Kiel registrite je 18:59, 17 aŭg. 2008 redakti 80.139.122.42 (diskuto) →‎Distanco al la ekestotempo ← Iru al antaŭa ŝanĝo		Kiel registrite je 19:04, 17 aŭg. 2008 redakti malfari 80.139.122.42 (diskuto) →‎Muzikfilozofio Iru al sekvanta ŝanĝo →
Linio 135: Similan direkton celas la kritiko obĵetita de [[Theodor W. Adorno\|Adorno]]. Laŭ tio por frua muziko neniam ekzistis la intenco de komponisto pri fiksita koncertadopraktiko, male oni agis laŭ la faktaj kondiĉoj (nombro kaj kvalito de la muzikistoj, ejoj). Male ili allasis improvizan liberecon. La ideo, ke ekzistas ekzakte ĝusta koncertado de tiuj verkoj, do estus absurda. Fakte la ideo de fiksa verko elformiĝis nur fine de la [[Klasika epoko (eŭropa muziko)\|Viena klasiko]], en la [[Romantika muziko\|romantiko]] ja eĉ la ideo de eterna verko kreinta de la [[~~geniko~~genio]]. Pro tio oni malatentus, ke por la aprezado de ĉiu verko ekzistu komuna (socia) kunteksto inter komponisto kaj aŭskultanto. Harmonio, kiu validintus dum la ekesto de komponaĵo kiel aŭdaca, nuntempe povus esti trivialaĵo. Drasta ekzemplo por ĉi tiu problemo estas la demando, kion signifas la „Simfonio kun la Timbalfrapo“ de Haydn por indiano en la amazona regiono. Adorno komentas en sia verko „Neue Tempi“ (novaj tempoj) la observon, ke komponistoj tendencas al ~~plikaj~~pli kaj pli malgrandaj notvaloroj, ju pli ili proksimiĝas al la nuntempo. La tridekduonaj notoj ekz. nur ekde 1920 plioftiĝis. Adorno kaj aliaj aŭtoroj parolas pri ŝanĝo de la temposento ekde la poŝtkaleŝa epoko ĝis nun~~. sprechen von der Veränderung des Zeitgefühls vom Postkutschenzeitalter bis heute~~. Konsidere ĉi tiun spertofono „ĝusta“ tempo por malnova muziko estus dubinda. ~~Finifine~~Finfine li demandas, kiom da energio investu socio en la esploro kaj koncertado de malnova muziko, ĉar ĉi tiun ja oni necese devas detiri de la fortoj de muzika progreso. Pli akre oni vortigas tiun ĉi ideon, interpretante la intereson pri ege antaŭe komponita muziko, ekestanta en la romantiko kaj antaŭe nur malmulte konturita kiel regresosimptomo de la socio. Tiu ĉi ne hazarde aperas samtempe kun la maŝinepoko kaj la amasosocio, do kun la moderna epoko. La kontraŭdiroj kaj problemoj de la moderna epoko tamen respeguliĝas en la [[nova muziko]]. La aŭskultantoj ~~fortimigita~~fortimigitaj de ĝi sopirus „imperion de malnova muziko“, ~~kiel~~kies ekzisto tamen pridubendus. La kritiko de Adorno tamen rilate la hodiaŭa stato de la koncertada praktiko plejparte mistrafas. laLa plej multaj koncertadaj praktikantoj ne celas ĝenerale validan interpretadon, sed difinon de taŭga interpreta spaco. La demando pri komuna kunteksto de interpreto kaj aŭskultanto ĉiukaze ekestas je ĉiuspeca muziko. La establigo de la koncertada praktiko parte jam (re)kreis tian kuntekston. Ankaŭ la polariza aserto de Adorno pri antagonismo inter aktuala nova kaj historiema koncertado de malnova muziko ne defendeblas, ĉar nuntempe ne maloftas kaj aŭskultantoj kaj interpretoj ŝatantaj ambaŭ muzikojn. Adorno tamen ne povis baziĝi sur la ampleksaj sciencaj kaj interpretaj komprenoj, kiujn intertempe naskis la historiema koncertado.

Historiema koncertado: Malsamoj inter versioj