Pedofilia movado: Malsamoj inter versioj

La [[publika opinio]] montradis fortan malaprobon al la pedofilia movado kaj ties socia kaj politika disvolviĝo restis tre limigita. Nuntempe, plejla multajplimulto de la naciaj registaroj aliĝas al la protokoloj de [[Unuiĝintaj Nacioj]] por difini la leĝojn pri aĝo de konsento<ref name="onnu">[http://www2.ohchr.org/english/law/convention.htm Convention on Consent to Marriage, Minimum Age for Marriage and Registration of Marriages]. Alta Komisariato de Unuiĝintaj Nacioj pri Homaj Rajtoj.</ref>, kvankam tiuj ĉi varias laŭ landoj. Siaflanke, la instituciigita medicina komunumo oficiale rigardas pedofilion, kiel mensan aŭ kondutan perturbon kaj vaste malkonsentas kun la asertoj de la pedofiliaj aktivuloj pri la eblo de seksaj rilatoj nemalutilaj inter plenkreskuloj kaj neplenkreskuloj<ref name="deyoung"/><ref name="dallam">Dallam, Stephanie. «[http://www.leadershipcouncil.org/1/res/dallam/5.html Science or Propaganda? An examination of Rind, Tromovitch & Bauserman]». ''Journal of Child Sexual Abuse'', Vol. 9, n-roj 3/4 (2002), pp. 109-134.</ref>.

En 1998 la psikologoj [[Bruce Rind]], Philip Tromovitch kaj Robert Bauserman publikigis en la revuo ''[[Psychological Bulletin]]'' de la [[Usona Asocio pri Psikologio]] artikolon titolitan ''Metanaliza studo pri la supozataj proprecoj de la infana seksa misuzo uzante universitatajn samplojn'', en kiu ili provas determini se la asertoj emanataj de la amaskomunikiloj kaj de la faka literaturo subtenantaj tio, ke ĉiaj seksrilatoj estas traŭmigajtraŭmatizaj por la neplenkreskuloj, kaj ke la seksa misuzo kaŭzas psikologian malutilon gravan, longedaŭran kaj egale ĝeneralan sur knaboj kaj knabinoj, ja akordiĝas kun la maniero, kiel tiaj spertoj estas travivataj. La aŭtoroj analizas kaj komparas la rezultojn de 59 pristudoj faritaj kun neklinikaj samploj el ambaŭ seksoj, kiuj havis seksajn rilatojn kun plenkreskuloj dum la infaneco aŭ adoleskanteco kaj asertas, ke ĉ. 70 % de la analizitaj junuloj opinias, ke tiaj spertoj estis profitaj aŭ ne havis sekvojn. La aŭtoroj relativigas kaj atribuas al aliaj kaŭzoj, kiaj la familia medio, la malutilajn sekvojn raportitajn de la cetero, kaj alvenas al la konkludo, ke la kredoj de la socio pri la supozeble intrinsekaj malutilaj sekvoj de la seksumado sur la infanoj kaj adoleskantoj estas troaj kaj ne sin subtenas<ref name="rind">Rind, Bruce ; Tromovitch, Phillip ; Bauserman, Robert. ''A Meta-Analytic Examination of Assumed Properties of Child Sexual Abuse Using College Samples''. ''Psychological Bulletin'', Graflando Arlington, Usona Asocio pri Psikologio, Vol. 114, n-ro 1 (julio 1998). pp. 22-53. [http://digilib.bc.edu/reserves/sc563/mcgu/sc56310.pdf Plena teksto]. [http://psycnet.apa.org/?&fa=main.doiLanding&doi=10.1037/0033-2909.124.1.22 Ligiloj DOI].</ref>.

:2. Aliĝo al la batalo de la infanoj, kiuj volas ŝanĝi sian vivstilon, kaj al tiu de ĉiu ajn politika grupo serĉanta starigi radikale novan socion, en kiu pederastio ekzistu libere.

