaj elitoj, ĉar ili formis aŭ direktis la Gardistoj-Trupojn. Membroj de la Nacigvardio estis rekrutitaj de balotantoj kaj siaj infanoj, kun ĉiujara enspezo de pli ol 200,000 réis en grandaj grandurboj kaj 100,000 réis en aliaj regionoj. Tiuj individuoj ne profesie ekzercis armean agadon, sed, post kvalifikiĝo kiel naciaj gardistoj, ili iĝis parto de la ordinara servo aŭ rezervo de la institucio. La nura scenaro en kiu naciaj gardistoj iĝus parto de la unualinia armea strukturo estis en la kazo de trupoj deplojitaj por milito, kiam ili devus funkcii kiel helpantoj al la armeo. La naciaj gvardioj estu distribuitaj de la magistratoj en unuoj ene de la distriktoj de ĉiu municipo. Komence, la trupoj estus infanterio, lasante la registaron decidi pri la kreado de kavalerio kaj artileriotrupoj . Ĝi estis supren al la registaro elekti la kolonelojn kaj legiomajorojn de la Nacigvardio. La aliaj oficiroj estis komence elektitaj tra elektoj en kiuj ĉiuj naciaj gardistoj voĉdonis por teni postenon por periodo de kvar jaroj, sed tiu formulo estis modifita post la leĝigo de la Kroma Akto de 1834, estante anstataŭigita per provincaj nomumoj, proponoj de la municipa. kameroj kaj, poste, per indikoj de la komandantoj de la korpuso. Tiel, oni serĉis modelon, kiu favoris la civitanan partoprenon, kiel okazis en la Franca Nacigvardio, kiu inspiris la brazilan.

LEĜO DE LA 18-A DE AŬGUSTO 1831

Arto. 3-a La Nacia Gvardio estos organizita en la tuta Imperio per Municipoj .

Ununura alineo. En Municipoj, tamen, en kiuj la nombro da Nacigvardioj aligitaj ne sukcesas formi Kompanion aŭ Batalionon, la Registaro kaj la Prezidantoj, en Konsilio, povas aranĝi ke iliaj Nacigvardioj estu kunvenigitaj kun tiuj de alia aŭ aliaj municipoj por formi Kompanion aŭ Batalionon .

(. . . )

Arto. 6° La Nacia Gvardio estos subigitaj al la Pacaj Juĝistoj, al la Kriminalaj Juĝistoj, al la Prezidantoj de la Provincoj kaj al la Justicministro .

Ununura alineo. Kiam ili kunvenas tute aŭ parte, en lokoj, kie la Ministro de Justeco aŭ la Prezidanto de la Provinco ne loĝas, ili estos subigitaj al la Paca Justeco, kiu estas plej maljuna en aĝo. Krom la kazo, en kiu ili estas ordonitaj de la kompetenta Civila Aŭtoritato plenumi aktivan militservon sub armea aŭtoritato, en kiu kazo ili estos subigitaj al ĝi.

(. . . )

Arto. 33. En la kazo antaŭvidita en art. 3-a, kun du aŭ pli da Municipoj devante konkuri por la formado de Firmao aŭ Bataliono, la Registaro kaj la Prezidantoj determinos kiu Ĉambro faros la organizon kaj distribuon kiu estis preskribita de ili.

Leĝo n-ro 602 de la 19-a de septembro 1850

LEĜO N-ro 602 DE LA 19-A DE SEPTEMBRE 1850

Arto. La 1-a Leĝo n-ro 602 de la 19-a de septembro 1850 estos efektivigita kun la sekvaj ŝanĝoj:

§ 1 La Nacia Gvardio povas esti vokita en servon nur en kazoj de eksterlanda milito, ribelo, ribelo aŭ ribelo.

§ 2 En la menciitaj kazoj, la registaro dekretos, konforme al la Leĝo n-ro 602 de la 19-a de septembro 1850 kaj tiel longe kiel necese, la ordinaran servon, de taĉmento aŭ de disigitaj korpoj, laŭ la cirkonstancoj postulas, donante konton. de lia akto al la Leĝdona Asembleo .

(. . . )

§ 8º Ne estos pli ol unu Supera Komando en ĉiu Komarko, nek kreiĝos pli ol unu bataliono de aktivaj servoj en Municipoj kie ne pli ol ok kompanioj de naciaj gvardio estas organizitaj kun la forto de 100 soldatoj por la kavalerio kaj 150. por la infanterio .

Leĝo n-ro 2395 de la 10-a de septembro 1873

En 1873, post la venko de la Imperio en la Paragvaja Milito kaj la grava partopreno kaj agado de la Nacigvardio, la Armeo opiniis taŭga redukti sian gradon de aŭtonomio, kiun ĝi vidis kiel minaco al la Imperia Armeo, metante ĝin sub. disciplino kaj jurisdikcio, per Artikolo 40 de Leĝo n-ro 2395 de la 10-a de septembro 1873:

LEĜO N-ro 2395 DE LA 10-A DE SEPTEMBRE 1873 — Arto. 40. En dekroĉitaj trupoj, Oficiroj, Neplenaĝuloj kaj Gardistoj estas kondiĉigitaj de la disciplino kaj puno establita por la Armeo .

