Paŭla penso: Malsamoj inter versioj

En la [[16-a jarcento]] la temo pri la rilato inter fido kaj faroj suriris la scenejon per la prediko de Lutero. La kristana vivo en la tiama [[Katolika Eklezio]] estis, kiel konate, karakterizita per ekĉesa atento rezervita al la kulto de la [[relikvoj]j (kiuj estis foje konsideritaj kiel magiaj objektoj), al la venerado de la [[sanktulo]]j (kiuj foje estis konsideritaj kiel duondioj) kaj al la "pia devoto" (fakte, speco de komerco de la [[indulgenco]]j (kiuj povis estis konsideritaj speco de "sekurletero" akirenda dum oni povis konduti senmoralan vivon). [[Lutero]] energie sin ĵeris sur tiaĵojn, ilin taksante novan version de la "povo de la Leĝo", metante denove centren la enan adheron de la kristano, pere de la kreo-fido, al la mistero de Jesuo Kristo. (''[[sola fide]].''<ref>La lutera moto ''[[sola fide]]'' devenas en la lutera germanlingva biblia pasaĵo Rm 3, 28, kie estas dirate ke “la homo estas pravigita nur (''allein'') per la fido”, kie estis aldonata la adverbo malĉeesta en la greka origina teksto. Kaj ĝenerale la priskribo pri la kondiĉoj generalaj de la eklezio tiama estas iom malbonigitaj, eble por igi malpli laŭvolaj la dogmajn rompojn.</ref>). Dum la kvin sinsekvaj jarcentoj, la protestanta tradicio daŭrigis en la sama interpreto metante centren la fidon, tiu katolika daŭrigis meti la akcenton sur la faroj intencitaj kiel faktaj adheroj al la [[karitato]].

 

 

== Moralo ==