Pedofilia movado: Malsamoj inter versioj

En la kunteksto de la seksa revolucio komenciĝinta fine de la 1960aj jaroj disvolviĝis depostula aktivismo klopodanta altiri la atenton de la amaskomunikiloj por antaŭenigi ĝian aferon. La aktivuloj defiis la publikan opinion kaj komencis postuli la socian aprobon de pedofilio, ĝianties forigon el la oficialaj listoj de malsanoj kaj mensaj perturboj kaj la nuligon de la aĝo de konsento.

La movado spertis antaŭeniron al siaj celoj, kiu manifestiĝos per la apero ekde la mezo de la 1970aj jaroj de multaj grupoj specife pedofiliaj en multaj landoj, preter la samseksemaj asocioj kaj la izolitaj pensuloj. Multaj intelektuloj kaj politikaj aktivuloj subtenos la ideojn de la movado. KvankamEĉ pedofiliose estosla pedofilio daŭre restos neakceptita, kun la escepto de la tolerema sinteno de kelkaj minoritataj grupoj, tiu ĉi radikaliĝo donos al la pedofiloj la ŝancon renkontiĝi kaj interŝanĝi ideojn.

Meze de la 1970aj jaroj, la kerno de la pedofilia aktivismo delokiĝisdelokiĝos dum kelka tempo al Britio kaj Usono. En tiuj ĉi landoj la movado ricevisricevos fortajn atakojn deelde la gazetaro kaj deelde kelkaj premgrupoj. Frits Bernard atribuisatribuos la fortan oponon enal la usonanglajpedofilia landojaktivismo kontraŭen la pedofiliausonanglaj aktivismolandoj al tiesĝia sinteno radikala kaj forte agresema ekster kontinenta Eŭropo fronte al la ĝenerala senscio de la socio pririlate al seksaj aferoj<ref name="sandd">Sandfort, Theo. «Boy Relationships: Different Concepts for a Diversity of Phenomena». ''Journal of Homosexuality'', n-ro 20 (1990).</ref>.

Komence de la 1970aj jaroj, la plimulto de artikoloj defende de pedofilio, plejparte klopodantaj difini la influon kurta- kaj longa-tempa de la seksaj kontaktoj inter plenkreskuloj kaj infanoj sur ĉi-lastaj, estis verkitaj en Nederlando, el teoriaj kaj praktikaj perspektivoj, fare de Frits Bernard, Edward Brongersma, Frans Gieles kaj Theo Sandfort. La datumoj uzatajuzitaj de tiuj ĉi tiuj esploristoj venisdevenis el rekta analizado de pedofiloj kaj junaj plenkreskuloj, kiuj havis seksajn rilatojn kun plenkreskuloj dum lailia infaneco aŭ adoleskanteco.

Kontinuece kun la vojoj malfermitaj de Frits Bernard en la 1950aj jaroj de Frits Bernard, la pedofilia aktivismo tendencas koincidi kun pli ĝenerala pristudostudado pri la sekseco, la familio kaj la infanoj. La sintenoj de NVHS ŝanĝiĝis pro la socia evoluo kaj pro la radikaliĝo de kelkaj politikaj kaj intelektulaj diskursoj kaj kreiĝis, impulsita precipe de Frits Bernard kaj Edward Brongersma, la Fondaĵo Grupo de Studo pri la Pedofilio (Stiching Studiegroep Pedofilie, SSP), specifa grupo de la asocio, formita de infanaj fakuloj, psikiatroj kaj advokatoj, kiaj Frits Bernard, Edward Brongersma, Ids Haagsma, Wijnand Sengers kaj Peter van Eetenla, kiu farasplenumas gravan informan laboron. La grupo aranĝis semajnajn kunvenojn kaj kolektiskolektadis informojn pri pedofilio, kiuj estis arkivataj en centro de dokumentado en Hasselt.

