Seksa edukadoseksedukado, seksinstruadoseksa instruado estas instruado pri temoj rilatigantaj al homa sekseco, inkluzive de emociaj rilatoj kaj respondecaj kampoj, homa seksa anatomio, seksa agado, seksa reproduktado, genera sano, generaj rajtoj, sekura seksumado, kontraŭkoncipo kaj seksa abstinado. Seksinstruado kiu kovras ĉiujn tiujn aspektojn estas konata kiel ampleksa seksinstruado. Oftaj partoprenantoj por seksinstruado estas gepatroj aŭ flegistoj, formalaj lernejprogramoj, kaj popolsankampanjoj.

Barbara Hastings-Asatourian de la Universitato de Salford montras "Contraception", sekseduka tabloludo uzata en britaj lernejoj.

Tradicie, junuloj en multaj kulturoj ne ricevas ajnajn informojn pri seksaj aferoj, ĉar la diskuto de tiuj temoj estas konsideritaj tabuo. Tia instruado, kiel ricevita, estis tradicie lasita al la gepatroj de infano, kaj ofte tio estis metita for ĝis ĵus antaŭ la geedziĝo de filo. La movado de progresema eduko de la fino de la 19-a jarcento, aliflanke, kondukis al la enkonduko de "socia higieno" en nordamerikaj lernejtemaroj kaj la apero de lernej-bazita seksinstruado.[1] Malgraŭ frua invado de lernej-bazita seksinstruado, la plej granda parto de la informoj pri seksaj aferoj en la mezo de la 20-a jarcento estis akirita neformale de amikoj kaj de la amaskomunikilaro, kaj multe de tiuj informoj estis mankhava aŭ de dubinda valoro, precipe dum la periodo sekvanta puberecon, kiam scivolemo ĉirkaŭ seksaj aferoj estis la plej akuta. Tiu manko estis pliigita per la kreskanta incidenco de dekaĝulaj gravedecoj, precipe en okcidentaj landoj post la 1960-aj jaroj. Kiel parto de la laboroj de ĉiu lando por redukti tiajn gravedecojn, programoj de seksinstruado estis lanĉitaj, komence super forta opozicio de gepatroj kaj religiemaj grupoj.

La ekapero de aidoso donis novan senton de urĝeco al seksinstruado. En multaj afrikaj landoj, kie aidoso estas ĉe epidemia nivelo, seksinstruado estas vidita fare de la plej multaj sciencistoj kiel decida popolsana strategio.[2] Kelkaj internaciaj organizaĵoj kiel ekzemple Planned Parenthood (Familia Planado) pripensas ke larĝaj seksinstruadaj programoj havas tutmondajn avantaĝojn, kiel ekzemple kontrolado de la risko de troloĝateco kaj la akcelo de la rajtoj de virinoj (vidu ankaŭ generajn rajtojn). La uzado de amaskomunikiloj kampanjas foje rezulte en altajn nivelojn de "konscio" kunligite kun esence supraĵa scio pri HIV-dissendo.[3]

Laŭ SIECUS, la Usona Servo por Seksinformo kaj Edukkonsilantaro, 93% de plenkreskuloj kiujn ili inspektis subtenan seksedukadon en altlernejoj kaj 84% subtenas ĝin en mezlernejoj.[4] Fakte, 88% de gepatroj de altlernejaj studentoj kaj 80% de gepatroj de mezlernejaj studentoj kredas ke seksinstruado en lernejo faciligas ke ili parolu al siaj junuloj pri sekso.[5] Ankaŭ, 92% de junuloj raportas ke ili volas kaj paroli al siaj gepatroj pri sekso kaj havi ampleksan en-lernejan seksinstruadon.[6] Krome, "...studo, farita de Mathematica Policy Research nome de la Usona Sekcio de Sano kaj Homaj Servoj, trovis ke programoj por abstinado-ĝis-geedziĝo estas neefikaj."[7]

Referencoj redakti

  1. Tupper, Kenneth (2013). "Sex, Drugs and the Honour Roll: The Perennial Challenges of Addressing Moral Purity Issues in Schools". Critical Public Health. 24 (2): 115–131. doi:10.1080/09581596.2013.862517.
  2. "Namibia National Policy on HIV/AIDS for the Education Sector" (PDF). USAID Health Policy Initiative. 2003. Arkivita (PDF) el la originalo la 8an de novembro 2013. [1] Alirita la 8an de Novembro, 2013.
  3. Piya Sorcar (1a de Decembro, 2010). "A New Approach to Global HIV/AIDS Education". The Huffington Post. [2] Alirita la 16an de Decembro, 2010.
  4. SIECUS Report of Public Support of Sexuality Education (2009)SIECUS Report Online ĉe Wayback Machine [3] Alirita la 12an de Aŭgusto 2016.
  5. Sex Education in America. (Washington, DC: National Public Radio, Henry J. Kaiser Family Foundation, and Harvard Kennedy School of Government, 2004), p. 5.
  6. Sari Locker, (2001) Sari Says: The real dirt on everything from sex to school. HarperCollins: New York.
  7. SIECUS Fact Sheet (includes research citations). [4] Arkivigite je 2010-06-16 per la retarkivo Wayback Machine Alirita la 12an de Aŭgusto 2016.

Bibliografio redakti

Eksteraj ligiloj redakti