Leĝo n-ro 23 de la 30-a de oktobro 1891

Kun la apero de la Respubliko, la Nacia Gvardio estis transdonita en 1891 al la Ministerio de Justeco kaj Internaj Aferoj, konforme al Artikolo 4 de Leĝo N-ro 23/1891.

LEĜO N-ro 23 DE LA 30-A DE OKTOBRO 1891

Arto. 4 La Justicministerio kaj Internaj Aferoj respondecas pri:

(. . . )

c) la Nacia Gvardio en la Federacia Distrikto kaj en la Ŝtatoj ;

Dekreto n-ro 13.040 de la 29-a de majo 1918

En la lasta jaro de sia mandato, prezidanto Wenceslau Braz, la 29-an de majo 1918, proklamis la Dekreton n-ro 13.040 de la 29-a de majo 1918, kiu konsideras la Nacigvardion kaj ĝian rezervon kiel la 2-an linion de la brazila armeo, subigita al la Army Brazileiro kaj, sekve, estanta dissolvita laŭ artikolo 22 de koncerna Dekreto.

DEKRETO n-ro 10.040 DE LA 29-A DE MAJO 1918

Arto. 22. La unuoj, komandoj kaj servoj kiuj nuntempe formas la Nacigvardio estas dissolvitaj.

Malgraŭ la dissolvo, la Nacigvardio daŭre ĉeestis ĉe la parado por la Centjariĝo de Sendependeco de Brazilo, ĝia lasta publika apero estis la 7-an de septembro 1922, en Rio-de-Ĵanejro, markante tiun, ankaŭ, la jaron de sia oficiala malmobilizado. Ankaŭ en 1940, la prezidanto Getúlio Vargas eldonis la Dekreton-Leĝo n-ro 2749 de novembro 6, 1940, disponigante " sur la nuligo de patentoj por oficiroj de la formortinta Nacigvardio ".

Respublika Periodo

Post la fino de monarhio en Brazilo en 1889, komencis periodo de internaj militoj. Terposedantoj fariĝis senjoroj de vilaĝoj kaj urboj, post 1890. Prudente de Morais, la tria brazila prezidento, kreis politiko por pacigo de la lando. Subŝtatestroj estis ĉiam lokaj senjoroj kaj terposedantoj apogita de koloneloj de subŝtato. Ĉiu kolonoloj rajtis havigi privatan armeon, kiuj teorie estis batalionoj de Nacia Gvardio.

En tiu tempo, estis du tipoj de privatmilitistoj pagitaj de koloneloj: la Jagunços (/ĵagunsoz/), kiuj luktis pro fideleco al sia sinjoro; kaj la Cangaceiros (/kangaseiroz/) kiuj luktis laŭpage, sed ankaŭ disrabis vilaĝojn propavole. La plej famaj el ili estis Lampião, kiu ankaŭ ricevis la postenon "kapitano de Nacia Gvardio", por kontraŭbatali komunisman ribelon en 1920-jardeko.

Post la puĉo de Nova Ŝtato, Getúlio Vargas kuncentrigis la povon kaj malpermesis privatajn armeojn kaj fine estingis la "Nacian Gvardion".

Referencoj

Bibliografio

• SOROMENHO, Cândido Elias de Castro. A Guarda nacional da Capital federal e a revolução de setembro. 1893 a 1894. Rio de Janeiro: Candido Elias de Castro Soromenho, 1894
• CASTRO, Jeanne Berrance de. A Milícia Cidadã: A Guarda Nacional de 1831 a 1850. São Paulo: Companhia Editora Nacional, 1977
• FARIA, Maria Auxiliadora. A guarda nacional em Minas Gerais 1831–1873. Curitiba: Universidade Federal do Paraná (UFPR), 1977
• RODRIGUES, Antônio Edmílson Martins; FALCON, Francisco José Calazans e NEVES, Margarida de Souza. A Guarda Nacional no Rio de Janeiro 1831–1918. Estudo das características histórico-sociais das instituições policiais brasileiras, militares e paramilitares, de suas origens até 1930. Rio de Janeiro: Pontifícia Universidade Católica do Rio de Janeiro (PUC-Rio), 1981
• FARIA, Regina Helena Martins de. Em Nome da Ordem: a constituição de aparatos policiais no universo luso-brasileiro (séculos XVIII e XIX)Ŝablono:Ligação inativa. Recife: Universidade Federal de Pernambuco (UFPE), 2007
• Douglas Pereira da Silva. A Guarda Nacional e sua importância histórica: Das origens ao surgimento e crescimento das Polícias Militares. Portal Jus Militaris. (arquivo PDF acessado em 24/09/2016)

Publicações oficiais

• MAGALHÃES, Benevenuto. "Guia pratico para o official da Guarda nacional": organizado por determinação do Dr. Amaro Cavalcanti, ministro da justiça e negócios interiores. pelo tenente-coronel Benevenuto Magalhães. ("Disposições principaes em vigor na Guarda nacional, consolidadas as da lei n. 602, de 1850 e seus regulamentos e as dos decretos n. 1121, de 1890 e n. 431, de 1896") Rio de Janeiro: Imprensa Nacional, 1898.
• JORDÃO, Benevenuto Pacheco. "Guia pratico para os officiaes da Guarda Nacional da União", contendo o novo plano de uniformes e desenhos aprovados por decreto n. 5892 de 12 de fevereiro de 1906 … São Paulo: Riedel & Franco, 1906