Kiel registrite je 22:40, 24 maj. 2018 redakti Kani (diskuto \| kontribuoj) Patrolantoj, Administrantoj 273 629 redaktoj →‎Milito kontraŭ Antonio kaj Kleopatra ← Iru al antaŭa ŝanĝo		Kiel registrite je 10:54, 25 maj. 2018 redakti malfari Kani (diskuto \| kontribuoj) Patrolantoj, Administrantoj 273 629 redaktoj →‎Milito kontraŭ Antonio kaj Kleopatra Iru al sekvanta ŝanĝo →
Linio 106: Oktaviano perforte eniris en la [[Templo de Vesta\|templon de la Vestaj Virgulinoj]] kaj kaptaĉis la sekretan testamenton de Antonio, kiun li tuj publikigis. La testamento estus fordoninta ĉiujn Rom-konkeritajn teritoriojn kiel regnoj por ke regu ilin liaj filoj, kaj deklarinta [[Aleksandrio]]n kiel la loko por tombo por ŝi kaj lia reĝino.<ref name="eck 34 35">Eck (2003), 34–35</ref><ref name="ccaa 21 22">Eder (2005), 21–22.</ref> Fine de 32 a.K., la Senato oficiale nuligis la povojn de Antonio kiel konsulo kaj deklaris militon kontraŭ la reĝimo de Kleopatra en Egipto.<ref name="eck 35">Eck (2003), 35.</ref><ref name="ccaa 22">Eder (2005), 22.</ref> ~~{{redaktata}}~~ In early 31 BC, Antony and Cleopatra were temporarily stationed in Greece when Octavian gained a preliminary victory: the navy successfully ferried troops across the [[Adriatic Sea]] under the command of Agrippa.<ref name="eck 37">Eck (2003), 37.</ref> Agrippa cut off Antony and Cleopatra's main force from their supply routes at sea, while Octavian landed on the mainland opposite the island of Corcyra (modern [[Corfu]]) and marched south.<ref name="eck 37" /> Trapped on land and sea, deserters of Antony's army fled to Octavian's side daily while Octavian's forces were comfortable enough to make preparations.<ref name="eck 37" /> Komence de la jaro 31 a.K., Antonio kaj Kleopatra estis portempe staciigitaj en Grekio kiam Oktaviano atingis dekomencan venkon: la ŝiparo sukcese transigis trupojn tr la [[Adriatika Maro]] sub la komando de Agripa.<ref name="eck 37">Eck (2003), 37.</ref> Agripa fortranĉis la livervojojn de la ĉefa forto de Antonio kaj Kleopatra mare, dum Oktaviano surteriĝis en la kontinenta tero antaŭ la insulo Korcira (nuntempa [[Korfuo]]) kaj marŝis suden.<ref name="eck 37" /> Kaptita mare kaj tere, dizertantoj de la armeo de Antonio fuĝis ĉiutage al la flanko de Oktaviano dum lia trupoj estis sufiĉe trankvilaj por fari preparojn.<ref name="eck 37" /> [[File:Venus and Cupid from the House of Marcus Fabius Rufus at Pompeii, most likely a depiction of Cleopatra VII.jpg\|thumb\|upright=1.15\|This mid-1st-century-BC [[Pompeian Styles\|Roman wall painting]] in [[Pompeii]], Italy, showing [[Venus]] holding a [[cupid]] is most likely a depiction of [[Cleopatra VII]] of [[Ptolemaic Egypt]] as [[Venus Genetrix]], with her son [[Caesarion]] as the cupid, similar in appearance to the now lost statue of Cleopatra erected by [[Julius Caesar]] in the [[Temple of Venus Genetrix]] (within the [[Forum of Caesar]]). The owner of the House of Marcus Fabius Rufus at Pompeii walled off the room with this painting, most likely in immediate reaction to the execution of Caesarion on orders of Augustus in 30 BC, when artistic depictions of Caesarion would have been considered [[Damnatio memoriae\|a sensitive issue]] for the ruling regime.<ref>Roller (2010), 175.</ref><ref>Walker (2008), 35, 42-44.</ref>]] Antony's fleet sailed through the bay of [[Actium]] on the western coast of Greece in a desperate attempt to break free of the [[Blockade\|naval blockade]]. It was there that Antony's fleet faced the much larger fleet of smaller, more maneuverable ships under commanders Agrippa and [[Gaius Sosius]] in the [[Battle of Actium]] on 2 September 31 BC.<ref name="eck 38">Eck (2003), 38.</ref> Antony and his remaining forces were spared only due to a last-ditch effort by Cleopatra's fleet that had been waiting nearby.<ref name="eck 38 39">Eck (2003), 38–39.