Abatino (monaĥa): Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Kani (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
Kani (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
||
Linio 4:
La okcidenta [[monaĥismo]] (sed ankaŭ praktike en tiu orienta), jen vira jen virina, komenciĝis en la [[4-a jarcento]]. Post la fazo de la "[[ermitujo|ermitoj]]", viroj kaj virinoj, kiuj antaŭe retiriĝis en la dezerto aŭ en grotoj en kompleta izolado, disvastiĝis iniciate de [[Sankta Paŭlo la Ermito]] kaj de Sankta [[Pakomjo]] la fazo de [[Cenobito|cenobitismo]]. La cenobita vivo ne antaŭvidis veran kaj propran [[konvento]]n, sed multajn [[ĉelo]]jn aŭ grotojn izolitajn, najbare de komunuma kapelo aŭ preĝejo.
Nur kun [[Benedikto de Nursio]] kaj ties fratino sankta [[Skolastika de Nursio]] naskiĝis la [[okcidenta monaĥismo]]. Al la benediktanaj ordenoj flankiĝis aliaj monaĥaj komunumoj, kiel tiuj de [[Marteno de Tours]], [[episkopo]], kaj [[Paŭlino de Nola]], episkopo. Estas la Benediktanoj kaj la Benediktaninoj, tamen, la donantoj originon kaj strukturon al la konventa vivo. La ĉeloj, fakte, de la monaĥoj kaj monaĥinoj troviĝas en proksimaj strukturoj. El tio naskiĝis la neceso havi abaton kaj abatinon, kiu gvidu la tutan komunumon.
Nur kun la reformo de [[Abatejo de Cluny|Cluny]] naskiĝos strukturoj de koordinado, diritaj ''provincoj'', kiuj regos diversajn komunumojn-monaĥejojn., sed en la benediktana praktiko ĉiu monaĥejo havis sian plenan aŭtonomion.
| |||