Vikipedio

Nathalie Sarraute

Nathalie SARRAUTE (naskiĝinta en la 18-a de julio 1900 en Ivanovo, mortinta en la 19-a de oktobro 1999 en Parizo) estis franclingva verkistino de rusa origino. Kiel Alain Robbe-Grillet aŭ Michel Butor, Claude Simon kaj Marguerite Duras, ŝi kreis gravajn verkojn de Nova Romano.

Nathalie Sarraute
Nathalie Sarraute en 1983
Nathalie Sarraute en 1983
Persona informo
Nathalie Sarraute
Naskiĝo 18-an de julio 1900 (1900-07-18)
en Ivanovo
Morto 19-an de oktobro 1999 (1999-10-19) (99-jaraĝa)
en 16-a arondismento de Parizo
Tombo Chérence vd
Lingvoj franca vd
Ŝtataneco Rusia Imperio • Francio vd
Alma mater Lycée Fénelon, Paris vd
Subskribo Nathalie Sarraute
Familio
Edz(in)o Raymond Sarraute vd
Infanoj Anne Sarraute • Claude Sarraute vd
Profesio
Okupo verkisto • romanisto • dramaturgo • poeto-juristo • advokato • literaturkritikisto vd
Laborkampo teatra arto vd
Aktiva dum 1932– vd
vd Fonto: Vikidatumoj
v • d • r

Vivo redakti

Ŝia patro Ilja Ĉernjak estis juda intelektulo, profesoro de literturo. La gepatroj eksgeedziĝis en 1902. En 1904 ŝi transloĝiĝis kun la patrino en la franclingvan Svislandon, poste Parizon. Ŝi pasigis la junajn jarojn alterne en Franclando kaj en Sankt Peterburgo. Poste ŝi studis en Francio, Oksfordo kaj Berlino la anglan lingvon, historion kaj juron. En 1923 ŝi konatiĝis kun la advokato Raymond Sarraute kiu ŝin edzinigis du jarojn poste.

Poste ŝi laboris ĝis 1937 kiel advokatino ĉe pariza tribunalo. Tio neekeblis en 1940, kiam Wehrmacht okupis Francion, pro ŝia juda deveno. Pro tio ŝi tute dediĉis sin al la verkado. En 1941 ŝi devis fuĝi el Parizo kaj vivis en 1943-44 kaŝe sub la nomo Nicole Sauvage.

Post 1955 ŝi faris multajn vojaĝojn tra Sovetunio, Italio, Skotlando, Greklando, Maroko, Hispanio, Jugoslavio, Belgio, Svedlando, Norvegio, Danio, Germanlando, Anglio kaj Usono. Inter liaj amikoj nombriĝis i.a. Jean-Paul Sartre kaj Simone de Beauvoir. En 1964 oni aljuĝis al ŝi la premion Prix international de littérature, en 1982 la premion Grand Prix National des Lettres.

La Nova Romano kaj Verkista agado redakti

Ekde 1939 ŝi verkis. La en 1948 aperinta romano Portrait d’un inconnu, preparite en la prozaj skizoj Tropismes (1939), kiu estas la unua ekzemplo de neoromano, sen konekta rakonto aŭ intriga komploto; tial ŝi iĝis la pioniro kaj gvidanto de la tiel nomata Nova Romano ĝenro. Aliaj tre gravaj prozaĵoj de ŝi estas: Planétarium (1959), Les fruits d'or (1963), Entre la vie et la mort (1968) kaj Disent les imbéciles (1976). En 1995 aperis Ici.

Krome ŝi faris multajn eseojn (L’usage de la parole, 1980) kaj dramteatraĵojn (Le Silence. Le Mensonge, 1967. Tradukoj de ŝiaj verkoj ekzistas en ĉ. 30 lingvoj. Ŝiaj verkoj troviĝas ankaŭ en la Biblioteko de la Plejado.

