Vladimir Solovjov: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Kani (diskuto | kontribuoj) |
e plibonigadeto, anstataŭigis: |thumb| → |eta|, |right → |dekstra, [[Image: → [[Dosiero: per AWB |
||
Linio 1:
Solovjov, nome Vladimir Sergeevic Solovjov, malofte Solovev (ruse: Владимир Сергеевич Соловьёв), estis rusa pensulo kaj poeto naskiĝinta en Moskvo la 28-an de februaro 1853 kaj forpasinta en Oskoe (bajbare de Moskvo) la 31-an de julio 1900.
----
[[
==Biografio==
Vladimir estis filo de Sergueevic Soloviov, de familio kiu kalkulis en siaj membroj pasto kaj ankaŭ ĉefepiskopo kaj profesoro pri religio. Al tiu matrico li ege ĉerpis kaj eĉ ĝin intensigis per sia praktika atento al religiaĵoj kaj mistika sinteno ĝis sin momtri nezorgema pri ordinaraj vivtrivaĵoj. Oni lin prentradis kiel infano sentema kaj laborema, brila kaj mistikema.
Linio 7:
Sed, junulaĝe, li kaptiĝis en kultura medio de la jaroj sesdekaj, markitaj per sciencisma materiismo, pro kio certamemonte li ekrifuzis ĉiun religian praktikon de la 14 ĝis la 18 jaroj. Sekve li mergiĝis en studoj pri [[Spinoza]] kaj ekinkliniĝis el [[materiismo]] al [[pozitivismo]], poste li renkontis la pensadan sistemon de [[Schopenhauer]] kaj [[Schelling]], el kiuj li ricevis spurton por akordigi idealismon kaj sciencojn. Kaj post fazo de blokanta pesimismo (ĉirkaŭ la lia 19-a jaro), Vladimir Solovjov preskaŭ abrupte revenis al [[kristanismo]] kaj kristanismo impregnanta la tutan vivon: junulo radikala, koherega, ŝatanta kaj valoriganta la popolajn aspirojn tiujn celanta plieduki: lia publika kaj pensada agado ne malsimilis al tiu de [[Tolstoj]] kaj [[Dostojevskij]] kun vejnoj inkliniĝantaj al pika [[narodnikismo]].
Kun la reveno de la religia kredo, li flankenlasis pluajn studojn pri sciencoj kaj ekfrekventis studojn pri historio kaj filozofio kaj stabile ekvizitis la akademion de Sankta Serĝo [http://digilander.libero.it/ortodossia/LavradiSanSergio/Lavra.htm] elektante la kursojn pri teologio.
En 1873 ekkultivis ritalojn, kiuj fariĝos intensaj, de amikeco kun Dostoievskij; li korespondis kun Tolstoj, kies ideoj, lamen, pri kristanismo pure morala kaj abstrakta ne sukcesos ĉe kristanismo hierarkia kaj historia de Solovjov.
Linio 13:
Oficiala preleganto ĉe la fakultato de Moskvo je la aĝo de 21 jaro, doktoro je la 27, li akiros vastan konsideron okaze de publikaj lekcioj (1877-1878) pri [[Teandrologio]] (Teologio rilatanta al unuiĝo de la dia kaj homa naturoj en [[Jesuo Kristo]]). En 1881, pro lia pledo por liberigo de la puno kontraŭ la mortigantoj de [[Aleksandro la 2-a]], li estis devigata forlasi la universitaton.
La poezio de liaj poemoj tiom plaĉis ke ĝi disvastiĝis per sep eldonoj de 1893 ĝis 1921
==Doktrino de Solovjov==
Linio 27:
Solovjov estas, kelkfoje, komparata al sia samtempulo, kardinalo [[John Henry Newman]]. Ili havas saman opinion pri la funkcio de la papa institucio kun dekomenca ostraciemo, la saman celon plenumi la dian volon, la saman emon baziĝi sur la [[Patroj de la Eklezio]], aparte sur [[Sankta Aŭgusteno]], rilate la prieklezian historion, la fundamentojn de la kristanismo, la filozofion de religiaj evoluiĝoj, la homan devaron kaj liturgian piecon.
Kelkefoje li partoprenas en katolikaj ritoj, renkontas katolikan episkopon [[Strossmayer]] ĉe [[Đakovo]], sed je sia reveno sur lin plonĝas kritikoj de diversaj flankoj. En 1891 la ortodoksa eklezio al li rifuzas la sakramentojn. Li mortos (1900) religie asistite de ortodoksa pastro.
Precizaj konceptoj: «La disdivido de la Eklezio kaŭzigzis pro tio ke la ekleziuloj sin lasis superregi per kontraŭkristana nepravigebla kaj nebrensebla egoismo kaj rivalismo» (La Granda Debato kaj la kristana politiko)
==Antikristo laŭ Solovjov==
Linio 37 ⟶ 36:
Rilate la Antikriston, Solovjov en la lastaj tagoj de sia vivo tiel trajtis la figuron de la Antikristo, personulo emblema, antitezo perfekta de la Savanto, kiu laŭ li aperos sur la scenejo de homa historio ĉe la fino de la 20-a jarcento.