Ĝis la komenco de la 1980aj jaroj, la pedofiliaj aktivuloj montriĝis kontentaj pro la antaŭeniroj de sia afero en Nederlando. En 1980 la, COC publike deklaris, ke la pedofilio estas geja afero, kaj ke la samseksema liberiĝo estos neniam tute finita sen la liberiĝo de la infanoj kaj de la pedofiloj<ref name="sandd"/>. Inter 1979 kaj 1981, la lasta signifa antaŭeniro de la pedofilia aktivismo en la okcidenta mondo okazis en 1981, kiam la Nederlanda Protestanta Fondaĵo por Respondeca Familia Elvolviĝo (Protestantse Stichting voor Verantwoorde Gezinsvorming, PSVG) distribuis en la elementaj lernejoj centmilojn da kopioj de iu ilustrita broŝurobroŝhuro titolita ''Paedophilia''<ref>PSVG. [http://www.ipce.info/library_3/files/psvg_81_en.htm ''Pedophilia''] [s.n.]: Ipce.</ref>, kun la celo informi la infanojn pri la pedofilio<ref name=Piron/>. Tiutempe, pli kaj pli da feminismajfeministaj organizaĵoj, eĉ unuoj de la Junulara Polico, montriĝis favoraj al la malkrimigo de la pederastio<ref>Bernard, Frits. ''Pädophilie ohne Grenzen''. Frankfurto: Foerster Verlag, 1997. p. 36. ISBN 3-922257-83-6.</ref>. Ankoraŭ en 1984, Edward Brongersma asertos: «En Nederlando, la pedofilio estas objektive debatata en la instruadaj kursoj de la policaj lernejoj. Ĉi tie, samkiel en la universitatoj, oni klopodas meti finon al la antaŭjuĝoj».

La 22an de junio 1979, NVSH, la Ligo Coornhert por la Reformo de la Kriminala Leĝaro, la Humana Konfederacio kaj la pastro Alje Klamer sendis peticion, kun similenhava letero, al la nederlanda ministro pri justico kaj simultanesamtempe al la nederlanda Parlamento. Ambaŭ petis la malkrimigon de la konsentaj seksrilatoj inter infanoj kaj plenaĝuloj.

* Unuanime, la plenumkomitatoj de kvar politikaj partioj pli malgrandaj, tiamtiutempe kun reprezentado en la nederlanda malsupera ĉambro (Demokratia Socialista Partio, Pacifista Socialista Partio, Demokratia Partio kaj Radikala Partio).

La fako pri infana kaj juna psikiatrio de la Nederlanda Societo pri Psikiatrio, alarmitaalarmite pro la sukceso de la peticio, oponis publike al la postuloj por malkrimigo, asertante ke tiu ĉi malfortigus la gepatran aŭtoritaton<ref>Schuijer, Jan. «Tolerance at arm's length: The Dutch experience». ''Journal of Homosexuality'', n-ro 20, 1990.</ref>.

En Flandrio, post konferenco aranĝita en Antverpeno en aprilo 1973 fare de la SSP, kreiĝis la unua eŭropa pedofilia asocio ekster Nederlando, la StudgrupoGrupo de Studo pri Pedofilio (Studiegroep Pedofilie). En 1981 aldoniĝis ''Stiekum'', pli radikala (broŝuroj, intervenoj en la institucia medio, en la radio ktp). Tiuj ĉxi grupoj, ankoraŭ iom neformalaj, estos de post 1984 la objekto de persekutado kaj atakoj fare de dekstrismaj partioj, kiaj [[Vlaams Blok]], kiu akuzos ilin «kutimigi la homojn al la pedofilia fenomeno», petos ilian malpermeson elde ĝiaj publikaĵoj kaj elde la nacia gazetaro kaj organizos protestojn, kiam oni aranĝos en Flandrio konferencojn kaj debatojn pri pedofilio en Flandrio<ref>Carpentier, Philippe. «[http://wikiwix.com/cache/?url=http://bibliobleue.fpc.li/Revues/Espoir/D2/Flandre.htm Et en Flandre?]». ''L'Espoir'', CRIES, n-ro 6 (junio-julio 1983).</ref><ref>Carpentier, Philippe. «[http://wikiwix.com/cache/?url=http://bibliobleue.fpc.li/Revues/Espoir/N27/Sexualite1.htm Le cancer de l'Occident chrétien]», ''L'Espoir'', CRIES, n-ro 27 (septembro-oktobro) 1986.</ref>.

