Ora mezkvalito: Malsamoj inter versioj

'''Ora mezkvalito''', aŭ “optimuma modero”, litere tradukas la latinan esprimon ''aurea mediocritas'' eltiritan el la poeto [[Horacio|Kvinto Horacio Flako]] en la [[Odo]] 2, 10, 5. En la [[latina lingvo]] la virto “mediocritas” ne havas la negativan enhavon kiel en kelkaj latinidaj lingvoj (it: mediocre = malmultkvalita, france = mediocre...), sed prefere signifas “stari en pozicio intera, egaldistanca inter la optimumo kaj minimumo, inter la bonego kaj la malbonego, kaj ekzaltas la rifuzon pri ĉiu eksceso kaj invitas respekti la “ĝustan mezon”.

Kristanoj, kaj tiamaj kaj mezepokaj, ne malŝatis la mezvojan principon kaj ĝin juĝis saĝan kaj racian. Sankta [[Tomaso]], la plej elstara okcidenta kristana teologo-filozofo en sia ''Summa Theologica'', ''64 Questio de la Prima Secunda partis'', subtenas ke la kristana moralo koheras kun la ora mezvojo. Li notigas: “la malbono konsistas en malakordo inter regulo kaj konduto. Nu tio povas okazi nur pro tio ke la konduto transpasas la superajn aŭ malsuperajn limojn...”. Kutime, tamen, se kristanaj intelektuloj konsentis kun tiu normo, el ĝi esceptis la [[Teologiaj virtoj|teologiajn virtojn]]<ref>Ili estas Fido/Kredo, Espero kaj Karitato</ref> kiuj estas rekte inokulitaj en la animon de Dio mem pro ilia transcenda objekto. Tiaj virtoj ne povas suferi ekscesojn ĉar ilia objekto estas Dio mem: fakte ĉu la amo al Dio povas troigi kaj la amo al proksimularo ne havas limon ĉar tiu amo havas kiel ekzemplon Dio mem. Simile la Espero kaj kredo.

== VoĉojVidu kunrilatajankaŭ ==

[[Kategorio:Etiko]]
[[Kategorio:Moralo]]