La nova romano kontraŭas la konvenciajn motivojn en la klasika realisma romano de la 19a jarcento, en kiu la verkisto estis la ligo inter la romano kaj la leganto. En sia verkado, Sarraute provas eviti ĉi tion, kaj malhelpi la leganton distri sian atenton dum la legado, sed fokusiĝi ĉefe pri tio kio estas la plej grava afero kaj ne al marĝenaj detaloj. Ŝi lasas lokon al la leganto mem interpreti la tekston, sen sia propra interpreto.

Sarraute verkis post la tempo de Proust kaj Joyce, kiuj jam skribis per saltoj en tempo kaj spaco. Sekve, ŝi skribis pri aferoj, kiuj ankoraŭ ne troviĝis manieroj priskribi per vortoj, kiel mensaj fluktuoj, kiuj estas en la transiro inter la subkonscio kaj la konscio. Ekzemple, ŝi uzas la esprimojn "subkonversacio" kaj "subago" por priskribi neverbajn komunikilojn inter homoj, kiel aspekto, voĉtono, silento, rideto aŭ levado de brovo.

Tropismes redakti

La unua romano de Sarraute, "Tropismes ", nomiĝas laŭ la frazo "tropismo", kiu signifas la tendencon de planto aŭ besto altiri sin al aparta ekstera faktoro, ekzemple supren al lumo aŭ malsupren al akvo. La termino "Tropo" develas el la greka kaj signifas rotacio. Sarraute komencis verki la romanon en 1932 kaj finverkis ĝin en 1937. Ĝi unue estis publikigita en januaro 1939, sed akiris rekonon nur post ĝia dua presado en 1957. Ĉi tiu romano estas la bazŝtono kaj antaŭulo de ĉi tiu literatura formo de la "nova romano". La verko povas esti konsiderata nek romano, nek novelo - Jean-Paul Sartre asertis, ke ĉi tiu ĝenro estas "kontraŭromana". Jean Genet, Marguerite Duras kaj Jean-Paul Sartre ĉiuj priskribis ĝin kiel ĉefverkon.

La romano estas skribita en 24 vinjetoj, kaptante mallongajn scenojn tre detale, kaj ĉiu vinjeto staras memstare, sen kronologia aŭ tema ligo inter ili. La pasejoj ŝajnas ĝeneralaj, kelkfoje oni sentas, ke oni ne parolas entute pri homoj. La limigita longo de la pasejoj, 1-3 paĝoj, signifas, ke neniu vorto en la teksto povas esti preterlasita. La romano estas verkita en la tria persono, escepte de pasejoj, kiuj konsistigas dialogojn, en kiuj la dua persono estas uzata. Plej multaj sekcioj finiĝas per surpriza fino.

En sia romano, Sarraute provas montri, ke vortoj pezas, kaj havas kaj konscian kaj subkonscian pezon. Estas ligo inter tio, kio estas dirita kaj pensita, kaj al la momento, kiam la (subkonscia) penso leviĝas al la surfaco, al konscio, aŭ fariĝas fakto. La pasejoj prezentas psikologiajn momentojn kaj karakterajn trajtojn, kaj la romano estas vico de apartaj prozaj poemoj, kiuj reprezentas unuopajn pasejojn kaj tropismajn kazojn. La romano estas verkita realisme, ĉar ĝi diskutas momentojn, kiuj povas okazi en la realo en la vivo de iu ajn, sen la interpreto de la aŭtoro. Malgraŭ tio, ne ekzistas fizikaj priskriboj pri medio aŭ homoj.

La tropismo devas havi aktivan partneron - ĉu la partnero estas iu perceptebla, ĉu la imago de la leganto - kiu estas ĉiama kaj konstanta partnero, por ke la verkisto ne devigu siajn opiniojn. La roluloj ne estas unuformaj sed fakte sen priskriboj, do espereble estas pli facile mense ligi kun ili kaj identigi kun ili laŭ la inklino de la koro de la leganto kaj laŭ sia volo. En la romano estas pli ol 24 malsamaj roluloj, sed Sarraute priskribas novan momenton en ĉiu epizodo kaj tiel kreas la impreson, ke ĉiu epizodo havas novajn rolulojn. Krome, estas ankaŭ tiom da duarangaj roluloj, sed ili ne gravas al la kurso de la rakonto, sed gravas al la skribmaniero.

