Diferenco al la nuntempa eklezimuzika praktiko estas la antaŭa intensa uzado de knabvoĉoj (ĉitempe la [[voĉoŝanĝiĝo]] komencas pli frue), kaŭzita precipe pro la muzikadmalpermeso por virinoj. Krome kaj en la sakrala muziko kaj ankaŭ en la opero oni utiligis kastritojn [[Kastrita kantisto|kastritojn]]. Tamen ekz, en la preĝejoj de la tiam grava muzikcentro Hamburgo aŭ en Anglio dum la oratorioj de Händel ankaŭ kantis inaj solistoj. Laŭ Michael Talbot la ĥorverkojn de Vivaldi ekskluzive kantis la knabinoj de la Venecia orfejo. Supozendas, ke (ankaŭ inaj) kantvoĉoj estis alimaniere edukitaj kaj pli similis la sonon de knabaj aŭ kastritaj voĉoj ol nuntempe. Plenkreskaj kantistoj hodiaŭ estas averaĝe pli altaj ol fine de la [[11717-a jarcento ]], kio povas efiki sur sono kaj tonalto. Entute oni supozas, ke la voĉoj antaŭe estis pli „malgrandaj“ kaj uzis malpli da [[vibrato]]. Pro tio la uzado de moderne edukitaj inaj voĉoj por soprano kaj aldo laŭ koncertpraktika vidpunkto estas ege dubinda.
Ekzistas multnombraj [[knaboĥoro]]j, kiuj sekvas kelkajn komprenojn de la historiema koncertado kaj muzikas kun la instrumentaro de la respektiva epoko. Precipe [[Nikolaus Harnoncourt]], [[Gustav Leonhardt]] (kompleta registrado de la kantantojkantatoj de [[Johann Sebastian Bach|J.S. Bach]]), [[Ton Koopman]] (registrado de [[Dietrich Buxtehude|Buxtehude]]-kantatoj) kaj [[Heinz Hennig]] (registrado de multaj verkoj de [[Heinrich Schütz]], [[Andreas Hammerschmidt]] kaj aliaj kun la Knaboĥoro [[Hanovro]]) haben seit den parte realigis ekde la [[1970]]-aj jaroj la komprenojn de la historiaj koncertmanieroj inkludante knaboĥorojn.
Fakte ekde la [[1990]]-aj jaroj multaj dirigentoj kaj ensembloj pli kaj pli rezignas pri la uzado de knaboĥoroj. Ĉi tio estas unuavice pragmata decido, ĉar la uzado de profesiaj muzikistoj kontraŭe al tiu de infanoj ebligas pli flekseblecon. Aliflanke nuntempe estas pli kaj pli kantistinoj kaj [[kontratenoro]]j specialiĝintaj je adekvata sono.
