Pajno: Malsamoj inter versioj

Filo de [[Hermeso]] kaj la [[nimfo]] [[Driopa]], lia patrino forlasis lin post la akuŝo pro tio ke la bebo ŝajnis al ŝi tre monstra. La patro, male, kompatis la povran infanon kaj venigis lin al [[Olimpo]] (samkiel okazis al la [[Centaŭro]] [[Kirono]]) kie li konkeris la simpation de la dioj pere de siaj amuzaj kantoj kaj petolaĵoj. La olimpaj dioj, tiam, nomis lin ''Ĉio'' aŭ ''Tuto''. TreBona amiko de la dio [[Dionizo]], li kune kun liajsiaj sekvantoj venis al la Tero kie li komencis vivi en la arbaro akompanataakompanate de la [[nimfoj]], [[satiruso]]j kaj bestoj. La mito rakontas, ke lia loĝejo estis la montara regiono de [[Arkadio]] en la centro de [[Peloponezo]].

Dum unu el siaj multaj amoraj aventuroj la duonkaprulo ekvidis la belan [[nimfo]]n [[Sirinksa]] filinofilinon de la rivero [[Ladono]] kaj tuj lia koro bolis de amdeziro. Obstine li persekutis ŝin, kaj la nimfo kiu ne interesiĝis pri [[amafero]]j, ĉar ŝi estis ĉasistino kaj sekvantino de la diino [[Artemisa]], forfuĝis plena de teruro. Kiam Pajno preskaŭ kaptis la nimfon, ŝi petis helpon de sia patro kiu tuj transformis ŝin en kanarbedon. La dio tute malĝoja, pro la amora malsukceso, perceptis ke la delikataj kanoj elsendis agrablan kaj harmonian sonon, tiam li fortranĉis kelkajn ŝalmojn (unuj diras sep ŝalmoj) jede diferencajmalsamaj longoj, kunigis ilin per abelvakso kaj faris blovmuzikilon kiun li nomis [[sirinkso]], ankaŭ konatan kiel [[pajnoŝalmo]].

Plutarko, greka historiisto sub la regado de [[Tiberio]], rakontas tre interesan okazaĵon pri la morto de Pajno. Egipta ŝipo sub stirado de Tamo iris sur la trankvila akvo de la [[Egea maro]] kiam la ŝipanoj subite aŭdis strangan kaj misteran voĉon ŝajne venantan de la ondoj aŭ aero, kiu diris: ''La granda Pajno mortis!'' kaj instruis al la vojaĝantoj ripeti laŭtvoĉe tiun diraĵon kiam ili alvenos alĉe determinita loko. Alveninte tietien la ŝipanoj samtempe kaj laŭtvoĉe ripetis: ''La granda Pajno mortis!''. Apenaŭ ili finis krii kiam aŭdiĝis strangaj ĝemoj de suferoj ŝajne venintaj el la vento, kvazaŭ la tuta marloĝantaro estis samtempe ĝemanta. Tiu ĉi okazaĵo tuj fariĝis notico en [[Romo]] kaj konsternis la popolon, kiu demandis pri la siginifo de la mistero. Oni kredis tiam, ke la epoko de Pajno finiĝis, ke la [[paganismo]] alvenis al sia fino.