Piramo kaj Tisbe: Malsamoj inter versioj
| [nekontrolita versio] | [nekontrolita versio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Neniu resumo de redakto |
Neniu resumo de redakto |
||
Linio 9:
Estos [[Ovidio]] kiu en ''La Kvara Metamorfozo'' el la [[Metamorfozoj]] rakontos ilian legendon.
Piramo kaj Tisbe estis du babiloniaj gejunuloj kiuj loĝis dum la reĝineco de Semiramis.
Ili loĝis en du kunlimaj loĝejoj, kaj amis sin reciproke malgraŭ ilia gepatra malpermeseco, streĉita pro la rivaleco el la du familioj.
▲| seccion5 = {{Rakont-intrigo
Ili komunikis sin per ekvidojn, mansignojn aŭ grimacaĵojn, ĝis ili malkovris breĉon en la muro kiu separis iliajn hejmojn. Nur voĉo trapasis tia mallarĝa breĉo kaj la dolĉaj am-mesaĝoj kaj flustroj trapasis ree la fando. Tiel, ili kapablis paroli, enamiĝi al la alia, desiri sin reciproke ĉiu sekundo pli intense. Ĝis nokton; kiam ili determinis ke la venonta noktiĝo, kiam jam ĉio kuŝis silente, ili forkurus neviditaj kaj renkontis apud la monumento de Nino, subŝirme de blankberujo, kiu tie staris, apud la fonto.
Tisbe alvenis unua, sed leonino kiu alvenis ĉasinte por trinki akvon el la fonto timigis ŝin, kaj Tisbe ekforkuris tuj kiam ŝi rigardetis la faŭkojn el la ĉi-fojo trankvila besto, serĉante ŝirmon sub la truo el ŝtono.
Forkurante, ŝi lasis sian vualon.
La leonino kvazaŭinfanludis kun la vualon, tinkturante ĝin per sango.
Kiam li alvenis, Piramo, malkovris la piedsignojn kaj la nun-ruĝan vualon, kaj pensanta ke la leonino mortigis sian karulinon, elprenis sian ponardon kaj trapikis sian bruston per ĝi.
Lia sango tinkturis violkolore la fruktojn el la arbo, kaj el tie; devenas la koloron el la morusbero, laŭ Ovidio.
Fakte, ene de Latina tradicio, la termino *Pyramea arbor* (<<Arbo de Piramo>>) oni uzis por nomi la morusberon.
Tisbe, timema, eliris el ŝia kaŝejo, kaj kiam ŝi alvenis al la ejon, kaj rigardis kiel la morusberojn ŝanĝiĝis iliaj koloroj, dubinte ĉu ĝi estis la determinita ejo aŭ ne, ekrigardis sian fianĉon, kun la ponardo ene de la brusto, kaj ĉie-tegita per sango.
Ŝi brakumis lin, elprenis la ponardon, kaj memmortigis sin tuj, memponardante sin.
La gedioj, malĝojiĝitaj pro tia tragedio, permesis ke iliaj gepatroj cindrigis iliajn kadavrojn kaj savu ilajn cindrojn ene de la sama ujo, kaj ekde tiu tago la fruktoj el la morusbero restis tinkturitaj violkolore.
| |||