Konservativismo: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Kani (diskuto | kontribuoj) |
Kani (diskuto | kontribuoj) |
||
Linio 116:
En plej modernaj demokratioj, politika konservatismo serĉas elteeni la strukturojn de tradicia familio kaj de sociaj valoroj. Konservativuloj tipe kontraŭas abortadon, samseksemajn kutimarojn, droguzadon, kaj seksajn rilatojn ekster geedzeco. Foje, konservismaj valoroj estas enradikitaj sur religiaj kredoj, kaj kelkaj konservativuloj klopodas pliigi la rolon de religio en la publika vivo.
====Progresema konservativismo====
Progresema konservativismo asimilas progresemajn politikojn kune kun konservativaj politikoj. Substrekas la gravecon de sociala protekta reto por trakti malriĉecon, subtenon de limigita riĉecoredistribuo kune kun registara regulado por reguligi merkatojn je la avantaĝoj de kaj konsumantoj kaj produktantoj.<ref name="Patrick Dunleavy 2000. pp. 107–08">Patrick Dunleavy, Paul Joseph Kelly, Michael Moran. ''British Political Science: Fifty Years of Political Studies''. Oxford, England, UK; Malden, Massachusetts, USA: Wiley-Blackwell, 2000. pp. 107–08.</ref> Progresema konservativismo unue ekestis kiel klara ideologio en Britio dum la regado de la ĉefministro [[Benjamin Disraeli]] konita kiel "Ununacia Konservativismo".<ref name="Patrick Dunleavy 2000. pp. 107–08"/><ref>Robert Blake. Disraeli. Second Edition. London, England, UK: Eyre & Spottiswoode (Publishers) Ltd, 1967. p. 524.</ref>
Okazis gamo da progresemaj konservativaj registaroj. En [[Granda Britio]], la ĉefministroj Disraeli, [[Stanley Baldwin]], [[Neville Chamberlain]], [[Winston Churchill]], [[Harold Macmillan]],<ref>Trevor Russel. The Tory Party: its policies, divisions and future. Penguin, 1978. p. 167.</ref> kaj nuna ĉefministro [[David Cameron]] estas progresemaj konservativuloj.<ref>David Marr. "Power Trip: The Political Journey of Kevin Rudd", ''Issue 38 of Quarterly Essay Series''. Black Inc., 2010. p. 126. (British Conservative Party leader [[David Cameron]] launched the Progressive Conservatism Project at Demos.)</ref><ref>Ruth Lister. ''Understanding Theories and Concepts in Social Policy''. Bristol, England, UK; Portland, Oregon, USA: The Policy Press, 2010. p. 53.</ref> La [[encicliko]] ''[[Rerum Novarum]]'' de la [[Romkatolika Eklezio]] (1891) rekomendas progreseman konservativan doktrinon konatan kiel ''[[sociala katolikismo]]''.<ref>Emile F. Sahliyeh. ''Religious resurgence and politics in the contemporary world''. Albany, New York, USA: State University of New York Press, 1990. p. 185.</ref> En Usono, la administrado de prezidanto [[William H. Taft]] estis progreseme konservativa kaj li priskribis sin kiel "kredanton en progresema konservativismo"<ref>Jonathan Lurie. William Howard Taft: The Travails of a Progressive Conservative. New York, New York, USA: Cambridge University Press, 2012. p. ix.</ref> kaj prezidanto [[Dwight D. Eisenhower]] deklaris sin rekomendanto de "progresema konservativismo".<ref>Günter Bischof. "Eisenhower, the Judiciary, and Desegregation" de Stanley I. Kutler, ''Eisenhower: a centenary assessment''. p. 98.</ref> En Germanio, kanceliero [[Leo von Caprivi]] reklamis progreseman konservativan tagordon nomitan la "Nova Fluo"..<ref>John Alden Nichols. ''Germany after Bismarck, the Caprivi era, 1890–1894: Issue 5''. Harvard University Press, 1958. p. 260.</ref> En Kanado, gamo da konservativaj registaroj estis progreseme konservativaj, kie la konservativa movado de Kanado plej grava estas oficiale nomita la [[Progressive Conservative Party of Canada]] (Progresema Konservativa Partio de Kanado) de 1942 ĝis 2003.<ref name="Hugh Segal 2011. pp. 113–48">Hugh Segal. The Right Balance. Victoria, British Columbia, Canada: Douglas & McIntyre, 2011. pp. 113–48.</ref> En Kanado, la ĉefministroj [[Arthur Meighen]], [[R.B. Bennett]], [[John Diefenbaker]], [[Joe Clark]], [[Brian Mulroney]], kaj [[Kim Campbell]] gvidis progresemajn konservativajn federaciajn registarojn.<ref name="Hugh Segal 2011. pp. 113–48"/>
== Vidu ankaŭ ==
| |||