</ref> [[File:Venus and Cupid from the House of Marcus Fabius Rufus at Pompeii, most likely a depiction of Cleopatra VII.jpg\|thumb\|upright=1.15\|Tiu [[Pompeja arto\|Romja murpentraĵo]] de la mezo da la 1a jarcento a.K. en [[Pompejo]], Italio, montrante [[Venuso (diino)\|Venuson]] kun [[Amoro (dio)\|Kupido]] estas plej verŝajne priskribo de [[Kleopatra la 7-a]] de [[Ptolemea Egipto]] kiel [[Venuso (diino)\|Venuso Genera]], kun ŝia filo [[Cezariono]] kiel la kupido, simila laŭ aspekto al la nune perdita statuo de Kleopatra starigita de [[Julio Cezaro]] en la Templo de Venuso Genera (ene de la [[Cezara Forumo]]). La posedanto de la Domo de Marko Fabjo Rufo en Pompejo surmurigis la ĉambron de tiu pentraĵo, plej verŝajne kiel tuja reago al la ekzekuto de Cezariono por ordono de Aŭgusto en 30 a.K., kiam artaj priskriboj de Cezariono estis konsideritaj [[Damnatio memoriae\|polemika temo]] por la reganta reĝimo.<ref>Roller (2010), 175.</ref><ref>Walker (2008), 35, 42-44.</ref>]] Octavian pursued them and defeated their forces in Alexandria on 1 August 30 BC—after which [[Death of Cleopatra\|Antony and Cleopatra committed suicide]]. Antony fell on his own sword and was taken by his soldiers back to Alexandria where he died in Cleopatra's arms. Cleopatra died soon after, reputedly by the venomous bite of an [[asp (reptile)\|asp]] or by poison.<ref name="eck 39">Eck (2003), 39.</ref> Octavian had exploited his position as Caesar's heir to further his own political career, and he was well aware of the dangers in allowing another person to do the same. He therefore followed the advice of [[Arius Didymus]] that "two Caesars are one too many", ordering [[Caesarion]], Julius Caesar's son by Cleopatra, killed, while sparing Cleopatra's children by Antony, with the exception of Antony's [[Marcus Antonius Antyllus\|older son]].<ref>Green (1990), 697.</ref><ref>Scullard (1982), 171.</ref> Octavian had previously shown little mercy to surrendered enemies and acted in ways that had proven unpopular with the Roman people, yet he was given credit for pardoning many of his opponents after the Battle of Actium.<ref name = "eck 49" /> La ŝiparo de Antonio navigis tra la golfo de Aktio en la okcidenta marbordo de Grekio en senespera klopodo liberiĝi el la [[Blokado\|ŝipa blokado]]. Tie la ŝiparo de Antonio frontis la multe pli grandan ŝiparon de pli malgrandaj, pli manovreblaj ŝipoj sub la komandantoj Agripa kaj Gajo Sosio en la [[Batalo de Aktio]] la 2an de Septembro 31 a.K.<ref name="eck 38">Eck (2003), 38.</ref> Antonio kaj liaj restintaj fortoj saviĝis nur pro finfina savoperaco fare de la ŝiparo de Kleopatra kiu estis atendinta proksime.<ref name="eck 38 39">Eck (2003), 38–39.</ref> Oktaviano persekutis ilin kaj venkis iliajn fortojn en Aleksandrio la 1an de Aŭgusto 30 a.K. — post kio Antonio kaj Kleopatra memmortigis sin. Antonio falis sur sia glavo kaj estis portita de siaj soldatoj reen al Aleksandrio kie li mortis sur la brakoj de Kleopatra. Ŝi mortis tuj poste, ŝajne pro la veneniga mordo de [[serpento]] aŭ rekte per veneno.<ref name="eck 39"> Eck (2003), 39.</ref> Oktaviano estis utiliginta sian postenon kiel heredanto de Cezaro por pluigi sian politikan karieron, kaj li bone konsciis pri la danĝeroj permesi al aliulo fari la samon. Li tiele sekvis la konsilon de Arjo Didimo ke "du Cezaroj estas tro multaj", ordonante la mortigon de [[Cezariono]], nome la filo de Julio Cezaro kun Kleopatra, dum li pardonis la filojn de Kleopatra kun Antonio, kun la escepto de la pliej aĝa filo de Antonio, nome Marko Antonio Antilo.<ref>Green (1990), 697.</ref><ref>Scullard (1982), 171.</ref> Oktaviano jam antaŭe estis montrinta malmultan pardonemon al kapitulaciigitaj malamikoj kaj agadis laŭ manieroj kiuj montriĝis malpopularaj inter la Romia popolo, kvankam ŝajne li pardonis multajn el siaj opoziciintojn post la Batalo de Aktio.<ref name = "eck 49" /> === Aŭgusto kiel unua inter samrajtaj ===

Aŭgusto Cezaro: Malsamoj inter versioj