En 1978, post la sukcesaj klopodoj fare de la gejaj aktivuloj de la Komitato Boston/Boise ("Boston/Boise Committee") por fiaskigi kaptilon de la tiama prokuroro de Bostono Garret Byrne por trafi klientojn de adoleskantaj prostituitoj pere de anonima telefona avizlineo, la subkomitato de ĉi tiu grupo organizis en la Bostona Komunuma Preĝejo konferencon pri intergeneraciaj rilatoj kaj aĝo de konsento, kiun ĉeestis ĉirkaŭ 150 homoj<ref name="glbtq"/>. Post ĉi tiu konferenco, 34 viroj kaj pluraj knaboj grupiĝis por formi la Nord-Amerikan Asocion de la Amo inter Viroj kaj Knaboj (North American Man/Boy Love Association, NAMBLA)<ref group="noto">La retejo ''NewgonWiki'', en ĝia artikolo «[https://www.newgon.com/wiki/Boston-Boise_affair Boston-Boise affair Boston-Boise affair]» priskribas tiel la eventojn de Boston-Boise:{{Citaĵo|La 8an de decembro 1977, Garrett Byrne, prokuroro de la graflando Suffolk, kiu enhavas la tutan Bostonon kaj tri pli malgrandajn periferiajn komunumojn de Massachusetts, kunvokis gazetaran konferencon por anonci la kulpigon de 24 viroj sub multaj akuzoj pri seksatenco implikantaj knabojn 8- ĝis 13-jaraj. Li diris, ke la viroj estis supozeble logintaj la knabojn per mariĥuano, mono kaj ludoj, kaj post tio perfortis kaj fotis la viktimojn. Li ankaŭ asertis, ke la viroj apartenas al seksa reto, kiu estas nur «la pinto de la glacimonto» kaj ke estos pliaj kulpigoj dum la esplorado progresos.<br />La vasta komunikila raportado neniam pridubigis la kulpecon de la akuzitaj viroj aŭ la asertojn de Garrett Byrne, sed anstataŭe kalumniis la akuzitojn kaj publikigis siajn fotojn, nomojn kaj adresojn spite al la konstitucia supozata senkulpeco. La 24 viroj kulpigitaj de Garrett Byrne devenis el ĉiuj sociaj tavoloj, de busŝoforo ĝis lernejestro de prestiĝa privata lernejo. Plej multaj perdis sian laboron, multaj perdis sian familion, kaj ĉiuj perdis sian reputacion pro la komunikilaamaskomunikila raportado.<br />Tamen dum la kazoj disvolviĝis evidentiĝis, ke multaj el la faroj kaj akuzoj estis forĝitaj. La plimulto de la viroj ne konis unuj la aliajn. Neniu seksa reto ekzistis. La granda plimulto de la akuzitoj havis seksajn rilatojn kun unu el du 15-jaraj prostituitoj de Revere, Massachusetts, iufoje en la apartamento de iu viro nomita Richard Peluso. Peluso havis seksajn rilatojn kun lokaj knaboj de Revere dum 15 jaroj kaj estis arestita sub akuzoj pri misuzo al infanoj ses monatojn antaŭ la kulpigoj pri seksa reto. Neniu el la knaboj implikitaj estis malpli ol 13-jaraj.<br />John Mitzel, la aŭtoro de la plej aŭtoritata verko pri tiuj ĉi eventoj, ''The Boston Sex Scandal'', klarigas, ke la akuzoj pri «seksa reto» okazis sekve de la aresto de Peluso: «Fotoj konfiskitaj en la apartamento de Peluso estis uzataj por identigi 64 lokajn junulojn. Ĉiuj estis kaptitaj de policistoj kaj devigitaj elbuŝigi nomojn. Tamen nur dek tri konsentis kunlabori, precipe sub premo de la polico, pastroj kaj psikiatroj». La atesto de tiuj dek tri knaboj kondukis al la 24 kulpigoj.<br />La arestoj estis vaste vidataj kiel parton de la strategio de la prokuroro por reelektado por oka periodo. Jam delonge Byrne uzadis la esplorajn povojn de la prokurorejo por «malkaŝi» sensaciajn malvirtajn «retojn» de unu speco aŭ alia kiam la tempo por elektado alproksimiĝis, uzante la histerion por konservi nedamaĝita sian printitan nomon kaj sian reputacion kiel publika protektanto kaj batalanto kontraŭ malvirto, kaj neniu iam kuraĝis defendi tiujn, kiujn li celis.