Alodium: Malsamoj inter versioj
[nekontrolita versio] | [nekontrolita versio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Neniu resumo de redakto |
Neniu resumo de redakto |
||
Linio 1:
La mezepoke latina vorto '''Alodium''' en Esperanto tutsimple signifas "vera posedo". En la mezepoka juro ĝi priskribas posedon (plej ofte terenon, vastajn areojn en la kamparo samkiel la limigitan grundon en urbo, sur kiu staras domo), kies posedanto libere povis decidi pri ĝi, kaj ne devis plenumi iujn devojn al aliaj personoj pro tio. Tia "vera posedaĵo" laŭ la tiama juro povis esti heredata al la posteuloj sen limigoj. Origine eĉ ne necesis pagi [impoŝto|impoŝtojn] al la regantoj el la gajnoj produktitaj en tia "vera posedaĵo".
Laŭ ĉio ĉi la "Alodium" diferenciĝas de la koncepto de [[feŭdo]], kiu nur limigite apartenis al la feŭdoprenanto aŭ [[vasalo]]. Baze la posedanto de la [[feŭdo]] restis la feŭdodonanto, kiu povis postuli de la feŭdoprenanto iujn servojn kutime difinitajn laŭ tradicioj kaj kutimoj. Feŭdo estas "
== Historia evoluo ==
"Alodium" kiel formo de posedo ekestis ĉe la
La liberaj posedantoj de "Alodium" dum la frua mezepoko estas unu el la grupoj, el kiuj evoluiĝis la nobelaro. Ili komprenis sin kiel liberaj kaj samrajtaj partnerojn de la reganto, ĉar ligitaj kun li samrange kaj ne subigitaj al li vasale. La rajtojn de la posedo de "Alodium" (rajtoj enkasigi impoŝtojn, ĉasi ktp.) dum la evoluo de la mezepoko nur la nobeloj sukcesis teni. Eĉ se ili post la jaro 1500 pli kaj pli devis subiĝi al la reganto, ili restis la politike kaj ekonomie plej potenca grupo de tereno-posedantoj.
|