Gottfried Wilhelm Leibniz: Malsamoj inter versioj

En 1677, li estis nomumita je sia propono kiel Privata Konsilisto de Justico, posteno kiun li tenis por la resto de sia vivo. Leibniz servis tri sinsekvajn regantojn de la Dinastio Brunsviko kiel [[historiisto]], pripolitika konsilisto, kaj ĉefe sekve, kiel bibliotekisto de la [[duko|duka]] biblioteko. Tiele li verkis pri ĉiujn aferojn de politiko, historio, kaj [[teologio]] kiu rilatus al la Dinastio Brunsviko; la rezultaj dokumentoj formas valoran parton de la historia registro de tiu periodo.

 

Inter la malmultaj personoj en norda Germanio kiu akceptis Leibniz estis la Elektistino [[Sofia de Hanovro]] (1630–1714), ŝia filino [[Sofia Karlota de Hanovro]] (1668–1705), la Reĝino de Prusio kaj agnoskita disĉiplo, kaj [[Karolino de Brandenburgo-Ansbaĥo|Karolino de Ansbaĥo]], nome edzino de ŝia nepo, la estonta reĝo [[Georgo la 2-a (Britio)|Georgo la 2-a de Britio]]. Kun ĉiu el tiuj virinoj li estis korespondanto, konsilisto kaj amiko. Siavice, ili ĉiuj akceptis Leibniz pli ol ŝiaj edzoj kaj la estonta reĝo [[Georgo la 1-a (Britio)|Georgo la 1-a de Britio]].<ref>Por studo de la korespondaĵaro de Leibniz kun with Sofia Karlota, vidu MacDonald Ross, George, 1990, "Leibniz’s Exposition of His System to Queen Sophie Charlotte and Other Ladies." En ''Leibniz in Berlin'', eld. H. Poser kaj A. Heinekamp, Stuttgart: Franz Steiner, 1990, 61-69.</ref>