La sepa sigelo: Malsamoj inter versioj
[nekontrolita versio] | [nekontrolita versio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
e roboto aldono de: bg, br, cs, da, de, el, es, fi, fr, hr, hu, ja, lt, nl, pl, ro, ru, sv, tr, zh |
Umberto (diskuto | kontribuoj) provis korekti nekonatajn vortojn |
||
Linio 1:
{{ĝermo}}
'''La sepa sigelo'''.
Antonius komencas esti
Rekomenciĝas ŝakludo, la lastfoja, en kiu, laŭaverte de la Morto, kun sia venko ĝi kunportos al sama destino de morto kaj la venkiton kaj la ĉeestantojn. La Morto venkas la ŝakludon, sed ne lojale: estas Antonius, fakte, kiu kombinas, per lerta ruzaĵo, okazon, por ke ĝi siafavore trompe ŝanĝu sur la ŝaktabulo la dispozicion de la ŝakpecoj, sed ĝuste en tiu momenta distraĵo la foirĵonglista familio
Pri arteco de la filmo preskaŭ ĉiulande ĝi ricevis laŭdon kaj, samtempe, konsenton pri la temo, kiu nin senpere metas antaŭ la plej grava demando, nome pri la rilato inter la homo kaj Dio, kaj antaŭ la kadukeco de l’ vivo, tra irvojo, kiu kondukas la protagoniston alfronti kun la timo kaj despero de la homoj antaŭ la morto, timo, kiu estas sinonimo de manko je fido je la Dio riveliĝanta en la [[Apokalipso]]. Nur rilate partan enhavon oni levis iom da malkonsento pro pejorativaj bildoj pri la religiaj moroj de la
|