Purlanda budhismo: Malsamoj inter versioj

Pli poste, la Purlandaj instruado disiĝis en Japanion kaj malrapide pli kaj pli graviĝis. [[GenŝinGenshin]] (942-1017) igis, ke [[Fujiwara no Michinaga]] (966-1028) konfesu la Purlandan instruadon. [[Honen]] (1133–1212) starigis la Purlandan budhismon kiel apartan sekton en Japanio, hodiaŭ konata kiel Jodo Shu (Eo. ĝodo ŝu). Hodiaŭ, la Pura Lando estas grava formo de budhismo en Japanio, [[Ĉinio]], [[Koreio]], [[Tajvano]], kaj [[Vjetnamio]].

Ripetado de la nomo de Amitabo estas tradicia formo de Konscio pri la Budho (Skt.Sanskrite ''{{IAST|buddhānusmṛti}}''). Ĉi tiu termino tradukiĝis ĉinlingven per ''nianfo'', kaj japanlingven per ''nembutsu''. La praktiko temas pri rememori la budhon ripetante lian nomon, kio helps al la praktikanto fiksi sian atenton je tiu budho (Vidu: ''[[samadio]]'').<ref name="Luk, Charles 1964. p. 83">Luk, Charles. ''The Secrets of Chinese Meditation.'' 1964. p. 83</ref> Ĉi tion oni povas fari aŭ voĉe aŭ silente, aŭ kun aŭ sen budhista [[rozario]]. Tiuj, kiuj praktikas ĉi tiun metodon ofte dediĉas sin al antaŭdecidita nombro de ripetdoj ĉiutage.<ref name="Luk, Charles 1964. p. 83"/> Laŭtradicie, oni diras, ke la dua prapatro de la Purlanda skolo praktikis tion la tutan tagon kaj nokton senĉese, kaj ke ĉiun fojon, lumo brilis en lia buŝon. Tial, li ricevis la titolon "Granda Majstro de Lumo" (光明大師) de la imperiestro [[Gaozong]] (ĉine 高宗) dum la [[Dinastio Tang]].<ref name="Luk, Charles 1964. p. 84">Luk, Charles. ''The Secrets of Chinese Meditation.'' 1964. p. 84</ref>

En ĉina budhismo, estas parenca praktiko nomita la "duopa vojo de kultivado pri [[zeno||Ĉano]] kaj la Pura Lando", kio ankaŭ estas nomita la "duopa vojo de malpleneco kaj estado."<ref name="Yuan, Margaret 1986. p. 55">Yuan, Margaret. ''Grass Mountain: A Seven Day Intensive in Ch'an Training with Master Nan Huai-Chin.'' 1986. p. 55</ref> Laŭ [[Nan HuajHuai-ĈinChin]], la nomo de la budho Amitabo estas dirita malrapide, kaj la menso malpleniĝas post ĉiu ripeto. Kiam iluziaj pensoj aperas, oni ripetas la frazon por forbalai ilin. Per senĉesa praktikado, la menso kapablas adi paĉe en malpleneco, post iom atingante la samadion.<ref name="Yuan, Margaret 1986. p. 55"/>

Historie, multaj budhistaj instruistoj en Ĉinio ankaŭ instruis kaj Ĉanon (Zenon) kaj la Puran Landon kune. Ekzemple, dum la [[Dinastio Ming]], [[HanŝanHanshan Deking]] kaj multe de liaj samtempuloj rekomandis la dupona praktikon de la Ĉana kaj Purlanda metodoj, proponante konscion pri la budho Amitabo por purigi la menson cele al la antigo de mem-vekiĝo.<ref>Keown, Damien. ''A Dictionary of Buddhism.'' 2003. p. 104</ref>

