Kremacio: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Kani (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
|||
Linio 1:
[[Dosiero:Ubud Cremation 4.jpg|eta|Kremacio en [[Bali]].]]
La '''kremacio''' de homaj kadavroj estis kutima jam de la plej frua epoko. La
Laŭ [[Francisko Azorín]] '''krematorio''' estas ''Funebra konstruaĵo, enhavanta fornon por bruligi homajn kadavrojn k. foje kolumbarion por konservi iliajn cindrojn.''<ref>[[Francisko Azorín]], arkitekto, [[Universala Terminologio de la Arkitekturo]] (arkeologio, arto, konstruo k. metio), Presejo Chulilla y Ángel, Madrido, 1932, paĝo 119.</ref> Li indikas [[etimologio]]n el la latina ''crematorium'', el ''cremare'' (bruligi).<ref>Azorín, samloke.</ref>
La unuatempaj kristianoj, prenante kiel modelon la tombon de [[Jesuo]], kaj kiel respektego "al la korpo, kiu entenis la senmortan animon", tuj malaprobis la propravolan detruon de kadavroj.▼
==Historio==
La [[Eklezio]], jam en la komencaj jaroj de [[kristanismo]],nepre malpermesis la kremacion, kaj la pastraro ĝis nun ĝin malkonsilas, certe pro kohera sinteno kun la dogmo pri la releviĝo de la korpoj, difinita en la 4-a [[Koncilio]] de [[Laterano]], kaj konfirmita de la 11-a [[Koncilio]] de [[Toledo]] en la jaro [[675]].▼
La historiistoj registras ĉe la [[Fera epoko]] krematoriojn, kiel kampojn de [[urno]]j de [[Alpiarsa]], atribuitaj al [[keltoj]] kaj la nekropolon de [[Alcácer do Sal]]. Kremacio estiĝis regulo en la pratempaj [[Grekio]] kaj [[Romio]], kaj ĝis nun estas kutima en kelkaj regionoj kiel [[Barato]].
▲La unuatempaj
▲La [[Kristana Eklezio]], jam en la komencaj jaroj de [[kristanismo]], nepre malpermesis la kremacion, kaj la pastraro ĝis nun ĝin malkonsilas, certe pro kohera sinteno kun la dogmo pri la releviĝo de la korpoj, difinita en la 4-a [[Koncilio]] de [[Laterano]], kaj konfirmita de la 11-a [[Koncilio]] de [[Toledo]] en la jaro [[675]].
Tamen, abato [[Scipion Piattoli]] komencis en 1774 la movadon por kremacio, kiu vastiĝis tra [[Svisio]], [[Germanio]], [[Anglio]], [[Francio]], k.a., kaj daŭre ĝis nuntempe varbas multegon da adeptoj.
La kremacia ago daŭras nur 30 ĝis 60 minutoj, kaj la kadavro fariĝas restaĵo de cindro ĉirkaŭ 900 ĝis 1.200 gramoj. Anstataŭ multekostaj maŭzoleoj, estas malmutkostaj urnetoj. Tamen estas kritikoj ĉar en multaj landoj la korpo estas kremaciita ene de la ĉerko, foje el sinteza materialo, kio okazigas malekologiajn rezultojn.
==
En plejparto de la landoj, estas laŭleĝe rajtigite al ĉiu homo la libera elekto je tombigo aŭ
== Spiritisma
La spiritoj konsultitaj de [[Léon Denis]] ŝajne respondis, ke ĝenerale la kremacio igas la elkarniĝon pli rapida, pli abrupta, kaj pli forta, eĉ dolora por la animo ligita al Tero per siaj kutimoj, ŝatoj kaj pasioj. Oni scias ke kelkaj spiritoj portempe restas ligitaj al la materia korpo post la transiĝo de la morto, kiel kutime okazas al la [[sinmortigo|sinmortigintoj]]. La rompo de la fluida ligilo ne ĉiam okazas dum mallonga tempolimo. En tiuj kondiĉoj, la ĵuselkarniĝinto estas kvazaŭ vivmortinto kies sensperceptado, por lia malfeliĉo, daŭre ĉeestas kaj agadas. La kremacio kaŭzos al li angoran psikan traŭmon.
[[Francisco Cândido Xavier]], citinte [[Emmanuel]], deklaris ke la kremacio estas laŭleĝa por ĉiuj, kiuj ĝin deziras, kondiĉe ke pasu periodo de minimume 72 horoj de atendado por la uzado de krematoria forno, kio povos okazis per la enmeto de la homa restaĵo en malvarmejo. Sed ĉiam restas danĝero de, forpasintaj la 72 horoj, ne kompletiĝis la malligiĝo de la spirito. Do laŭ kelkaj aŭtoroj, kiel [[Paul Bordier]], la kremacio estas efektive tro malmatura inter
== Vidu ankaŭ ==
Linio 24 ⟶ 29:
* [[Entombigo]]
* [[Morto]]
== Notoj ==
{{referencoj}}
[[Kategorio:Antropologio]]
| |||