<br />Sed ĉi-foje estis surprizo. La 9-an de decembro 1977, membroj de la radikala kolektivo Fag Rag formis la Boston/Boise Committee (Komitato Boston/Boise, B/BC) por defendi la rajtojn kaj de la akuzitaj viroj kaj de la knaboj. Boise faris aludon al simila ĉasado de sorĉistinoj okazinta en Boise, Idaho, en 1955, kiam centoj da gejaj viroj, inkluzive de multaj eminentaj civitanoj, estis arestitaj pro seksaj krimoj kun adoleskantoj, pri kio John Gerassi verkis en The Boys of Boise.<br />Krom la sensaciista kaj antaŭjuĝa komunikila raportado, la B/BC zorgis pri iu speciala «rekta lineo» instalita de la prokurorejo, por ke la civitanoj telefonu anonimajn avizojn pri viroj, kiuj havas seksajn rilatojn kun knaboj malpli aĝaj ol dek ses. La Rekta Lineo kondukis la skandalon al la tereno de ĉasado de sorĉistinoj.<br />Sepdek kvin homoj ĉeestis en la oficejoj de ''Gay Community News'' kelkajn tagojn post la arestoj al urĝa kunveno kunvokita de la B/BC. Asistanta prokuroro, Thomas Dwyer, konsentis kunveni kun tri membroj de la B/BC por diskuti la postulojn de la grupo, inkluzive la rezignon de Garrett Byrne kaj la finon de la Rekta Lineo. Sed la prokuroro rifuzis ambaŭ, do la 15-an de decembro 1977 trideko da homoj manifestaciis en City Hall Plaza kaj poste defilis direkte al la prokurorejo kaj frontis al la asistanta prokuroro Dwyer, sed Byrne denove rifuzis meti finon al la rekta lineo. Finfine, la B/BC denuncis la aferon ĉe la justico. Scianta, ke la tribunalo estus malhelpinta tion al ĝi, la prokurorejo anoncis, ke ĝi libervole ĉesigas la Rektan Lineon, igante la aferon malgrava.<br />Neniu el la akuzitoj en la afero estis malliberigita. Garrett Byrne estis venkita en 1978 de asistanta prokuroro nomita Newman Flanagan. Byrne supozis, ke la plimulto de la akuzitoj akceptos interkonsenton kun la prokuroro por eviti malfavoran atentigon kaj malliberigon, sed je lia surprizo la vasta plimulto volis juĝon, kaj ĉiuj tiuj juĝoj streĉus la rimedojn de la graflando. Nur unu kazo fakte venis al juĝo: D-ro Donald Allen estis kulpigita pri kvar akuzoj midzi unu dekkvinjaran viran prostituiton. Kvankam li estis fine deklarita kulpa, la juĝisto kondamnis lin al nur kvin jaroj da libereco sub kondiĉoj —iu signalo por la aliaj akuzitoj, kies plej multaj decidiĝis al interkonsento kun la prokuroro kaj ricevis facilan liberecon sub kondiĉoj.<br />Kvankam multaj ja volis, ke la seksa skandalo de Bostono senbrue malaperus, ĝi estas ne sen heredaĵoj. Dum efektiviĝis leĝaj esploroj rilate al la leĝoj pri la aĝo de konsento, la subkomitato de la B/BC sponsoris tion, kio fine estis la unua kunsido de NAMBLA la 2an de decembro 1978. La seksa skandalo ankaŭ evidentigis la dividon ene de la geja komunumo. Tiuj, kiuj celis «akcepteblecon» kontraŭstaros kiun ajn aktivaĵon, kiu ŝajnas aprobi la seksajn rilatojn inter plenaĝuloj kaj neplenaĝuloj.}}</ref><ref>Cohen, Art. «The Boston-Boise Affair, 1977-78». ''Gay and Lesbian Review Worldwide'', Vol. X, n-ro 2, marto-aprilo 2003.</ref><ref>O'Carrol, Tom. ''Pedophilia: The Radical Case'', [http://www.ipce.info/host/radicase/ch_13_notes.htm#9 notoj en la ĉapitro 13]. Londono: Peter Owen, 1980.</ref>.