NON PAS L’AMOUR ET LA MORT. MAIS L’AMOUR ET LA LIBERTÉ.}}</ref>, distribuotaj en Odéon kaj la Sorbono. La aŭtoroj de la agado estis la samseksemaj aktivuloj Guy Chevalier kaj [[Pierre Hahn]], tiamtiutempe studentoj pri moderna beletro, kiuj decidis redakti la pamfleton konstatinte la ignoradon de la samseksema afero fare de la movadoj de [[Majo de 1968 (Francio)|Majo de la 68a]].

De post 1968 la defendo de pedofilio iĝis tre polemika ene de la ekstrem-maldekstraj grupoj kaj de la maldekstraj amaskomunikiloj. La malfondiĝo en 1971 de la maŭista/liberecana grupo ''Vive le Révolution'', gvidita de Roland Castro, okazis parte pro la internaj debatoj pri la temo. En la sama epoko, la redakcio de la revuo ''Politique-Hebdo'' malakceptis, laŭ la diro de ĝia tiama ĉefredaktoro-asistanto, Hervé Hamon, publikigi intervjuon kun René Schérer pro ties «por-pedofiliajporpedofiliaj sintenoj». ''Tankonalasanté'', kritika revuo de la medicina institucio, ĉesis aperi post, kiam iu sektoro favora al pedofilio provis uzi ĝin kiel vektoron de siaj ideoj.

La speciala statuso de la intelektuloj en Francio, kio permesis al verkistoj, kiaj [[Henry de Montherlant]] kaj André Gide facilesenĝene agnoski ilian preferon al la neplenkreskuloj, aŭ kiaj [[Roger Peyrefitte]] atingi bruan sukceson<ref name="Anne-Claude"/><ref>Ambroise-Rendu, Anne-Claude, 1988</ref>, ebligis aliajn, kiaj [[Tony Duvert]] kaj [[Gabriel Matzneff]], defendi deekde la fino de la 60aj1960aj jaroj senvualajn diskursojn favoraj al pedofilio. Duvert, kiu en 1967 publikigis sian unuan romanon, ''Récidive'', kaj en 1973 gajnis la [[Premio Médicis|Premion Mediĉoj]], senvuale deklaradisdeklaros sin pedofilo. En 1974 li publikigis ''[[Le Bon Sexe illustré]]'', eseo en kiu li kritikiskritikas la seksan edukadon kaj la familion kaj defendisdefendas, ke «oni devas agnosku al la neplenaĝuloj, kaj infanoj kaj adoleskantoj, la rajton amori». En 1975 li ĝisfunde elvolvis siajn ideojn en nova eseo, ''[[L’Enfant au masculin]]'' ("«La infano virsekse"»), en kiu li asertisasertas, ke li havis ses-jarajn seksajn kunulojn. Matzneff, kiu abunde parolisparoladis en liajsiaj libroj pri sia prefero al geadoleskantoj, sen esti atakita de la amaskomunikiloj, kaj samtempe kunlaborante en ĵurnaloj, kiaj ''Le Monde'', publikigis la saman jaron ''[[Les Moins de seize ans]]'' ("«La malpli-ol-16-jaruloj"»), verketo en kiu li ekzaltisekzaltas pederastion. La filozofo [[René Schérer]], profesoro en la Eksperimenta Universitata Centro de Vincennes, publikigis ankoraŭ en 1974 ''[[Émile perverti]]'', eseo en kiu li kontestas, ke la seksaj rilatoj estus malutilaj por la infanoj kaj bedaŭras, ke la nuntempa edukado malakceptas kaj ekskludas la «pederastajnpederastiajn rilatojn inter instruistoj kaj lernantoj»<ref>Schérer, René. ''Émile perverti''. Laurence Viallet-Éditions du Rocher: Paris, 2006, pp.&nbsp;145–146.</ref>. Schérer kaj la romanisto Guy Hocquenghem direktos en 1976 unu numeron de la revuo ''Recherches'' pri infaneco kaj edukado, kun la subteno, inter aliaj, de Michel Foucault kaj François Châtelet, kiu signos la apogeon de tiatiu ĉi intelektula diskurso pri la pedofilio kaj la hebefilio<ref>Droit, Roger-Pol, 2001.</ref>.

Tiaj verkoj estis ĝenerale subtenataj de eldonistoj, kiuj aliĝas al vasta revolucia perspektivo pli ol al la defendo de iu speciala seksprefero. Ili evidentigis, laŭ la eldonistoj kaj ĵurnalistoj, tutmondan strategion de kontestokontestado de la socio kaj estis depostulataj, super ĉio, en nomo de la libereco de esprimo<ref name="Anne-Claude"/>.

