Kantoraro

Kantoraro estas la nomo por muzikistaro, kiun estras kantoro. Ĝi estas plejofte paroĥa ĥoro, sed foje ankaŭ koncertĥoro.

Nuntempa kantoraro

La burĝaj kantoraroj de la 16-a ĝis 18-a jarcentoj evoluis el antaŭreformaciaj asocioj. Ĉefa tasko de la kantoraroj estis la kantado dum la diservo. Krom tio ili kantis je geedziĝaj kaj funebraj solenaĵoj de siaj membroj. En malgrandaj urboj de la 16-a jarcento nur la fondado de kantoraro ebligis prezentadon de plurvoca eklezia muziko. Krom tio ankaŭ je lernejoj ekzistis kantoraroj, konsistantaj el lernejoj, subtenataj fare de instruistoj, iamaj membroj kaj urbofajfistoj.

Ĉe protestantaj, sed foje ankaŭ ĉe katolikaj kortegoj oni nomis la memstariĝintan grupon de kantistoj kaj instrumentistoj kantoraro – kontraste al la kapelo, kiu konsistis el dungitoj.

Post kiam la nomo kantoraro ekstermodiĝis dumpase de la tempo, pro la eklezimuzika renovigomovado plioftiĝis por evangelaj paroĥaj ĥoroj.

Literaturo

• W. Ehmann: Das Musizierbild der deutschen Kantoreien im 16. Jahrhundert (1938)
• Friedrich Blume: Geschichte der evangelischen Kirchenmusik (Bärenreiter 1965)
• A. Werner Geschichte der Kantorei-Gesellschaften im Gebiete des ehemaligen Kurfürstentums Sachsen (1902)
• Ph. Unger: Das sächsisch-erzgebirgische Kantoreiwesen (2008)
• H. Birtner:Ein Beitrag zur Geschichte der protestantischen Musik im 16. Jahrhundert (1927/1928)
• W. Gurlitt: J. Walter und die Musik der Reformationszeit (1933)
• M. Ruhnke: Beitrag zu einer Geschichte der deutschen Hofmusikkollegien im 16. Jahrhundert (1963)

Konsultlibraj artikoloj

• Riemann Musiklexikon: Artikolo Kantorei
• Die Musik in Geschichte und Gegenwart: Artikolo Kantorei