La '''skandinavia valuta unio''' aŭaux '''skandinavia mona unio''', ([[sveda lingvo|svede]] ''Skandinaviska myntunionen'', [[dana lingvo|dane]] ''Skandinaviske møntunion'') dum la jaro [[1872]] fondiĝisfondigxis de la nordeŭropajnordeuxropaj ŝtatojsxtatoj [[Svedio]] kaj [[Danio]] (kiu tiutempe ankaŭankaux ampleksis la insulon [[Islando]]). Kialo por la fondiĝofondigxo estis, ke la ŝtatosxtato [[Britio]] enkondukis oran standardon de sia valuto, kaj sekve de tio ankaŭankaux sur la eŭropaeuxropa kontinento pli kaj pli da ŝtatojsxtatoj orientigis siajn valutojn laŭlaux deponoj de la valora metalo [[oro]] anstataŭanstataux kiel antaŭeantauxe laŭlaux deponoj de [[arĝentoargxento]], kaj ke la du ŝtatojsxtatoj volis kunigi siajn fortojn en la starigo de ora depono. Dum la jaro 1877 ankaŭankaux [[Norvegio]], kiu regiĝisregigxis de la sama reĝoregxo kiel Svedio, sed je granda parto estis administre aŭtonomiaauxtonomia, aliĝisaligxis al la valuta unio. Ekde tiam ĉiucxiu dana, sveda kaj norvega monero kaj poste monbileto estis valida en ĉiujcxiuj tri landoj. Kadre de la valuta unio la antaŭaantauxa dana kaj antaŭaantauxa sveda-norvega valuto anstataŭiĝisanstatauxigxis per la decimala valuto 1 [[Krono (valuto)|Krono]] = 100 oeroj (''Øre'' respektive ''Öre'').
Pro malsamaj naciaj valutaj politiko speciale dum la [[Unua Mondmilito]] la valutoŝanĝavalutosxangxa kurzo ne restis 1:1, kio gvidis al konfliktoj inter la naciaj bankoj de la ŝtatojsxtatoj. Dum la jaro [[1918]] Islando sendependiĝissendependigxis de Danio, kaj enlande enkondukis la nacian valuton [[islanda krono]]. Dum la jaro [[1924]] la ŝtatojsxtatoj decidis, ke la moneroj de unu ŝtatosxtato ne plu estu valida pagilo en la aliaj membroŝtatojmembrosxtatoj de la unio, kio praktike estis la fino de la skandinavia valuta unio.
Dum la sama epoko, en suda EŭropoEuxropo pro samaj ekonomiaj kialoj funkciis la [[latinida valuta unio]]. AmbaŭAmbaux valutaj unioj iusence estas rektaj antaŭulojantauxuloj de la nuntempa komuna eŭropaeuxropa valuto [[EŭroEuxro]].
