Eleonora de Akvitanio: Malsamoj inter versioj

Ŝiaj gepatroj estis [[Vilhelmo la 10-a (Akvitanio)]] (1099–1137) kaj Aenòr de [[Chateleràud]] (1105–1130), filino de [[Aimeric la 1-a]], [[vicduko de Chateleràud]] (aŭ Châtellerault). Ŝia naskiĝdato ne estas certa, oni supozas la jaron [[1122]].

 

Ŝia sola frato mortis infanaĝe. Do post la patro de la patro ŝi – 15-jara – heredis la duklandon [[Akvitanio]] kaj samjare edziniĝis kun [[Ludoviko la 7-a (Francio)|Ludoviko de Francio]].

 

[[Dosiero:AlienordAquitaine.jpg|thumb|Eleonora de Akvitanio]]

 

Nur du monatojn poste, la {{daton|18|majo|1152}}, ŝi denove edziniĝis. La dua edzo estis [[Henriko la 2-a (Anglio)|Henriko Plantagenet]] (1133 – 1189), grafo de [[Anĵuo]] kaj duko de [[Normandio]]. Li estis pranepo de [[Vilhelmo la 1-a (Anglio)|Vilhelmo la Konkerinto]], kiu du jarojn poste fariĝos [[Listo de britaj reĝoj|reĝo de Anglio]]. Por Henriko la geedziĝo estis tre avantaĝa: li akiris imperion, kiu enhavis multe da Francio. Sed aparte Akvitanio rezistis lin, kaj liaj klopodoj akiri [[Tuluzo]]n (parto de la heredo de la patro de Eleonora) malsukcesis.

 

Ĉe Poitiers Eleonora kultivis la kulton de [[fin'amor]], kaj [[trobadoro]]j ĉeestis ŝian kortegon. Ŝi estis patronino de [[Wace]], [[Chrétien de Troyes]] kaj aliaj verkistoj. Pri ŝiaj registaraj decidoj oni scias malmulte: ŝajnas ke kaj Henriko kaj la eklezio forviŝis la oficialajn registrojn.

 

En marto 1173 [[Henriko la Juna Reĝo]], subtenata de Eleonora, ribelis kontraŭ Henriko la 2-a. Ŝi instigis la nobelojn de siaj sudfrancaj landoj partopreni la ribelon. Survojaĝe al [[Parizo]] ŝi estis kaptita kaj sendita al sia edzo, kiu sekrete detenis ŝin. La 8-an de julio 1174 li velis kun Eleonora al Anglio. Tuj post ilia alteriĝo li sendis ŝin al la kastelo de [[Winchester]]. Dum la sekvaj dek ses jaroj ŝi malliberis en diversaj lokoj, plejparte en Anglio, kvankam, por plifortigi sian pretendon al pluraj bienoj en [[Normandio]], en 1183 Henriko mallonge alvenigis ŝin al Normandio.

 

Tuj post la morto de Henriko (1189), [[Rikardo la 1-a (Anglio)|Rikardo la 1-a]] sendis Vilhelmon Marshal liberigi Eleonoran, sed kiam li alvenis, li trovis ke ŝiaj gardistoj jam liberigis ŝin. Ŝi servis kiel regento de Rikardo en Anglio, kaj ŝia subskribo estis "Eleonora, per la graco de Dio reĝino de Anglio". Kiam, revene de [[krucmilito]], Rikardo kaptiĝis, Eleonora mem iris al Germanio por aranĝi lian liberiĝon.

 

Ŝi denove malsanis en frua 1201. Kiam milito estiĝis inter Johano kaj Filipo la 2-a, ŝi subtenis sian filon Johanon, kaj vojaĝis al Poitiers por forbari ties nevon [[Arturo la 1-a (Bretonio)|Arturo]]. Arturo sieĝis ŝin en la kastelo de Mirabeau. Johano tuj marŝis suden, venkis la sieĝantojn kaj kaptis Arturon. Eleonora eniris [[Abatejo Fontevraud|Abatejon Fontevraud]] kiel monaĥino. Ŝi mortis en 1204 kaj entombiĝis en tiu abatejo, apud sia edzo Henriko la 2-a kaj sia filo Rikardo. La tomba efigio montras ŝin leganta la Biblion kaj estas ornamita per multvaloraj juveloj.

 

Eleonora de Akvitanio kaj Ludoviko la 7-a havis du infanojn:

* [[Maria (Grafino de Champagne)]] (1145-1198)

[[it:Eleonora d'Aquitania]]

[[ja:アリエノール・ダキテーヌ]]

[[nl:Eleonora van Aquitanië]]

[[no:Eleanora av Aquitaine]]