La lingvaj rimedoj, per kiuj Sarraute uzas en la romanon, estas ekzemple ripetoj de vortoj, per kiuj ŝi emfazas siajn ideojn; Multaj interpunkciaj signoj, kiuj kreas senton de detranĉo kaj indikas malsekurecon, rapidecon kaj emocian streĉon, tiel ke oni ne devas detaligi la situacion kaj la intensecon, kiu okazas inter homo kaj si mem, kaj inter homoj en siaj kunveno; En pastoralaj pasejoj la tendenco estas por pli longaj kaj pli trankvilaj frazoj; Uzado de priskriboj de la naturo por ilustri la emocian sperton de la roluloj.

Sarraute provas montri en la romano, ke la homa menso pensas ĉiam, kaj plej multaj pensoj pasas sen referenco, sed Sarraute atentigas la leganton pri ĉiutagaj spertoj, kiuj same kiel tiuj pensoj oni ne donas al ili gravecon.

La romano estis rangita numero 73 en La 100 libroj de la 20-a jarcento laŭ Le Monde.

Literaturo redakti

  • Eileen M. Angelini: Strategies of „writing the self“ in the French modern novel. C'est moi, je crois. Mellen Press, Lewiston 2002, ISBN 0-7734-7317-3.
  • Annie Angremy (Hrsg.): Nathalie Sarraute (Reihe: Folio). Association pour la diffusion de la pensée française ADPF, Paris 1996, 1997, ISBN 2-911127-30-7
  • André Allemand: L'œuvre romanesque de Nathalie Sarraute. A la Baconnière, Neuchatel 1980, ISBN 2-8252-0012-3.
  • Sheila M. Bell: Nathalie Sarraute. A bibliography. Grant & Cutler, London 1982, ISBN 0-7293-0138-9.
  • Simone Benmussa: Nathalie Sarraute. Manufacture, Lyon 1987, ISBN 2-904638-85-7 (Gespräche mit N.S.).
  • Brigitta Coenen-Mennemeier: Der Roman im Zeitalter des Mißtrauens. Untersuchungen zu N. S.. Athenaion, Frankfurt 1974, ISBN 3-7610-7193-0.
  • Florence DuPrel: Suggestive Techniken des Tropismus. Variationen über ein Thema bei Nathalie Sarraute. Tectum-Verlag, Marburg 2003, ISBN 3-8288-8505-5.
  • Anthony S. Newman: Une poésie des discours. Essai sur les romans de Nathalie Sarraute. Droz, Genève 1976
  • Emer O'Beirne: Reading Nathalie Sarraute. Dialogue and distance. Clarendon Press, Oxford 2006, ISBN 0-19-815985-4.
  • Jean Pierrot: Nathalie Sarraute. Corti, Paris 1990, ISBN 2-7143-0380-3.
  • Franziska Sick: Nathalie Sarraute „Portrait d’un inconnu“ 1948 und Alain Robbe-Grillet „La Jalousie“ 1957. In: Wolfgang Asholt (Hrsg.): 20. Jahrhundert: Roman (Reihe Interpretation: Französische Literatur). Stauffenburg, Tübingen 2007, ISBN 978-3-86057-909-1.
  • Micheline Tison-Braun: Nathalie Sarraute ou la recherche de l'authenticité. Gallimard, Paris 1971.
  • Helen Watson-Williams: The novels of Nathalie Sarraute. Rodopi, Amsterdam 1981, ISBN 90-6203-703-8.
  • Jennifer Willging: Telling anxiety. Anxious narration in the work of Marguerite Duras, Annie Ernaŭ, Nathalie Sarraute, and Anne Hébert. University Press, Toronto 2007, ISBN 978-0-8020-9276-2.

Eksteraj ligiloj redakti

Bibliotekoj
Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/w/index.php?title=Nathalie_Sarraute&oldid=8526564"