Manuel Godoy: Malsamoj inter versioj

'''Manuel Godoy y Álvarez de Faria''' ([[Badajoz]], [[12-a de majo]] de [[1767]] - [[Parizo]], [[4-a de oktobro]] de [[1851]]). Estis [[nobelulo]] kaj [[politikisto]] de [[Hispanio]], ''favorito'' kaj ĉefministro de la reĝo [[Karlo la 4-a (Hispanio)|Karlo la 4-a]] inter [[1792]] kaj [[1797]], kaj denove de [[1801]] al [[1808]]. Li estis nomumita dufoje [[duko]] kaj ''Princo de la Paco'', kiu estis titolo farita propre por li, pro la negocado de la [[Paco de Bazelo]] ([[1795]]).

Estris la registaron de Hispanio dum la eŭropa krizo provokita de la [[Franca Revolucio]] kaj de la ambicioj de [[Napoleono Bonaparte]], kiu kulminis per la franca invado de Hispanio en [[1808]] kaj la [[Milito de Hispana Sendependeco|Milito de Sendependeco]], malmultajn monatojn post la falo de Karolo la 4-a kaj de Godoy mem pro la [[Ribelo de Aranjuez]]. Laŭlonge de lia regado, plena de lumoj kaj ombroj, li sukcesis subteni la situacion de Hispanio antaŭ la potenco de Francio kun pragmata ekstera politiko -dum aliaj potencoj kiel Aŭstrio, Prusio aŭ Nederlando estis humiligitaj aŭ aneksitaj-, dum kiu en la interno li klopodis efektivigi kleran reformisman programon kiu generis profundan malakcepton en multaj sociaj grupoj, speciale inter la nobelaro kaj la klero.