En tiu tempo, la diskursoj porfavoraj al la seksa liberiĝo de la infanoj faris sian truon sub la protekto de alternativaj movadoj, kiaj la [[kontraŭpsikiatrio]] kaj la samseksema aktivismo. Kelkaj neformalaj grupoj de la radikala [[socialismo]], kiaj la Komunistaj Komitatoj por Memmastrumado<ref group="noto">La Komunistaj Komitatoj por Memmastrumado publikigis en 1978 broŝuron titolitan «Homosexualité et Pédophilie» ("Samseksemo kaj Pedofilio"), kiu lasis ĉirkaŭ 15 paĝojn al la pedofiloj por ke ili eksponu siajn postulojn (FRED, 1978).</ref> kaj aliaj organizaĵoj pli gravaj, kiaj la [[Ligo Komunista Revoluciista]]<ref>Choub. «La petite différence et sa grande conséquence» (france). ''L'Étincelle'', LCR, n-ro 114 (februaro 1981).</ref>, subtenis la pedofilian liberiĝon<ref>Guillebaud, Jean-Claude. ''La tyrannie du plaisir''. Parizo: Seuil, 1998, p. 22-25.</ref>. La defendo de la pedofiloj kaj la ambiguaj diskursoj pri la infana sekseco aperis kiel defio al la malpermesoj<ref group="noto">En 1975 [[Daniel Cohn-Bendit]] publikigis la libron ''Le Grand Bazar'', kies ĉapitro «Little big men» elvokas liajn spertojn kiel edukisto en «alternativa» infanĝardeno en Frankfurto. Kelkaj fragmentoj de la verko temis pri la seksa vekiĝo ĉe la infanoj 1 ĝis 6-jaraĝaj kaj atestas pri ambiguaj fizikaj spertoj, kiujn la aŭtoro mem havis kun ili. Ĉi-rilate li skribas: «Plurfoje okazis al mi, ke kelkaj infanoj malfermis mian kacujon kaj ektiklis min. Mi reagis malsame laŭ la cirkonstancoj, sed ilia deziro signifis problemon. Mi demandis al ili: «Kial do vi ne ludas inter vi, kial vi elektis al mi anstataŭ aliajn infanojn?». Sed se ili insistis, mi karesis ilin malgraŭ ĉio». Kaj ankaŭ: «Mi havis la bezonon esti senkondiĉe akceptata de ili. Mi volis, ke la infanoj min deziru kaj faris ĉion eblan, por ke ili dependu de mi» (''Le Grand Bazar''. Parizo: Belfond, 1975). Cohn-Bendit ankaŭ parolos provoke pri siaj spertoj kun infanoj en la literatura televidprogramo ''Apostrophes'', direktita de Bernard Pivot, koncerna al la 23-a de aprilo 1982. Dum tiu ĉi [http://rutube.ru/tracks/1999696.html elsendaĵo], titolita «Quelles valeurs pour demain?» ("Kiajn valorojn por morgaŭ?"), en kiu li prezentis la libron de Ingolf Diener kaj Eckard Supp ''Ils vivent autrement'' (Stock, 1982), li interalie deklaris: «Mi alvenas je la naŭa matene por renkontiĝi kun miaj ok knaboj 16- ĝis 2-monataj. Mi purigas sian pugon, mi faras al ili… tiklojn, ili faras al mi tiklojn, ni karesas unuj la aliajn (…). La sekseco de infano estas tute superba (…). Kiam knabino 5-jara komencas senvestiĝi, tio estas belega! Tio estas belega ĉar temas pri ludo tute erotikomania»</ref>. De la [[Fronto Samseksema de Revoluciista Agado]], kreita en 1971, aŭ la revuo ''[[Le Gai Pied]]'', lanĉita en februaro 1979, ĝis filozofoj kiaj [[Michel Foucault]], kiu denuncas la seksan apartigon inter infanoj kaj plenkreskuloj, kiel «novan reĝimon de kontrolo de la sekseco», ĉiuj postulispostulas la agnoskon de la «periferiaj seksecoj»<ref name="rendu">Ambroise-Rendu, Anne-Claude. «[http://www.revue-medias.com/La-pedophilie-entre-les-lignes,178.html La pédophilie entre les lignes]». ''Médias'', n-ro 178</ref>. Kelkaj amaskomunikiloj, kiaj la maldekstraj ĵurnaloj ''[[Le Monde]]'' kaj ''[[Libération]]''<ref>«[http://www.bafweb.com/Lib19790126.html Jacques Dugué s'explique]». ''Libération'', 1979-01-21/22. Bureau audiovisuel francophone.</ref><ref>Chalandon, Sorj. «[http://www.liberation.fr/evenement/0101365058-libe-en-echo-d-un-vertige-commun "Libé" en écho d'un vertige commun]». ''Libération'', 2001-02-23.</ref>, kontribuis al la disvastigo de tiaj ideoj per la publikigo de peticioj pri la temo, nefermitaj leteroj kaj intervjuoj kun pedofiloj, kiuj rakontas sian sperton<ref group="noto">En januaro 1979, Jacques Dugué, pedofilo akuzita pri «seksa misuzo» kaj «pedofilia fisvatado», publikigis dum du tagoj, en ''Libération'', liberan tribunon en kiu li defendas pedofilion kaj petas, ke «oni ĉesu persekuti tiujn, kiuj amas la infanojn, eĉ se ili amas ilin per ilia korpo». En la juĝo kontraŭ Dugué, René Schérer kaj Gabriel Matzneff atestis favore al li. La saman jaron, ''Libération'' publikigis intervjuon kun Tony Duvert, fare de Guy Hocquenghem, en kiu la verkisto reasertis sian pedofilion kaj defendis la rajton de la infanoj al seksa libereco. La 20an de junio 1981 ''Libération'' publikigis artikolon titolitan «Câlins enfantins», indulgeme prezentantan la ateston de iu pedofilo pri siaj seksaj rilatoj kun 5-jara knabino.</ref><ref>«L'Archange aux pieds nus», intervjuo de Gabriel Matzneff. ''Le Gai Pied'', 1979-01-01.</ref><ref>«Non à l'enfant poupée», intervjuo fare de Guy Hocquenghem kaj Marc Voline. ''Libération'', 1979-04-10.</ref>.

