Historio de Unuiĝinta Reĝlando: Malsamoj inter versioj

La '''revolucio''', kies sekvo estis la detronigo de reĝo [[Jakobo la 2-a (Anglio)|Jakobo la 2-a]], kaŭzis montron de malvolo ankaŭ en Skotlando kaj Irlando. La favorantoj de Stuartoj, plimulte katolikoj el la altaĵoj en Skotlando, ekribelis kaj venkis la anglan armeon. Sed ilia ribelo finiĝis per morto de ilia gvidanto. Skotlando estis senĉese la memstara reĝlando, eĉ kiam ĝi havis komunan reĝon kun la angloj. La angloj volis ambaŭ landojn unuigi. La leĝo el la jaro [[1701]], kiu ebligis surtroniĝi nur al protestanta heredanto, komencis validi ankaŭ en Skotlando. Tial, eĉ kiam la skotoj povis elekti la propran reganton, ili timis reagojn, kiuj povis okazi, se ili denove surtronigus [[Stuartoj]]n. Ili ankaŭ povus renovigi sian aliancon kun Francio, kiu nun estis la angla malamiko numero 1. Same ili volis seniĝi de certaj limigoj en la komerca rilato kun la angloj, kiuj damaĝis al ilia ekonomiko. La angla parlamento konsentis, ke ĝi nuligos tiujn ĉi limigojn, se la skotoj konsentos kun kreo de '''Unio''', kiu unuigus ambaŭ ŝtatojn. La ideo tre ne plaĉis al la skotoj, sed la timoj pro la angla armeo konvinkigis ilin. En la jaro [[1707]] estis definitive kreita kaj per la parlamento leĝigita '''[[Reĝlando de Granda Britio|unio inter Anglio kaj Skotlando']]''. La parlamento estis komuna por ambaŭ landoj, sed la skotoj havis memstaran juran sistemon kaj eklezion.