Martiriĝo kristana: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Kani (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
eNeniu resumo de redakto |
||
Linio 29:
Kun la ĉeso de la persekutoj, la perspektivo de la martiriĝo kiel prikreda demonstro komencas malpliiĝi, kaj anstataŭiĝi per la altiro al la alispeca sankteco. Daŭris, tamen kaj tio videblas en la kazo de Sankta [[Marteno de Tours]] ([[4-a jarcento]], unua kristana nemartiro konsiderita “sanktulo”, longatempe la haloo de sankteco kiel propreco de la martiroj: kaze de Marteno la liturgia preĝo diras ''“Anima beata, se la spado ne vin trafis vi ne perdis la gloron de la martiro”,'' kvazaŭ ekskuzo pro lia nemartiriĝo.
En la liturgia kalendaro, kvankam minimume kompare kun la reala nombro, kristanismo revivigas ĉe siaj fideluloj historiojn de martiroj. La kristana martirologio plenplenas de martiroj de ĉiuj epokoj. Estas konsideritaj sanktuloj ĉar martiroj, ekzemple, [[Giovanni de Brebeuf]], la tieldiritaj kadanaj martiroj, la jezuitoj mortigitaj de [[Irokeza lingvaro|Irokezanoj]] de la [[17-a jarcento]], vietnamia Sankta [[Andreo Dung-Lac]] kaj liaj kompanuloj de la
Ekzistas evidente, kune kun la historio de kristanismo, io kio similigas la Kristkrenatojn al iliaj krucumita Vivanta Majstro, konludas kristanaj teologoj. Kaj tio plievidentas en la nuna epoko kiam, laŭ seriozaj statistikoj, la kristanaj mortigitaj pro ilia kredo sumas ĉirkaŭ 150.000 miloj jare (vidu ĉe [[Kristanaj martiroj de la 21- a jarcento]]).
| |||