En majo 1977 la ĵurnalo ''Libération'', tute fidela al la tezoj de la seksa revolucio senvuale disvolvataj de post Majo de la 68a, publikigis artikolon (republikigotarepublikigita la 1-an1an de marto 1979<ref>«[http://www.bafweb.com/Lib19790301.html Naissance du "front de libération des pédophiles"]». ''Libération'', 1979-03-01.</ref>) titolitan «Naissance du "front de libération des pédophiles"», kiu vokas por partopreno en iu kunveno por krei iun Fronton de Liberigo de la Pedofiloj (Front de Libération des Pédophiles, FLIP). La unua kunveno de la FLIP estis okazinta la 2an de aprilo en la universitata areo Jussieu kaj partoprenis trideko da homoj<ref group="noto">La «depostula programo» de la FLIP kreita en tiu unua kunveno determinis jenajn punktojn:

Fontoj: Françoise Guillaume, [http://books.google.es/books?id=cw3nvs7PpA8C&pg=PA192&lpg=PA192&dq=S'associer+%C3%A0+la+lutte+des+enfants+qui+veulent+changer+leur+mode+de+vie+et+de+tout+groupe+politique+qui+vise+%C3%A0+l'%C3%A9tablissement+d'une+soci%C3%A9t%C3%A9+radicalement+nouvelle&source=bl&ots=m32LR3R4DW&sig=8eqKtlC_X1NmssMn61EgWVnolSk&hl=es&sa=X&ei=bgPgUcmeGKzy7AbKj4DgDw&ved=0CFIQ6AEwBA#v=onepage&q=S'associer%20%C3%A0%20la%20lutte%20des%20enfants%20qui%20veulent%20changer%20leur%20mode%20de%20vie%20et%20de%20tout%20groupe%20politique%20qui%20vise%20%C3%A0%20l'%C3%A9tablissement%20d'une%20soci%C3%A9t%C3%A9%20radicalement%20nouvelle&f=false ''L'enfant : petit homme ou petit d'homme?'']. Parizo: L'Harmattan, 2008, p. 192. ISBN 2296198228</ref>. FLIP ne postvivis pro la diverĝoj, kiuj estigisestiĝis inter la partoprenantoj, sed kelkaj el la plej radikalaj fondis, ĉirkaŭ la mezo de 1977, la Fronton de Agado kaj Esplorado por Alia Infaneco (Front d'Action et de Recherche pour une Enfance Différente, FRED), kiu en decembro de la sama jaro difinis programon, publikigis kelkajn tekstojn en 1978 kaj fine malaperis komence de 1979 pro manko de organiziĝo kaj malakordoj inter ĝiaj membroj<ref>Duraz, Serge. «[http://archive.wikiwix.com/cache/?url=http://bibliobleue.fpc.li/Revues/Gredin/N0/MvtFrance.htm Le Mouvement pédophile en France]». ''Le Petit Gredin'', GRED, n-ro 0 (1981).</ref>.

