'''Mikael NALBANDIAN''' (Միքայել Նալբանդյան en [[armena lingvo]]) (14ann. la [[14-a de novembro]] [[1829]] – m. la [[12-a de aprilo]] [[1866]]) estis armena [[verkisto]] kiu regis la [[armena literaturo|armenan literaturon]] de la 19a[[19-a jarcento]].
== Biografio ==
GranparteGrandparte memlernanto, Nalbandian intencis sacerdotiĝi sed forlasis la ideon por studi medicinon[[medicino]]n en la [[Universitato]] de [[Moskvo]] ([[1854]]-58[[1858]]). Kunlabore kun [[Stepanos Nazaryan]] fondis la ĵurnalon[[ĵurnalo]]n "Hyusisapayl". Longe vojaĝis tra la tuta [[Eŭropo]]: [[Varsovio]], [[Berlino]], [[Parizo]], [[Londono]] kaj [[Istanbulo]], kaj ankaŭ [[Hindio]]. Pro lia ĉefa agado estis arestita kaj enprizonigita de la Cara registaro en [[Sankta Petersburgo]] en [[1862]]. Estis akuzita "pro inciti kontraŭcarajn sentojn pere de la distribuado de propaganda [[literaturo]]", eventuale estis ekzilita en[[ 1865]] al Kamyshin, fora regiono je pli ol 800 km de[[ Moskvo]], en la okcidenta bordo ĉe [[rivero]][[ Volgo]] en la [[provinco]] [[Saratovo]]. Mortis pro [[tuberkulozo]] en la prizono unu jaron pli malfrue. En [[Rusio]] estis malpermesate posedi bildojn aŭ portretojn de Nalbandian; sed liaj portretoj kune kun lia poemo "[[Libereco]]" ĉe la marĝenoj estis kaŝe disvastigitaj.
Unu el liaj plej gravaj verkoj estis "La kanzono de la itala knabino" kiu en [[1991]] estis oficiale adoptita kiel la himno de la demokratia [[respubliko]] [[Armenio]].
