La ĉefproblemoj de la socia demando estis la paŭperismo (malriĉecego) kaj la neasekuro de ekzisto de kampuloj, kampa popolo, [[metiisto]]j, [[laboristo]]j kaj malgravaj [[dungito]]j.
Iom post iom la problemoj aliiĝisŝanĝiĝis. Dum la 1850-aj ĝis la 1870-aj jaroj la industrio kreskegis, sed la subiro de la hejm-metio kaj la krizo de la metioj restis konstantaj. Tria fazo okazis en Germanujo ekde ĉirkaŭ 1870, kiam enkondukiĝis altarapida industriigo kaj transiro al industria socio. La socia demando iĝis ĉefe laborista demando. Multega elmigrado el la kampo al la industriaj urboj, formiĝo de grandurboj kaj la socia integrado de la industria laboristaro iĝis temoj de politika intereso, kaj ankaŭ de la burĝa [[Publika opinio|publiko]]. Kreiĝis – laŭ intereso kaj vidpunkto pri la vorta difino de ''Socia Demando'' – diversaj provoj al ''respondo'' por ĝi. La proletoj, kiuj laŭ [[Marx]] “jam posedis multe pli rezolutan teorian klasokonscion ol la germana burĝaro”<ref>Marx, Karl: ''Das Kapital. Kritik der politischen Ökonomie''. Kun antaŭparolo de 1872/73. [[Berlino]], 1932, p. 41.</ref> antaŭ la industriiga fazo, do pli multe konsciis pri la socia demando. Sekve, estiĝis forta [[Social-demokratio]] en la [[Germana Imperiestra Regno]], kiu deziris plibonigi la malriĉan situacion de la laborantaro kaj respondis al la socia demando per la postulo de [[sociala ŝtato]]. Tamen ankoraŭ ekzistis pli ĝisradika respondo, nome al la [[Senklasa socio]], kiun preferis la [[komunismo|komunistoj]].
