Itala Komunista Partio: Malsamoj inter versioj

En 1926 la Komunisma partio fariĝis kontraŭleĝa, kaj multaj el ĝiaj membroj elmigris por eskapi de la faŝisma diktaturo. Gramsci estis arestita en tiu sama jaro, kaj [[Pamiro Togliatti]] fariĝis la nova gvidanto de la partio. Dum la dua mond-milito, la komunistoj donis granda kontribuo al la Resisto-movado kontraŭ la faŝisma registaro. Post la fino de la milito, la partio partoprenis en ĉiuj demokrataj elektoj de Italio, kaj ĉiam estis la dua plej voĉdonita partio post la Kristandemokratoj kiuj regis la landon. Ĝi estis la plej granda komunisma partio de la okcidenta mondo, atingante en kelkaj kasoj unu triono de la voĉdonoj. Komence, la partio estis tre ligata al la [[Soveta Unio]], sed dum la sesdekaj jaroj ĝi komencis serĉi pli sendependa perspektivo, kaj en 1968 ĝi oficiale kontrauis la Sovetan invadon de [[Ĉeĥoslovakio]]. Sub la gvidado de [[Enrico Berlinguer]], de 1972 ĝis 1984, la partio fariĝis ankoraŭ pli malproksima de la Soveta Unio, kaj ĉiam pli modera kaj socialdemokrata.