Aleksandr Porfirjeviĉ Borodin: Malsamoj inter versioj

En 1850 li komencis sian edukadon ĉe la ''Armea Akademio por Medicino kaj Kirurgio'' en Sankta-Peterburgo, kie li baldaŭ malkovris sian dumvivan entuziasmon por [[Eksperimento|eksperimenta]] [[kemio]]. En 1858 li doktoriĝis ĉe la sama akademio pri [[medicino]]. En sia [[disertaĵo]] li okupiĝis pri esploroj de kemiaj kaj venensciencaj ecoj de fosfor- kaj arsenacidoj. Post sia doktoriĝo li estis unu jaron [[kirurgio|kirurgiisto]] en armea malsanulejo, poste li forlasis Rusion, por science plukleriĝi en okcidenta Eŭropo. Lia instruisto Nikolaj Nikolajeviĉ Zinin ebligis al li studon en eŭropa eksterlando. Lia unua celo estis la laboratorio [[Emil Erlenmeyer]] en la Karpfengasse 2 en Heidelberg. Tie li ankaŭ trafis sur rusajn samlandanojn, i.a. [[Dmitrij Mendelejev]]. Post du jaroj lia stipendio estis plilongigita, tamen tiam li iris al [[Pizo (Italio)|Pizo]] je Sebastiano de Luca.

 

 

Borodin esploris organikaj [[Kemia reakcio|reakciojn]] kaj [[Kemia kombinaĵo|kombinaĵojn]] kaj disvolvis en ĉi tiu kadro gravan [[Laboratorio|laboratorian]] metodon de analitika titrado de [[ureo]] en la medicino. Por la organika kemio ĝis nun gravas liaj postaj esploroj ĉe la supre nomita armeakademio, kiu sekvigis en la jaro 1861 la establon de la [[sintezo]] de [[fluoro]]rganikaj kombinaĵoj. Borodin publikis ankaŭ studon ''Pri la historio de la fluorkombinaĵoj kaj pri la fluorbenzolo'' en ''Jarlibro le kemio'' de [[Justus von Liebig]]. Ege gravas liaj esploroj sur la kampo de la [[polimero|polimeriĝo]] kaj kondensado de la [[aldehido]]j same kiel la die fundamentan malkovron de la [[aldolo]]-adicio en la jaro 1872. Pluaj gravaj mejloŝtonoj de lia esplorista kariero estas la laŭ li nomitaj famaj ''Borodinsche [[Silberdecarboxylierung]]'' kaj la Hunsdiecker-Borodin [[Kemia reakcio|reakcio]].