Ĉe la komenco, NAMBLA gajnis konsiderindan subtenon fare de la maldekstraj gejaj grupoj kaj en 1984 iĝis la unua geja organizaĵo en Usono aliĝinta al la [[Internacia Asocio de Lesbaninoj kaj Gejoj]] (ILGA)<ref group="noto">En iu deklaracio de NAMBLA de 1994, la delegitoj de NAMBLA en ILGA helpis por redakti ties konstitucion kaj oficialajn poziciojn pri la seksaj rajtoj de la gejunuloj. En 1985 ILGA adoptis pozicion pri «Aĝo de Konsento/Pedofilio/Infanaj Rajtoj», kiu instigas la organizaĵojn konsistigantajn la kolektivon «fari premon sur iliajn registarojn por forigi la leĝojn pri aĝo de konsento». En 1986 ILGA adoptis plian pozicion, kiu diras, ke la asocio «subten[as] la rajton de la gejunuloj je seksa kaj socia memdispono». En 1988 ILGA deklaris, ke ĝi «agnosk[as], ke la nunaj leĝoj pri aĝo de konsento de samseksaj personoj ofte utilas por subpremi kaj ne por protekti ilin». En alia pozicio, adoptita en 1990, ILGA «subten[as] la rajton de ĉiu individuo, sendependesenkonsidere de ĝiasia aĝo, esplori kaj elvolvi sian seksecon».</ref><ref name="Replies"/><ref name="george">Haggerty, George. [http://books.google.com/books?id=L9Mj7oHEwVoC&pg=PA628&lpg=PA628&dq=chicken+hawk+Adi+Sideman&source=bl&ots=cbuu_94M_m&sig=7kCP_UPaaidtgIdRk6QvniMuu00&hl=en&ei=U-aTTPn_CYvUtQP_x9DkCQ&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=8&ved=0CCoQ6AEwBzgK#v=onepage&q=chicken%20hawk%20Adi%20Sideman&f=false ''Gay histories and cultures: an encyclopedia''], Taylor & Francis.</ref><ref name="Replies">Radow, Roy. «[http://www.qrd.org/qrd/orgs/NAMBLA/nambla.replies.to.ilga.secretariat NAMBLA Replies to ILGA Secretariat]», NAMBLA, 1994-01-28.</ref>. La egaligo de la aĝo de konsento estis tiam ĉefa parto de la gejrajta batalo en Britio kaj aliaj landoj.<ref name="glbtq"/> Kelkaj liberecanoj, kiaj la verkistinoj kaj feministaj gvidantoj Pat Califia, Kate Millett kaj Gayle Rubin, aliĝis al tiu afero<ref name="glbtq"/>. Tamen, aliaj gvidantoj de la feminisma movado, kiu naskigis la seksan revolucion kaj la lesban movadon rigardis la intergeneraciajn rilatojn kun adoleskantoj kiel instituciigitan problemon kreita de la patriarkaj strukturoj de la socio<ref>Thorstad, David (February 1990), "Man/Boy Love and the American Gay Movement", ''Journal of Homosexuality'', (Routledge), Vol. 20, n-roj 1-2, pp, 251–274.</ref>. La opono al NAMBLA iĝis evidenta en la konferenco, kiu organizis la unuan gejan marŝon en Vaŝingtono, en 1979<ref group="noto">Krom krei plurajn laborkomitatojn, la konferenco devis redakti la politikan dokumenton de la manifestacio ("«la kvin punktoj"punktojn»). Komence oni aprobis la proponon de la komitato de junaj samseksemuloj (Gay Youth Caucus), kiu petis «Plenajn rajtojn por la junaj samseksemuloj, inkluzive la revizion de la leĝoj pri aĝo de konsento». Tamen, dum la kunveno de la Nacia Kunordiga Komitato, iu grupo de lesbaninoj minacis ne partopreni en la marŝo, krom se oni adoptas anstataŭan formulon. La propono, lanĉita de iu lesbanino kaj fine aprobita de la plimulto el la delegitoj, estis: "«Protekti la junajn gejojn kaj lesbaninojn kontraŭ ĉiaĉiu ajn leĝo, kiu celas diskriminacii, subpremi aŭ persekuti ilin, en la lernejo aŭ en la socia kaj profesia medioj"».