Bluso: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Kani (diskuto | kontribuoj) |
Kani (diskuto | kontribuoj) |
||
Linio 102:
Urbaj masklaj muzikistoj estis popularaj nigrulaj muzikistoj de la epoko, kiel [[Tampa Red]], [[Big Bill Broonzy]] kaj [[Leroy Carr]]. Grava firmao de tiu epoko estis la he Chicago-based [[Bluebird Records]] kun sidejo en Ĉikago. Antaŭ la [[Dua Mondmilito]], Tampa Red estis foje menciita kiel "la gitarsorĉisto". Carr akompanis sin je la piano kun [[Scrapper Blackwell]] je la gitaro, formato kiu pluis ege en la 1950-aj jaroj kun artistoj kiaj [[Charles Brown (muzikisto)|Charles Brown]] kaj eĉ [[Nat "King" Cole]].<ref name="bkihns"/>
{{redaktata}}▼
[[File:Boogie-woogie-bassline.svg|thumb|upright=0.9|Tipa partiturlinio de ''boogie-woogie'' ([[bugio]]).]]▼
[[Bugio|Bugia]] estis alia grava stilo de la urba bluso de la 1930-aj kaj komenco de la 1940-aj jaroj. Dum la stilo estas ofte asociita kun soloa piano, bugio estis uzata ankaŭ por akompani kantistojn kaj, kiel soloa parto, en bandoj kaj malgrandaj komboj. Bugio estis karakterizita per regula basfiguro, nome [[ostinato]] aŭ ''riff'' kaj nivelŝanĝoj en la maldekstra mano, elaborating each chord and trills and decorations in the right hand. Boogie-woogie was pioneered by the Chicago-based [[Jimmy Yancey]] and the Boogie-Woogie Trio ([[Albert Ammons]], [[Pete Johnson]] and [[Meade Lux Lewis]]).<ref>{{cite AV media notes|title=Boogie Woogie Trio|last=Oliver|first=Paul|publisher=Storyville|id=SLP 184|location=Copenhagen|type=vinyl back cover}}</ref> Chicago boogie-woogie performers included [[Pinetop Smith|Clarence "Pine Top" Smith]] and [[Earl Hines]], who "linked the propulsive left-hand rhythms of the ragtime pianists with melodic figures similar to those of Armstrong's trumpet in the right hand".<ref name="qzdblv"/> The smooth Louisiana style of [[Professor Longhair]] and, more recently, [[Dr. John]] blends classic rhythm and blues with blues styles.▼
▲[[File:Boogie-woogie-bassline.svg|thumb|upright=0.9|Tipa partiturlinio de ''boogie-woogie'' ([[bugio]]).]]
Another development in this period was [[big band]] blues. The "[[territory band]]s" operating out of [[Kansas City metropolitan area|Kansas City]], the [[Bennie Moten]] orchestra, [[Jay McShann]], and the [[Count Basie Orchestra]] were also concentrating on the blues, with 12-bar blues instrumentals such as Basie's "[[One O'Clock Jump]]" and "[[Jumpin' at the Woodside]]" and boisterous "[[blues shouter|blues shouting]]" by [[Jimmy Rushing]] on songs such as "Going to Chicago" and "[[Sent for You Yesterday]]". A well-known big band blues tune is [[Glenn Miller]]'s "[[In the Mood]]". In the 1940s, the [[jump blues]] style developed. Jump blues grew up from the boogie woogie wave and was strongly influenced by [[big band]] music. It uses [[saxophone]] or other [[brass instrument]]s and the guitar in the rhythm section to create a jazzy, up-tempo sound with declamatory vocals. Jump blues tunes by [[Louis Jordan]] and [[Big Joe Turner]], based in [[Kansas City, Missouri]], influenced the development of later styles such as [[rock and roll]] and [[rhythm and blues]].<ref>Garofalo, p. 76.</ref> Dallas-born [[T-Bone Walker]], who is often associated with the [[West Coast blues|California blues]] style,<ref>Komara, p. 120.</ref> performed a successful transition from the early urban blues à la [[Lonnie Johnson (musician)|Lonnie Johnson]] and [[Leroy Carr]] to the jump blues style and dominated the blues-jazz scene at [[Los Angeles]] during the 1940s.<ref>Humphrey, Mark A. In ''Nothing but the Blues''. pp. 175–177.</ref>▼
▲[[Bugio|Bugia]] estis alia grava stilo de la urba bluso de la 1930-aj kaj komenco de la 1940-aj jaroj. Dum la stilo estas ofte asociita kun soloa piano, bugio estis uzata ankaŭ por akompani kantistojn kaj, kiel soloa parto, en bandoj kaj malgrandaj komboj. Bugio estis karakterizita per regula basfiguro, nome [[ostinato]] aŭ ''riff'' kaj nivelŝanĝoj en la maldekstra mano,
▲{{redaktata}}
▲
== Specifaj stiloj ==
| |||