Antikristo - tiel li lin priskribas - evidente apartenas al vico de la “saĝuloj” kaj de la “inteligentuloj”. Li estas eĉ eksperta bibliisto. Eĉ des pli, li estas asketulo kaj konvinka spiritualisto, kaj allasas “altegajn sintenojn de modero, de neprofitemo kaj aktiva bonfaro”. Aparte li estas “iluminita persono kaj aktiva pacifisto”. Oni hodiaŭ lin difinus eklogisto kaj bestisto “plenplena je kompato, ne nur amiko de la homoj, sed ankaŭ de la bestoj”. Super ĉio Antikristo sin montras elstara ekumenisto, kapabla dialogi “kun vortoj de mildeco, saĝeco kaj fascina parolo”. Tamen, li havas nevenkeblan antipation rilate la personon Kristo. Li estas eĉ dominita de morbeca maltoleremo fronte al la fakto ke Jesuo resurektintus kaj hodiaŭ estus viva, tiom ke li histerie ripetadas : “Li ne estas inter la vivantoj kaj li tia neniam estos. Li ne resurektis, ne resurektis, ne resurektis! Li putris en la tombo...”.
Ekstremsinteze oni rajtas diri: kio plejaparte difinklarigas la pozicion de Antikristo estas: li anstataŭis al la indentigo de kristanismo kun la persono de la glora Savanto (kio estas perspektivo fundamenta kaj nelasebla ekde la apostolaj tempoj) la identigon de kristanismo kun aliaj “valoroj” kiuj, kvankam je evangelia matrico, estas tamen facile vendeblaj sur la komunaj merkatoj.
Linio 49 ⟶ 48:
La metafiziko kaj la pozitivaj sciencoj, 1873
La krizo de la okcidenta filozofio, 1875
Preelgoj pri Teandrologio 1877-1880
Linio 55 ⟶ 54:
La Tri Fortoj, 1877
Folozofiaj principoj de la integra kono, 1877
Kritiko pri de abstraktaj pricipoj de 1877 ĝis 1880
Lahcio per la Dia-homa, 1880 aŭ1881
Linio 63 ⟶ 62:
Pri la spirita povo en Rusjo, 1881
Tri paroladoj pri Dostoïevski ààà, 1883
La nacia demando en Rusujo, 1883-1888 et 1888-1891, 15 artikolok entute
La Granda Bebato kaj la Kristana Politiko, 1883
Linio 71 ⟶ 70:
Maŭ demandoj al la patro A. Ivantsov-Platonov, 1883
La spiritaj fundamentoj de la vivo, 1884
La judoj kaj la kristano, i884
Rusujo kaj la universala eklezio, 1885
La disvolvo de la Dogmoj de la Eklezio kaj la problemo de la reŭnuiĝo de la Eklezioj, 1886
Ĉu la orienta Eklezio estas ortodoksa?, 1886
Historio ka estonteco de la Teokratio, 1886-1887
Linio 105 ⟶ 104:
L graveco de la poezio de la poemoj de Pouchkine, artkolo, 1899
TRi dialogoj kaj mallonga historio pri la Antikristo, 1899-1900
Kompleta verkaro, 10 vol., Saint-Pétersbourg, 1911-1913.
'''Tradukitaj al esperanto''': Kelkaj poemoj [http://www.internacia-gazeto.com/articoli/articolo_0064_vladimir_la_ero_de_silento.htm].
==Biografio==
(El diversaj lingvoj)
The Crisis of Western Philosophy: Against the Postivists by V Solovyov Lindisfarne Press 1996 ISBN 0-940262-73-8
The Justification of the Good
Sulla bellezza. Nella natura, nell'arte, nell'uomo., Dell'Asta Adriano - Edilibri - 2006
Il significato dell'amore, Introduzione e traduzione di Adriano Dell’Asta, Edilibri, 2003
Linio 132 ⟶ 130:
Scritti letterari. Saggi inediti di letteratura ed estetica, San Paolo Edizioni - 1995
I tre dialoghi e il racconto dell'anticristo, Marietti,1975 e 1996, Vita e Pensiero 1995
Sulla divinoumanità e altri scritti, Jaca Book - 1990
Il problema dell'ecumenismo, Jaca Book - 1973
Il Timone, pagina 49 n. 87, Milano, 2009
1995 : Maxime Herman, Vie et œuvre de Vladimir Soloviev, éditions universitaires Fribourg Suisse, p.
2000 : Art et philosophie russe [journée d'études, Université de Bourgogne, Dijon, 11 mars 1999], Françoise Lesourd et Michel Eltchaninoff (Dir.) ; publ. par le Centre Gaston-Bachelard de recherches sur l'imaginaire et la rationalité [et la Société
Linio 145 ⟶ 143:
2001 : Paul Toinet, Vladimir Soloviev, chevalier de la Sophia, Ad Solem, Genève. (ISBN 9782940090709
Vladimiro Soloviev. Los Tres Diálogos y el Relato del Anticristo. Scire, 1999. ISBN 84-931097-1-1.
Vladimiro Solovief. Rusia y la Iglesia universal. EPESA, 1946
Ludolf Müller: Materialien zu einem russisch-deutschen Wörterbuch der philosophischen Terminologie Vladimir Solov’evs. Slavisches Seminar (Skripten 27), Tübingen 1987
Martin George: Mystische und religiöse Erfahrung im Denken Vladimir Solov’evs. Vandenhoeck & Ruprecht, Göttingen 1988, ISBN 3-525-56261-6
Peter Normann Waage: Der unsichtbare Kontinent. Wladimir Solowjow – der Denker Europas. Freies Geistesleben, Stuttgart 1988, ISBN 3-7725-0797-2 ▼
▲Peter Normann Waage: Der unsichtbare Kontinent. Wladimir Solowjow – der Denker Europas. Freies Geistesleben, Stuttgart 1988, ISBN 3-7725-0797-2
{{Commonscat|Vladimir Sergeyevich Solovyov}}
[[Kategorio:Filozofio]]
[[Kategorio:Teologio]]
[[Kategorio:Ekumenismo]]
[[Kategorio:Kristanismo]]
| |||