</ref><ref>Thorstad, David. «Man/Boy Love and the American Gay Movement», ''Journal of Homosexuality'', n-ro 20 (1990), pp. 251-274.</ref>. En 1980, iu grupo nomita Lesba Grupo – Komitato por la Marŝo de la Geja kaj Lesba Fiero (Lesbian Caucus – Lesbian & Gay Pride March Committee) disdonis flugfoliojn, kiuj instigis la virinojn ne partopreni en la jara geja marŝo de Nov-Jorko pro iu supozata dominado de NAMBLA kaj de ties simpatiantoj super ĝia organiza komitato. La sekvan jaron, post la minaco de kelkaj lesbaninoj formi pikedojn, la geja grupo de la Universitato de Cornell, ''Gay People at Cornell'' (Gay PAC), nuligis la inviton, kiun ĝi faris al [[David Thorstad]], fondinta membro de NAMBLA, por esti la ceremoniestro de la Geja Festivalo de Majo. Dum la sekvaj jaroj, pli kaj pli da gejrajtaj organizaĵoj klopodis malhelpi al NAMBLA partopreni en la paradoj de la geja fiero. Iuj analizistoj kaj la aktivuloj mem rigardas tian sintenon, kiu daŭras ĝis nun, kiel malobservon de la rajto al parollibereco agnoskita de la [[Unua Amendo al la Usona Konstitucio]] kaj kiel specon de kultura hegemonio, kiu igis la gejajn grupojn fronti unuj la aliajn<ref>Brower, Lisa C. Bower; Goldberg, David T. Between law and culture: relocating legal studies''. University of Minnesota Press, 2001, pp. 288-305.</ref>.

La 5an de februaro 1987, Frits Bernard, emeritiĝinta de 1985 de lia laboro kiel psikologo kaj faka atestanto kaj de liaj postenoj en internaciaj organizaĵoj<ref>Leopardi, Angelo, 1988.</ref>, aperis kiel speciala invitito en la rekta programo de Phil Donahue por [[National Broadcasting Company|NBC]] ''[[The Phil Donahue Show]]'' (elsendita per 250 televidkanaloj de Usono kaj Kanado) kaj defendis senvuale pedofilion, dum unu horo seninterrompe, helpata de 23-jara junulo, kiu dum sia infanaĝo havis seksan rilaton kun plenkreskulo<ref>Sandfort, Theo. "Boy Relationships: Different Concepts for a Diversity of Phenomena". ''Journal of Homosexuality'', n-ro 20 (1990).</ref>. Tiu ĉi fakto estas tre grava tial, ke en 1987 la pedofilia movado jam alfrontis socian malamikecon ĉiam pli grandagrandan kompare kun la situacio de la 1970aj jaroj.

Spite al la subteno de ILGA al NAMBLA dum unu jardeko, kvar el la ses sekretarioj de ILGA, kunvenintaj en Nov-Jorko inter la 5a kaj 7a de novembro 1993, petis de NAMBLA sian rezignon kiel membron de ILGA, asertante ke, se ĝi ne efektiviĝos, tiun someron ili petos ĝian elpelon en ĝenerala kunsido. La 7an de novembro, la sekretarioj publikigis gazetaran komunikaĵon, kiu deklaras, ke ILGA «kondamn[as] pedofilion» kaj ke «la celoj de NAMBLA [...]» estas «en rekta malakordo» kun tiuj de ILGA<ref name="Replies"/>. La saman monaton, NAMBLA publikigis deklaracion taksantan la decidon de ILGA elpeli NAMBLA kiel «malkuraĝa kaj malhonesta provo por kontentigi la peton de la Misio de Usono ĉe UN"» kaj asertantan, ke "«ĉia provo rilatigi NAMBLA aŭ ILGA al la [seksa] misuzo al infanoj estas malhonesta kaj misintenca»<ref name="Replies"/>.