Heitor Villa-Lobos: Malsamoj inter versioj

Denove en [[Rio-de-Ĵanejro]] en [[1907]], Villa-Lobos provis sensukcese submeti sin al disciplino de tehnika instruado pri [[komponado]]. Tial li inskribis sin ĉe ''Nacia Instituto de Muziko'' kaj ĉeestis harmoniajn lecionojn kun [[Angelo França]] kaj komponado kun Frederico Nascimento, ambaŭ sufiĉe konitaj instruistoj tiam. Lia orgojla temperamento kaj abundega imagopovo, kune kun tiu kreiva eksperto, kiun li jam havis, devigis forlasi la klasojn post mallonga tempo, kvankam li prenis miron el siaj instruistoj, aparte de [[Francisco Braga]] ([[1868]]-[[1945]]), kiu daŭre helpis kaj konsilis lin tra tiuj fruaj jaroj de lia kariero. Li studis la metodon pri komponado de [[Vincent d'Indy]] kun granda intereso, kaj tiu donis al li gvidon por kreivo lia. Aldone, li legis avide partiturojn de grandaj majstroj, el [[Bach]] al [[Chopin]], kaj ankaŭ de grandaj [[majstro]]j pri gitaro, kiel [[Fernando Sor]] ([[1778]]-[[1839]]), [[Ferdinando Carulli]] ([[1779]]-[[1841]]), [[Mateo Carcassi]] ([[1792]]-[[1841]]) kaj [[Mauro Giuliani]] ([[1781]]-[[1829]]).

 

 

Koncerto je ĉambro de [[Jornal do Commercio]] la 13-an de novembro de [[1915]] prezentis kelkajn komponaĵojn siajn: la ''Pianan Triopon 1-an, Sonaton 2-an por violono kaj piano, la Valson ŝercan por piano sola, Lulkanton por violonĉelo kaj piano'', kaj kelkajn kantojn oni ludis ricevante disputitajn opiniojn. Postaj programoj sekvis je regulaj intertempoj, kiuj portis la komponiston al publika atento. En [[1917]] li verkis sian ''Sesopon Mistikan'' (''Sexteto Místico''), kiu reprezentas lian serĉadon de nova lingvaĵo. Villa-Lobos ankoraŭ gajnis sian vivon ludante violonĉelon, sed li komponis pli kaj pli. Lia ''Choro 1-a'', verkita en [[1920]], signifas la komencon de sia matureco rilate al gitara muziko. Ankaŭ lia populareco kreskis multe post la [[Semajno de Arto Moderna]] de [[1922]], kvankam ĝi estis la plej disputita arta evento dum la unua duonjarcento brazila.