En julio 1979 fondiĝis la Grupo de Esploro por Alia Infaneco ([[Groupe de Recherche pour une Enfance Différente]], GRED)<ref name="pimo">Santiago, Pablo. «La pedofilia en el universo Internet». En: ''Alicia en el lado oscuro''. Madrido: Imagine, 2004, pp. 387-391.</ref>, kiu iĝos la unua longedaŭra pedofilia asocio en Francio. Membro de la Samseksema Komitato de Urĝeco Kontraŭsubprema (Comité d'Urgence Anti-Répression Homosexuelle, CUARH) kaj de la [[Internacia Asocio de Lesbaninoj kaj Gejoj|Internacia Asocio de Gejoj]], GRED manifestismanifestos en sia bulteno ''Le Petit Gredin'' lasian volon «etendi sian publikon al la infanaj "profesiuloj", al la gepatroj mem, al la juĝistoj kaj al la edukistoj. Kaj al la infanoj!»<ref name="enketo">

Michaël, François. «[http://bibliobleue.fpc.li/Revues/GPH/GPH230/GP230.htm Une enquête sur la presse pédophile]». ''Gai Pied Hebdo'', n-roj 230-231 (aŭgusto 1986), pp. 56-58.</ref>, kun la celo iĝi instrumento por la debatodebatado, preter la aktivismo, sinteno adoptita ankaŭ en la konferencoj kaj rondaj tabloj, kiujn ĝi ĉeestasĉeestos kiel invitito. Ĝi malaperos en 1987.

Inter 1977 kaj 1979, dum oni diskutadis iun reformon de la kriminala kodo en la franca Parlamento, multaj intelektuloj subskribis peticiojn kaj nefermitajn leterojn, kiuj postulas la malkrimigon de ĉiuj konsentaj seksrilatoj inter plenaĝuloj kaj neplenaĝuloj malpli ol 15-jaraj (aĝo de konsento en Francio), sen aĝolimo. La plej rimarkinda, publikigita en la ĵurnalo ''Le Monde'' la 26an de januaro 1977 kaj reproduktotareproduktita de ''Libération'', titoliĝis ''Nefermita letero pri la revizio de la leĝo pri seksaj deliktoj koncerne neplenaĝulojn'', kaj estis verkita subtene al tri francaj civitanoj, kiuj aperis antaŭ la Tribunalo de Versailles sub akuzoj pri «senperfortaj atencoj al la pudoro kontraŭsur neplenaĝuloj malpli ol 15-jaraj» kaj esti fotintaj siajniliajn minoraĝajn partnerojn. Tri el ili restis en preventa aresto jam deekde 1973, fakto kiun la letero kvalifas «skandala». La teksto emfazas, ke la infanoj suferis «eĉ ne la plej etan perforton», substrekas ke la rilatoj estis «konsentaj» kaj asertas, ke «ekzistas evidenta misproporcio, unuflankede unu flanko, inter la klasifo kiel «krimo», kiu tiel pravigas ekscesan rigoron kaj la naturo de la imputitaj faktoj; kaj aliflankede alia flanko, inter la malaktualiĝinta karaktero de la leĝoj kaj la ĉiutaga realo de iu socio, kiu emastendencas agnoski ĉe la infanoj kaj adoleskantoj la ekziston de iu seksa vivo» <ref>[http://www.ipce.info/ipceweb/Library/00aug29b2_le_monde.htm Teksto de la peticio]. Ipce.</ref>.