Vincent d'Indy: Malsamoj inter versioj

En 1886 li atingis unuajn sukcesojn per sia ''Symphonie sur un chant montagnard français'' kaj la opero ''Le chant de la cloche'', kiu gajnis kompozicipremion de la urbo Parizo. Post la morto de César Franck, d'Indy sekvis lin kiel prezidanto de la [[Société Nationale de Musique]]. Post la forrifuzo de siaj idoj pri reformo de la pariza [[konservatorio]] li fondis en 1894 kune kun [[Charles Bordes]] kaj [[Alexandre Guilmant]] la [[Schola Cantorum]], kies direktoro li fariĝis en 1900. Liaj instruceloj, publikitaj en la kvarvoluma ''Cours de composition musicale'', baziĝis sur la instruo de Franck, la okupiĝo pri [[Johann Sebastian Bach|Bach]] kaj [[Ludwig van Beethoven|Beethoven]] kaj la remalkovro de antikva muziko ekz. de [[Giovanni Pierluigi da Palestrina|Palestrina]], [[Claudio Monteverdi|Monteverdi]], [[Jean-Philippe Rameau|Rameau]] kaj la [[gregoria ĉanto]].

 

 

Malgraŭ sia agado por Schola Cantorum d'Indy instruis ekde 1912 ĝis 1929 ankaŭ ĉe la pariza konservatorio. Post la [[unua mondmilito]] li fordonis sian somerdomon en [[Faugs]] en Ardèche kaj transloĝis al [[Agay]] ĉe [[Côte d'Azur]]. Ĉi tiu ŝanĝo, lige kun la eka amrilato kun ''Caroline Janson'', kun kiu li poste geedziĝis, kontribuus al heligo de liaj komponaĵoj. En ''Poème des rivages'' (1921), ''Diptyque méditerranéen'' (1926) kaj la postaj [[ĉambromuziko|ĉambromuzikaj]] komponaĵoj li alproksimiĝis al malpeza, facila [[novklasikismo (muziko)|novklasikismo]]. Malgraŭ ĉi tiu stilŝanĝo kaj ankaŭ siaj multaj lernantoj, al kiuj apartenis [[Albert Roussel]], [[Albéric Magnard]], [[Erik Satie]] kaj [[Edgar Varèse]], la sintento de d'Indy pri la moderna muziko restis rifuza.