La Tibeta Purlanda budhismo havas delongan kaj kreeman historion jam de la jarcentoj 8a kaj 9a KE, la epoko de la [[Tibeta Imperio]], kun la tradukado kaj kanonigado de la Sanskritaj ''Sukhāvatīvyūha'' sutroj tibetlingven. Tibetaj verkoj de Purlandaj preĝoj kaj artaj bildoj de [[Sukavatio]] en Centra Azio estis kreitaj tiam. Tibeta Purlanda literaturo konsistigas distingan ĝenron kaj enhavas vastan gamon de skribaĵoj, "aspiraj preĝoj naskiĝi en Sukavatio" (tibete ''bde-smon''), komentaroj pri la preĝoj kaj la sutroj, kaj meditadoj kaj ritoj propraj al la [[Vaĝrajano||Vaĝrajana]] tradicio. La inkluzivigo de ''phowa'' ([[pobao]]) (metodoj transigi la menson) en Purlandaj meditadoj estas tekste montrebla dum la 14a jarcento, en ''La Stara Herbero'' (tibete '''Pho-ba 'Jag-tshug ma''), ''[[Termao|termaa]]'' teksto laŭdire datiĝante de la epoko de la tibeta imperio. Granda nombro de budhistaj trezor-tekstoj estas dediĉitaj al la BudohBudho [[Amitabo]] kaj al ritoj rilataj al lia pura lando, dum la ĝenerala agnosko de [[pobao]] en tibetaj mort-ritoj eble populariĝis pro la Purlanda budhismo proponita de ĉiuj skoloj de [[Tibeta Budhismo]].<ref>''Luminous Bliss: A Religious History of Pure Land Literature in Tibet'', 2013, by Georgios T. Halkias, University of Hawaii Press.</ref>

GjatrulGyatrul (n. 1924),<ref>Source: [http://www.tashicholing.org/Gyatrul.html biography] (accessed: August 26, 2013)</ref> kiel aludon al la verko de [[Karma ĈagmeChagme]] (Wylie: Karma-chags-med, fl. 17a jarcento), anglalingvigita de [[B. Alan Wallace|Wallace]] (Chagmé ''et al.'', 1998: p.&nbsp;35), diras:

En [[Japana budhismo]], la Purlanda instruado fariĝis sendependaj instituciaj sektoj, kiel estas videbla laŭ la sektoj [[Jodo-ŝushu]], [[Jodo ŜinShin-ŝushu]], [[Yuzu NembucuNembutsu-ŝushu]], kaj [[ĜiJi-ŝushu]].<ref>[http://www.buddhistteaching.org/guide-on-buddhism/%20Guide%20on%20Buddhism Guide on Buddhism for America]{{Dead link|date=April 2014}}</ref> (Eo. ĝodo-ŝu, ĝodo ŝin-ŝu, juzu nembucu-ŝu, kaj ĝi-ŝu respektive)

Fortaj instituciaj limoj ekzistas inter la sektoj, kiuj servas al nete distingigi la japanajn Purlandajn skolojn je la japanaj zenaj skoloj.<ref name=faces/> Rimarkinda escepto de ĉi tio estas la [[Obaku]]-a zena skolo, kiu fondiĝis en Japanio dum la 17a jarcento de la ĉina budhista monaĥo [[JinjuanYinyuan Longki]] (j. ''Ingen Ryuki''). La Obaku-a zena skolo ankoraŭ havas multajn ĉinajn trajtojn, kiel konscio pri Amitabo pere de deklamado, kaj deklamado de la Purlandaj sutroj.<ref>Baroni, Helen Josephine. ''Iron Eyes: The Life and Teachings of the Ōbaku Zen master Tetsugen Dōko.'' 2006. pp. 5–6</ref>

* [[IpenIppen]]

* [http://www.jodo.org/ Oficiala retpaĝaro de ĜodoJodo-ŝushu]

* [http://international.hongwanji.or.jp/ Hejmpaĝo por la Internacia Centro de ĜodoJodo ŜinShin-ŝushu HongŭanĝiHongwanji-ha]